ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 177

แต่สายตาของซูชิงชิงหยุดบนแก้มที่ถูกบาดเป็นแผลของสือหลิว จู่ ๆ หรี่ตานึกอะไรออก

นางลุกขึ้นยืน ค่อย ๆ เดินไปหยุดตรงหน้าของสือหลิว

นิ้วกดไปบนแผลบนใบหน้าของนาง มีเลือดซึมออกมามากขึ้นในทันที

มองเลือดที่เปื้อนบนนิ้วมือ

ซูชิงชิงหยิบเศษแก้วขึ้นมาอย่างรังเกียจ และกรีดบนใบหน้าของสือหลิวแรง ๆ สองครั้ง

“โอ๊ย!!! พระชายา พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย บ่าวรู้ผิดแล้ว บ่าวรู้ผิดแล้วเจ้าค่ะ!”

เสียงอ้อนวอนนี้ ทำให้ซูชิงชิงอารมณ์ดีขึ้น

“เอาตัวลงไป ทดลองยาหน้าพังที่ท่านเซียนจังเพิ่งส่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูว่าจะเปลี่ยนคนให้อัปลักษณ์ได้จริงหรือไม่”

สือหลิวเบิกตาโตด้วยความหวาดกลัว คิดจะขอร้องให้ปล่อยตน แต่ปากถูกคนอุดเอาไว้

ไม่นาน มีเงาหนึ่งเดินเข้าใกล้หน้าเรือน

อีกฝ่ายมองสือหลิวถูกลากออกไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย รีบยกน้ำชาเดินเข้าประตูไป

“พระชายาไฉนจึงต้องมาโกรธเพราะทาสชั้นต่ำด้วย? ท่านเซียนจังบอกแล้ว พระชายาโกรธจะเสียสุขภาพทำให้ท้องยาก วันหลังหากมีเรื่องแบบนี้ ให้บ่าวทำเองก็พอเจ้าค่ะ”

ในฐานะที่เฉี่ยวอวิ๋นเป็นสาวใช้สินเดิมของซูชิงชิง แต่ไหนแต่ไรเป็นคนที่มีสิทธิ์พูดที่สุด

แน่นอนว่า ซูชิงชิงก็ไม่เคยดุด่าทำร้ายเฉี่ยวอวิ๋นมาก่อน

ซูชิงชิงจิบชาอึกหนึ่ง สายตาหยุดบนตัวของเฉี่ยวอวิ๋น “ท่านอ๋องเล่า?”

“อยู่ในห้องจังเหม่ยเหรินเจ้าค่ะ”

ซูชิงชิงหัวเราะเยาะ “ไอ้พวกชั้นต่ำ!”

“แต่ก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรหลังออกเดินทางพรุ่งนี้ ท่านอ๋องก็จะไม่เก็บคนพวกนี้เอาไว้”

ในดวงตาของเฉี่ยวอวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านข้างมีความหวาดกลัวขึ้นมา เพียงแต่ไม่แสดงออกมาภายนอกเท่านั้น

แต่ซูชิงชิงนึกถึงคำสั่งของจิ้นอ๋อง หันไปมองเฉี่ยวอวิ๋นหนึ่งครั้ง

“รอไปถึงเมืองหลวง เจ้าอย่าลืมช่วยข้าเตรียมของเล็กน้อย พวกเราจะได้ไปตระกูลหลันเยี่ยมอาหญิงนอกคอกคนนั้นของข้า อบรมเด็กแบบไหนออกมาบ้าง ทำให้ท่านอ๋องอยู่ที่นี่ก็ยังคิดถึง!”

ได้ยินคำนี้ เฉี่ยวอวิ๋นก็รู้ว่าเหล่าผู้หญิงของตระกูลหลัน เกรงว่าวันสงบสุขจะหมดลงแล้ว

“พระชายา บ่าวได้ยินข่าวจากเมืองหลวง เหมือนว่าตอนนี้คนผู้นั้นของตระกูลมู่ได้ใจใหญ่ ได้ยินว่าถูกแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่แล้วเจ้าค่ะ”

“ตระกูลมู่?”

ซูชิงชิงครุ่นคิด ในความทรงจำเลือนรางเกิดภาพเด็กขี้ขลาดคนหนึ่ง

หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“เด็กกำพร้าตระกูลมู่ ก่อปัญหาอะไรไม่ได้ กลับเมืองหลวงครั้งนี้ อย่าลืมเรื่องที่ท่านอ๋องสั่งกำชับเอาไว้”

แววตาของเฉี่ยวอวิ๋นเย็นชา พยักหน้าตอบรับ

ในห้องของจังเหม่ยเหริน

จิ้นอ๋องอ่านเนื้อหาบนจดหมายที่ส่งมา อดหัวเราะเยาะออกมาไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน