ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 202

มู่เหยากำลังจะปฏิเสธ แต่พอได้ยินว่าพี่รองก็อยู่ด้วย ใจพลันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

“ในเมื่อไท่จื่อทรงมีพระประสงค์จริงใจ เช่นนั้นหม่อมฉัรย่อมต้องลิ้มลองแล้ว”

ม่านรถถูกเปิดขึ้น มู่เหยาก็เห็นไท่จื่ออวิ๋นจี้ผู้มีท่วงท่าราศีสง่างาม ยืนยิ้มละมุนอยู่หน้าหอไผ่หอม

นางแลเข้าไปในหอไผ่หอม ก่อนจะเห็นความว่างเปล่า ก็พลันเข้าใจได้ทันที

เกรงว่าเขาคนนี้ คงวางแผนล่วงหน้าไว้หมดแล้ว

แต่ว่าพี่รองไปมีความเกี่ยวข้องกับไท่จื่อได้อย่างไรกัน?!

“น้องมู่”

มู่เหยาแววตาสะท้อนแสงวูบหนึ่ง แสดงสีหน้าหวาดหวั่น “คำว่าน้องมู่จากท่านไท่จื่อ หม่อมฉันรับไม่ไหวหรอกเพคะ ขอทรงเรียกหม่อมฉันว่ามู่จวิ้นจู่เถิด”

“ไม่เป็นไร เสด็จพ่อทรงแต่งตั้งเจ้าเป็นจวิ้นจู่ ข้ากับเจ้าก็ถือเป็นคนในราชสกุล เรียกว่าน้องมู่ เจ้าย่อมรับได้”

อวิ๋นจี้ยิ้มอ่อนโยน ดูไม่เหมือนผู้มีจิตใจโหดเหี้ยมแม้แต่น้อย

แต่มู่เหยาก็ได้ฟังเรื่องไม่น่าฟังนักจากปากของเยี่ยนสวินมาหลายเรื่องอยู่

“หม่อมฉันได้ยินว่าพี่รองอยู่ที่นี่ ไม่ทราบว่าเขารู้จักท่ารไท่จื่อได้อย่างไรหรือเพคะ?”

นางเดินตามชายหนุ่มขึ้นไปยังชั้นบน ตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง ไม่ตอบรับคำว่าคนในราชสกุลนั้น

ราชสกุลอะไรกัน นางไม่เห็นว่ามันจะมีค่าอะไรนัก!

“เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ พี่รองของเจ้ากลับจากนอกเมือง เห็นรถม้าข้าติดหล่มก็ช่วยยกให้ ข้าซาบซึ้งจึงเชิญมาดื่มชาที่นี่”

ไท่จื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

แต่มือที่อยู่ในแขนเสื้อมู่เหยากลับกำแน่นขึ้น

การเสด็จของไท่จื่อ ย่อมต้องมีการตรวจเส้นทางล่วงหน้าเสมอ

จะปล่อยให้รถม้าติดหล่มได้อย่างไร?

ดูท่าการพบกันครั้งนี้ น่าจะเป็นแผนลวงมากกว่าความบังเอิญเสียแล้ว!

ยังไม่ทันถึงห้องรับรอง ไท่จื่อกลับหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน

“คุณหนูมู่ รู้หรือไม่ว่าวันนี้ยามเช้าตรู่ ตระกูลหวังเกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

คำว่า “ตระกูลหวัง” เพียงคำเดียว ก็ทำให้ดวงตาของมู่เหยาสั่นไหว

แต่บนใบหน้ากลับปรากฏเพียงแววสงสัยไม่รู้เรื่อง “บ้านท่านหวังเกิดเรื่องขึ้นหรือเพคะ?”

สิ้นคำ ก็เห็นอวิ๋นจี้หันตัวกลับมายิ้มยกคิ้วมองนาง “คุณหนูรู้ได้อย่างไรว่าเป็นจวนของท่านหวังเล่า?”

“เมื่อครู่ข้าพูดเพียงว่าตระกูลหวัง หาได้เอ่ยถึงท่านหวังไม่”

มู่เหยายิ้มโดยไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย “ตระกูลหวังที่ข้ารู้จักก็มีเพียงบ้านท่านหวังผู้เดียว ในเมื่อฝ่าบาทเอ่ยถึง ข้าย่อมเผลอคิดเช่นนั้น ไม่ทราบว่าเหตุใดฝ่าบาทจึงตรัสถาม?”

เมื่อสบตากับแววตาคล้ายยิ้มคล้ายเย็นชาของบุรุษตรงหน้า มือของมู่เหยาที่อยู่ในแขนเสื้อก็เผลอกำแน่นขึ้น

อวิ๋นจี้จ้องมองนางครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา

“เป็นข้าเองที่ลืมไปเสียสนิท”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน