ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 181

“ไทเฮาเคยตรัสไว้ว่า สตรีในโลกนี้มีข้อจำกัดในการดำรงอยู่ หากพบความอยุติธรรม พึงกล้าแสดงถ้อยคำออกมา หากต้องรับความอัปยศ ก็ควรตอบโต้ให้ถึงที่สุด มิควรอดทนฝืนทนแล้วทุกข์ตรมตลอดชีวิต”

“เมื่อจวนตระกูลลู่มาสู่ขอข้าน้อย ข้าน้อยก็ได้รับพระราชทานตำแหน่งเสี้ยนจู่แล้ว คุณชายใหญ่ของจวนลู่กลับเป็นบุตรีของสาวใช้ มิหนำซ้ำพิธีสมรสยังไม่ยอมมอบเครื่องแห่ครึ่งหนึ่งแก่ข้าน้อย การดูหมิ่นเช่นนี้ เท่ากับมิใส่ใจในพระราชโองการของฝ่าบาทเลยแม้แต่น้อย”

“ด้วยเหตุนี้ ข้าน้อยจึงนำป้ายวิญญาณบิดามารดาไปถวายฏีกาต่อหน้าฝ่าบาท จึงได้พ้นจากความทุกข์ยากครานั้น”

ถ้อยคำของมู่เหยา ยิ่งไทเฮาฟัง สีหน้าก็ยิ่งดำคล้ำ

แต่เรื่องที่เด็กแพศยาเล่ามานั้น นางก็เคยตรัสไว้จริง

และเรื่องนั้น ตระกูลลู่ก็ผิดจริงโดยแท้

หากวันนี้ทรงลงโทษนางจริง เกรงว่าในเมืองหลวงจะต้องมีข่าวลือแพร่สะพัดอีก

เป็นสิ่งที่บั่นทอนอำนาจของนางในการดำเนินการภายหน้า

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง ไทเฮา มู่จวิ้นจู่ถึงกับถูกล่วงเกินถึงเพียงนี้ หากเรื่องนี้เกิดกับหม่อมฉัน เกรงว่าคงไม่มีจิตใจแข็งแกร่งดั่งนาง ขอทรงอย่าลงโทษนางเลย”

เสียงนุ่มนวลของสตรีดังจากข้างกายอีกครั้ง มู่เหยาปรายตามองเล็กน้อย

ก็เห็นสตรีรูปร่างบอบบางผู้หนึ่งในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน

ใบหน้านางขาวซีด แสดงให้เห็นว่าป่วยเรื้อรังมานาน

ใบหน้านางคล้ายสตรีชาวเจียงหนาน นุ่มนวลอ่อนหวาน แม้มิได้สง่างามเป็นพิเศษ แต่กลับทำให้ผู้คนวางใจได้ง่าย

เมื่อมีทางลง ไทเฮาย่อมไม่ตรัสต่ออีก ทรงมองซูหรงด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมู่เหยา พลางโบกมือเบา ๆ

“ช่างเถิด ในเมื่อซูหรงออกปากขอแทนเจ้า เรื่องนี้เราก็จะไม่หาความต่อ เจ้าจงนั่งลงเถิด”

“ข้าน้อยขอขอบพระทัยไทเฮาเป็นล้นพ้น”

มู่เหยาคารวะอย่างเรียบร้อย จากนั้นจึงตามนางกำนัลไปนั่งยังที่นั่งของตน

พอนั่งลง นางก็สังเกตเห็นว่าผู้ที่นั่งตรงข้าม คือองค์หญิงซูหรงที่เลื่องชื่อ

อาจเพราะรับรู้ได้ถึงสายตา ซูหรงที่นั่งตรงข้ามจึงส่งรอยยิ้มอบอุ่นกลับมา

มู่เหยาแววตาสั่นไหวเล็กน้อย แล้วยิ้มบางตอบรับกลับไป

แต่ในใจก็พลันตื่นตระหนก

องค์หญิงซูหรงเพียงยิ้มอ่อนให้หนึ่งครา ก็สามารถทำให้ความรู้สึกดีเกิดขึ้นในใจได้โดยไม่รู้ตัว

ช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก

การโต้ตอบระหว่างทั้งสองล้วนอยู่ในสายตาของไทเฮา นางหรี่ตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากก็แย้มยิ้มขึ้นจาง ๆ

“วันนี้เป็นงานเลี้ยงรับเสด็จของข้า ฮ่องเต้ยังมัววุ่นอยู่ในห้องพระอักษรเฝ้าทรงงาน อืม… ก่อนที่ฮ่องเต้จะเสด็จมา ทุกท่านก็เชิญตามสบายเถิด”

หลายคนจึงรีบกล่าวปลอบพระทัยไทเฮา

มู่เหยาเพียงนั่งสงบนิ่งอยู่กับที่ มิแตะต้องสิ่งใดตามอำเภอใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน