ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 222

เจียงมั่วเหยียนพูดไปพลางก็เก็บก้อนสีดำบนโต๊ะขึ้นมา เเล้วสบตากับฉางชิง

ของสิ่งนี้ไม่สามารถให้ท่านอ๋องนำกลับไปโดยตรง

แม้ว่าครั้งนี้จะเป็นฮ่องเต้ที่ส่งมาสำรวจ เเต่สิ่งที่ค้นพบนี้ก็ใหญ่เกินไปหน่อย

หากท่านอ๋องถือสิ่งนี้กลับเมืองหลวง เกรงว่าจะทำให้ฮ่องเต้ระเเวงสงสัย

ไม่อาจรับประกันได้ว่า จะไม่ทรงคิดมากว่าท่านอ๋องซ่อนเร้นไว้หรือไม่

ดังนั้น เขาและฉางชิงจึงต้องถ่วงเวลา ทำทีเป็นว่าบังเอิญค้นพบ

“ของสิ่งนี้พบที่ค่ายเฮยเฟิง ตอนนี้ค่ายเฮยเฟิงคงยังจับคนไม่ได้ หากพวกเราเปิดเผยโดยตรง เกรงว่าจะถูกคนของค่ายเฮยเฟิงโยนความผิดให้”

สิ่งที่ฉางชิงคิดอยู่ในใจนั้น เหมือนกับสิ่งที่เจียงมั่วเหยียนคิด

ดังนั้น ของสิ่งนี้จึงทำได้เเค่เก็บไว้ในกองคาราวานบนเรือเท่านั้น

เพื่อให้ฮ่องเต้ส่งคนที่ไว้ใจได้มาสอบสวนเอง

ส่วนท่านอ๋อง…ก่อนที่อาการบาดเจ็บจะหายดี จะต้องไม่ปรากฏตัวต่อหน้าฮ่องเต้เด็ดขาด

“ถ้าข้าพาท่านอ๋องกลับไปก่อน จะให้พักที่ไหน”

หลันเฉินพูดออกมาอย่างงๆ เมื่อสบสายตาทั้งสองคน ก็เข้าใจทันที

“ให้พักที่บ้านข้า?”

เจียงมั่วเหยียนรีบประสานมือคารวะทันที “น้องเขย รบกวนด้วย”

คำว่าน้องเขยทำเอาหลันเฉินยิ้มมุมปากไม่หยุด เเล้วก็รับปากอย่างงๆไปเสียอย่างนั้น

พอดีเขามีเหตุผลที่ชอบธรรมในการออกจากเมืองหลวง ต่อให้กลับไปก็ไม่เป็นที่สังเกตุ

เมืองหลวง

มู่เหยาปักผ้าเช็ดหน้าในมืออย่างใจลอย พลางเหลียวมองไปทางประตูเรือนเป็นระยะ

พอเผลอชั่วครู่ เลือดก็ผุดขึ้นที่ปลายนิ้ว

หลังจากถอนหายใจเฮือกหนึ่ง นางก็ปล่อยให้หนิงจู๋เข้ามาจัดการ

“ทำไมยังไม่มีข่าว”

นางกล่าวพร้อมถอนหายใจ

นับตั้งเเต่เจียงมั่วเหยียนเเละหมอเทวดาเลี่ยวจากไปก็ผ่านไปสี่ห้าวันแล้ว ภายในบ้านกลับเงียบสงบ

เเม้เเต่ทางหลันเย่ว์อิงก็ไม่มีการติดต่อกับไท่จื่อเลย ในเมืองหลวงนอกจากจะมีข่าวซุบซิบว่าหวังรั่วเมิ่งไปอวดเบ่งในงานเลี้ยงบ้านใครเป็นครั้งคราวแล้ว ก็ไม่มีเรื่องสำคัญอื่นใดอีก

เมื่อเห็นชิงอิ่งเดินมาจากนอกเรือนเเต่ไกล

มู่เหยาก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที เเละเดินออกไปต้อนรับ

“มีข่าวอะไรหรือเปล่า”

ชิงอิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง เเล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ใช่จวิ้นจู่ เป็นผู้อาวุโสจากตระกูลหลานมาถึงเเล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน