ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 183

เช่นนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับฮ่องเต้ก็ยังไม่เลวร้ายจนเกินไป

แต่ใครจะคิดว่าเด็กแพศยาผู้นี้กลับกล้าเปิดโปงเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคน

หากนางตอบรับไป ก็เท่ากับก้าวก่ายการตัดสินพระทัยของฮ่องเต้ แน่นอนว่าต้องทำให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัย

ไทเฮาไม่อยากที่จะเพิ่งกลับมาก็สร้างความแตกร้าวกับฮ่องเต้

ตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง ไทเฮาก็ตัดสินใจว่า อย่างไรก็ควรเฆี่ยนลงโทษนางเสียก่อนเพื่อระบายโทสะ แล้วค่อยบีบบังคับให้นางยอมรับภายหลัง!

ถึงตอนนั้น ต่อให้ฉู่อ๋องจะไม่พอใจอยู่บ้าง

ก็จะไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจาค้านได้อีก!

คิดได้ดังนี้ อารมณ์ของไทเฮาก็ดีขึ้นเล็กน้อย นางสะบัดมือพลางตวาดลั่น “ไหน ๆ เจ้าก็ไร้บิดามารดาอบรม วันนี้ข้าจะอบรมเจ้าให้ดีเอง!”

ทันใดนั้น นางกำนัลก็รีบก้าวเข้ามาหมายจะคว้ามู่เหยาเอาไว้

มู่เหยาครุ่นคิดในใจ คำนวณเวลา ยานั้นน่าจะออกฤทธิ์แล้วถึงจะถูก

แต่ร่างกายยังไร้ปฏิกิริยา มู่เหยาจึงเงยหน้ามองไปยังไทเฮาโดยไม่รู้ตัว

และแน่นอนว่าอีกฝ่ายมองนางเยี่ยงมดปลวกต่ำต้อย

“ขอบพระทัยไทเฮาสำหรับพระราชทานลงโทษ”

นางสะบัดมือนางกำนัลออก ลุกขึ้นอย่างสงบนิ่งแล้วเดินออกไป

ท่วงท่าหลังตรงไม่สะทกสะท้านของนาง ทำให้ไทเฮากำมือแน่นบนเก้าอี้

“ไม่แปลกใจเลยว่าเป็นลูกของหญิงแพศยา น่าชังจริงๆ!”

ไทเฮาพึมพำเบา ๆ แต่ก็ทำให้หลิวมามาที่ยืนอยู่ด้านข้างสะดุ้งขึ้นมา

สายตาที่มองไปยังมู่เหยามีแววเวทนาขึ้นมาเล็กน้อย

มู่เหยามองม้านั่งยาวที่วางอยู่เบื้องหน้า กำลังจะโน้มตัวลงก็ได้ยินเสียงตะโกนแหลมของขันทีดังขึ้นในจังหวะนั้น

“ฝ่าบาทและฮองเฮาเสด็จ!”

“ไท่จื่อและฉู่อ๋องเสด็จ!”

พร้อมกับเสียงนั้น ทุกคนในท้องพระโรงที่เพิ่งลุกขึ้น ต่างก็คุกเข่าลงอีกครั้งพร้อมเพรียงกัน

ฮ่องเต้เสด็จนำหน้า สายตากวาดมองผู้คนที่ชุมนุมอยู่หน้าทางเข้าท้องพระโรง แล้วมองมาที่มู่เหยา

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

ไทเฮารู้สึกใจหายวาบ แอบถลึงตามองมู่เหยาอย่างขุ่นเคือง

แล้วรีบสาวเท้าขึ้นมายิ้มละไม “ในเมื่อฝ่าบาทเสร็จราชกิจแล้ว ก็รีบเข้าไปด้านใน ให้ข้าได้ดูเจ้าเสียหน่อยเถิด”

ฮ่องเต้ปรายตาไปทางมู่เหยา แล้วหันมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ไทเฮา

“เสด็จแม่พาผู้คนมากมายมายืนหน้าท้องพระโรง เช่นนี้มีสิ่งใดน่าดูงั้นหรือ?”

ทรงตรัสถามซ้ำด้วยอำนาจราชา ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าไทเฮาชะงักค้าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน