ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 227

ท่าทางเหลาะเเหละของมู่เทียนชื่อ ทำให้มู่หยางอดขมวดคิ้วไม่ได้

สำหรับน้องชายคนนี้ นางอยากจะสลัดทิ้งทว่าทำไม่ได้

“ง้นเจ้ารีบซื้ออาหารกลับมานะ ไม่อย่างนั้นท่านพ่อต้องดุเเน่ๆ”

มู่เทียนชื่อโบกมืออย่างรำคาญ “พอเลยน่ายัยเด็กเหม็นที่ยังไงก็ต้องถูกขายออกไปอยู่ดี อย่ามาสั่งสอนข้า”

คำพูดเหล่านี้เมื่อมู่หยางได้ยิน มันเหมือนกับลูกศรเเหลมคมที่ปักลึกลงไปในใจนาง

เมื่อเห็นด้านหลังชายหนุ่มเดินจากไป

ดวงตาของนางก็ฉายแววมืดมิดเล็กน้อย เเล้วหันหลังกลับไปยังเรือนที่มู่เหยาอยู่ทันที

เมื่อได้ยินคนรับใช้รายงานว่ามู่หยางมา

ดวงตาของมู่เหยาก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจใดๆ นางยังคงตักซุปให้มู่เถาเถาต่อไป

“ให้เข้ามาได้เลย เเล้วก็เพิ่มชามกับตะเกียบด้วย”

“เจ้าค่ะ”

หนิงจู๋ตอบรับ เเล้วออกไปเชิญคนเข้ามา

ทันทีที่มู่หยางก้าวเข้ามาในห้อง นางก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร

อาหารเลิศรสที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้ท้องนางรู้สึกว่างเปล่าขึ้นมา

ในใจยิ่งถอนหายใจด้วยความรู้สึกว่า ที่เเท้การเป็นจวิ้นจู่นี่มันดีจริงๆ!

อาหารบนโต๊ะเหล่านี้ นางไม่เคยได้กินมาก่อนเลย

เเม้ว่าที่บ้านจะซื้อมา ก็มักเหลือไว้ให้มู่เทียนชื่อเป็นส่วนใหญ่ ส่วนนางทำได้เเค่กินของเหลือเท่านั้น…

“ในเมื่อมาเเล้ว นั่งลงกินด้วยกันเถอะ วันนี้ครัวเล็กตุ๋นซุปไก่อร่อยมาก”

มู่เหยาผายมือให้นางนั่งลง เเละวางซุปไก่ตรงหน้ามู่เถาเถา

“ขอบคุณญาติผู้พี่”

มู่หยางก็ไม่ได้แสดงท่าทีเกรงใจ ก็เพราะนางหิวมาก

มื้ออาหารดำเนินไปอย่างเงียบผิดปกติ

หลังจากมู่เถาเถากินเสร็จ นางก็ดึงหนิงจู๋ออกไปเล่นเตะลูกขนไก่

ชิงอู้เเละชิงอิ่งยืนอยู่ข้างกายมู่เหยา เเละคอยรินน้ำชา

“น้องหญิงมาหาข้าวันนี้ถึงที่เรือน คงไม่ใช่เเค่มากินข้าวหรอกนะ”

มู่เหยาจิบชา เเล้วพูดเข้าประเด็นทันที

เหลือบไปเห็นแววตากังวลในดวงตาของหญิงสาว ก็ก้มหน้าซ่อนความสงสัยในดวงตา

“ญาติผู้พี่ ได้โปรดช่วยข้าด้วย”

มู่หยางเม้มปาก เเละคุกเข่าลงต่อหน้ามู่เหยาอย่างรวดเร็ว

ร่างที่บอบบางเเละผอมอยู่เเล้ว ยิ่งดูน่าสงสารเมื่อคุกเข่าอยู่บนพื้น

ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะใจอ่อนลงบ้าง

เเต่มู่เหยาผ่านเรื่องมาตั้งมากมาย จะไม่ยอมใจอ่อนเพราะท่าทีอ่อนแอหรือน่าสงสารเพียงเล็กน้อยของคนอื่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน