ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 179

เอ่ยนามระบุให้ไปด้วยตัวเองหรือ?!

มู่เหยาแม้พอจะคาดการณ์ไว้บ้าง แต่ก็ไม่คาดว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นรวดเร็วถึงเพียงนี้

“ไทเฮากับองค์หญิงซูหรงทรงระบุให้อาหน่วนต้องไปโดยเฉพาะหรือ?”

หลันอิ๋งสะดุ้งลุกขึ้นยืน สายตาที่มองไปยังมู่เหยามีเพียงความห่วงใย

อาจเพราะตนตกใจเกินไป จึงค่อย ๆ นั่งลง “ไทเฮากับองค์หญิงซูหรง เป็นดพราะทรงทราบเรื่องราวในอดีตของอาหน่วนหรือว่า… เป็นเพราะฐานะพระชายาฉู่กันแน่?”

คำถามนี้ ถามได้ถูกต้องตรงจุดนัก

ซูโหรวนวดหว่างคิ้วช้า ๆ “หลี่กงกงให้คำบอกเป็นนัยว่า อาจเป็นเพราะฐานะพระชายาฉู่”

“เดิมทีก็คิดว่าจะให้อาหน่วนแสร้งป่วยไม่ไปร่วมงานในคืนนี้ แต่ดันไปพบหลี่กงกงเข้าที่หน้าประตู หากมิไปในวันนี้ เกรงว่าคงไม่ได้แล้ว”

หลันชิวเหิงกล่าวพลางขมวดคิ้วมองไปยังมู่เหยา “อาหน่วน แม้สองสามวันก่อนฉู่อ๋องจะปฏิบัติต่อเจ้าดี แต่หากต้องเผชิญหน้ากับไทเฮา เกรงว่าคงปกป้องเจ้าไว้มิได้”

มู่เหยาเข้าใจในความหมายของคำท่านลุงรองเป็นอย่างดี

ไทเฮาย่อมเป็นไทเฮาอยู่วันยังค่ำ

แม้เยี่ยนสวินจะเคยล่วงเกินพระราชอาญาต่อหน้าฮ่องเต้ แต่หากกระทำเช่นนั้นต่อหน้าไทเฮา เกรงว่าจะต้องถูกตัดสินโทษเป็นแน่

“ในเมื่อจำต้องเข้าวัง ข้าย่อมเชื่อว่าตนสามารถแปรร้ายเป็นดีได้”

ในใจของมู่เหยานั้น บัดนี้มีแผนรับมือเรียบร้อยแล้ว

อำนาจของไทเฮานั้นสามารถถ่วงดุลได้หลายสิ่ง ทว่าบัดนี้ไทเฮาเพิ่งเสด็จกลับมายังเมืองหลวง

หากทรงบีบบังคับจนเกินควร เกรงว่าจักก่อกระแสคำนินทาในเมืองหลวงให้พลุ่งพล่านขึ้นทันที

อย่างไรก็ดี นางยังจำต้องหยั่งเชิงดูว่าฝ่าบาททรงมีท่าทีเช่นใดต่อไทเฮาพระองค์นี้กันแน่

“เมื่อเหตุการณ์มาถึงเพียงนี้ ก็ยากจะหลีกเลี่ยงได้ ยานี้ข้านำมาจากเจียงหนาน หากพบเหตุการณ์ใดที่ยากจักรับมือ เพียงกลืนยานี้ลงไป รอเพียงหนึ่งถ้วยชา ใบหน้าก็จะซีดเผือด แม้แพทย์หลวงตรวจก็จะวินิจฉัยว่าเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอและตื่นตกใจ”

หลันชิวเหิงหยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ ยื่นให้นางด้วยท่าทีเคร่งขรึม

“อาหน่วน หากสุดวิสัยแล้วก็ใช้ยาเถิด รอให้ออกจากวังมา เราย่อมหาวิธีคุ้มครองเจ้าได้แน่นอน”

แม้ตระกูลหลันจะเป็นตระกูลพ่อค้า แต่หลันชิวเหิงนั้นฝึกวรยุทธ์มาตลอดชีวิต หากเข้าเป็นทหารเกรงว่าก็ย่อมได้เป็นแท่ทัพชั้นแนวหน้า!

มู่เหยากำขวดยาในมือแน่น แล้วหันมายิ้มอ่อนให้ทุกผู้คนด้วยความอุ่นใจ

“อย่าได้กังวล อาหน่วนผู้นี้มีบุญหนุนดวง ครานี้ย่อมไม่เป็นอันใด”

แม้นางจะเอื้อนเอ่ยอย่างมั่นใจเช่นนั้น ทว่าเมื่อถึงคราเดินทางขึ้นรถม้า ซูโหรวก็ยังจับมือนางไว้แน่น พลางกำชับมิหยุดหลายคำ

แม้แต่หลันชิวเหิงเองก็กล่าวถ้อยเคร่งเครียดต่อเยี่ยนสวินด้วยเช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน