ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 178

แสดงออกว่าตนจะมิเอื้อนวาจาพล่อยอีกต่อไปแล้ว!

ภาพนี้ทำให้ภายในห้องมีเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้น

สายตาของมู่เหยานั้นกลับมองลงไปยังเบื้องล่าง

“ไทเฮาเสด็จกลับสู่เมืองหลวง คืนนี้งานเลี้ยงยามค่ำคงจะคึกคักยิ่งนัก”

นางพูดเช่นนี้ เพราะแท้จริงแล้วไทเฮามิใช่มารดาที่แท้จริงขององค์ฮ่องเต้ หากแต่เป็นแม่เลี้ยง

เพราะเป็นหนึ่งในสนมที่เหลืออยู่ก่อนฮ่องเต้องค์ก่อนจะสิ้นพระชนม์ และมีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ที่สุด

ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจึงทรงพระราชทานตำแหน่งไทเฮาให้ตามพระทัย

นับว่าเหมาะสม

ดังนั้นไทเฮาพระองค์นี้ จึงเคยมีเรื่องหมางใจกับฮ่องเต้ไม่น้อยในตอนแรก

ทว่าภายหลังเรื่องก็สงบลง ด้วยไทเฮาทรงออกจากเมืองกลวงไปอยู่วัดเพื่อบำเพ็ญจิต

บัดนี้เสด็จกลับมา หวั่นว่าจะก่อคลื่นลมขึ้นอีกครา

“มาแล้ว” หลันเยว่อิงเอ่ยเสียงต่ำ บรรดาคนในห้องต่างก็ยื่นคอมองออกไป

เป็นไปตามคาด เห็นรถม้าอันหรูหราอยู่ลาง ๆ ที่ประตูเมือง ครานั้นผู้คนในที่นั้นต่างขมวดคิ้วพร้อมกัน

“หากข้ามิได้ดูผิด ผ้าคลุมรถม้านั่นก็คือผ้าเงาจันทรา? เพียงผืนเดียวก็ประเมินค่าไม่ได้… บอกว่าไทเฮาปลีกวิเวกบำเพ็ญธรรม ไม่นิยมความฟุ้งเฟ้อหรอกหรือ?”

รถม้านี้ช่างโอ่อ่านัก!

“คำร่ำลือก็เป็นเพียงถ้อยคำร่ำลือ มิอาจเชื่อถือได้ อาจเป็นฮ่องเต้ทรงเห็นแก่พระคุณ จึงจัดให้เพื่อแสดงกตัญญูก็เป็นได้”

ถ้อยของญาติผู้พี่ ทำให้มู่เหยาและคนอื่น ๆ ล้วนพยักหน้าเห็นชอบ

ไม่นาน รถม้าก็แล่นมาถึงตรงหน้าผู้คน

สายลมหวนพัด ทำให้ม่านรถม้าเผยออกเล็กน้อย

มองเห็นเป็นเงาร่างของสาวน้อยงามสง่าประทับนั่งด้านข้าง แม้ใบหน้าจะมองไม่ชัด ทว่าท่วงท่าการรินชานั้น บ่งบอกได้ถึงความมีมารยาทและการอบรมเลิศล้ำ

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนจากไป กระทั่งลับสายตา

ทุกคนจึงนั่งลงตามที่เดิม

“เมื่อครู่ เงาของสาวน้อยผู้นั้น เกรงว่าจะเป็นองค์หญิงซูหรงที่ติดตามอยู่ข้างกายไทเฮา”

ฉลองพระองค์ขององค์หญิงย่อมผิดจากสาวใช้ ฉะนั้นย่อมเห็นได้ทันที

สตรีตระกูลสูงส่งย่อมไม่อาจมองผิดพลาด

เพียงผิดพลาดชั่วพริบตา ก็อาจถึงแก่โทษตัดหัว!

“ข้างพระวรกายของไทเฮามีเพียงองค์หญิงซูหรงคนเดียว และต้องมีเพียงนางเท่านั้น”

หลันเยว่อิงเบ้ปากไม่ใส่ใจ แล้วหันไปทางน้องสาวตน “อาหน่วน อย่าได้แยแสพวกองค์หญิงไร้สาระ หากผู้ใดกล้าชิงสามีเจ้า พี่หญิงสามผู้นี้จักออกโรงแทนเจ้าเอง!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน