ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 229

มู่จวินเหิงเองก็เดินออกมาจากห้องในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย แล้วตะคอกใส่คนที่อยู่หน้าประตู

ชิงอู้น้อมกายคารวะทั้งสองด้วยสีหน้าเย็นชา

“ที่ต้องรบกวนฝันดีของครอบครัวนายท่านรองมู่ ก็เพราะเมื่อคืนคุณชายของท่านไปติดหนี้ไว้ตามร้านค้าและโรงเตี๊ยมต่าง ๆ ตอนนี้ผู้จัดการสิบกว่าร้านมาทวงเงินถึงหน้าประตูแล้ว ลุงหวังจึงสั่งให้บ่าวรีบมาเชิญพวกท่านไปจัดการเจ้าค่ะ”

“ติดหนี้งั้นรึ?”

ทังหลานรีบจัดเสื้อผ้าและก้าวเท้าออกจากประตูอย่างรวดเร็ว “ติดหนี้อะไรกัน ลูกข้าจะไปติดหนี้ได้อย่างไร ของพวกนี้ไม่ใช่พวกเจ้าส่งมาให้หรอกหรือ?!”

ชิงอู้เหลือบมองตามทิศทางที่นางชี้ แล้วหัวเราะเยาะออกมา

“จวิ้นจู่มิได้สั่งให้พวกเรานำสิ่งใดมาให้พวกท่าน ของเหล่านี้มาได้อย่างไร...คงต้องถามคุณชายของท่านแล้ว”

มู่เทียนสื่อซึ่งยืนฟังอยู่ด้านข้าง หดตัวลีบเล็กราวกับนกกระทา

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น มีหรือคนตระกูลมู่จะดูไม่ออก?

มู่จวินเหิงโกรธจนยกเท้าเตะเข้าไป “ลูกทรพี!”

ชิงอู้รีบเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง ด้วยเกรงว่าจะโดนลูกหลง

เช้าวันนั้นจึงเต็มไปด้วยความวุ่นวายโกลาหล กว่าเรื่องจะจบลง มู่จวินเหิงก็ต้องควักเงินหลายร้อยตำลึงออกไปจ่ายด้วยใบหน้าดำคล้ำ

ลุงหวังที่ยืนอยู่ด้านข้าง เอ่ยเตือนด้วยรอยยิ้มแต่แววตาไม่ยิ้มว่า “นายท่านรอง ท่านต้องพูดคุยกับคุณชายให้ดี ๆ นะขอรับ ว่าอย่าได้ใช้ชื่อเสียงของจวนโหวไปติดหนี้สินใครอีก”

“หากเรื่องนี้บานปลายไปถึงหูของเชื้อพระวงศ์เข้า เกรงว่าคุณชายของท่านจะเดือดร้อน”

“เพราะถึงแม้จวิ้นจู่จะเป็นเพียงจวิ้นจู่ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้ง แต่ก็ดำรงตำแหน่งจวิ้นจู่ ถือเป็นเชื้อพระวงศ์กึ่งหนึ่ง การเดินทางของเชื้อพระวงศ์ห้ามติดหนี้ หากมีการติดหนี้ ก็ต้องโดนโบยหลายสิบทีเลยทีเดียว”

พอได้ยินว่าต้องโดนโบยหลายสิบที

ความเดือดดาลของทังหลานที่คิดจะเอาเรื่องก็มลายหายไปในพริบตา

นางถลึงตาใส่ลุงหวังและชิงอู้อย่างไม่พอใจ ก่อนจะลากมู่เทียนซื่อกลับไปยังเรือนตะวันตก

เมื่อมู่เหยาได้รับจดหมายจากพิราบสื่อสารของชิงอู้ นางก็มาถึงวัดชิงซานและจัดการทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว

“ป้าสะใภ้ ข้าได้ส่งข่าวไปยังร้านค้าต่าง ๆ ในเมืองหลวงแล้ว ต่อไปหากพวกเขาคิดจะใช้ช่องทางติดหนี้ตามร้านค้าเหล่านี้อีก คงทำไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อคืนตอนที่ได้รับข่าวว่ามู่เทียนซื่อติดหนี้หลายร้อยตำลึงในคืนเดียว

นอกจากความประหลาดใจแล้ว มู่เหยาก็รู้สึกว่ามู่เทียนซื่อช่างใจกล้านัก

ถึงแม้จะเคยอยู่แต่ในชนบท ปีหนึ่งใช้เงินไม่เท่าไหร่ แต่พอมาถึงเมืองหลวง คิดจะอาศัยชื่อเสียงของนางเพื่อใช้จ่ายอย่างหรูหรา ก็ไม่ควรจะสุรุ่ยสุร่ายถึงเพียงนี้

เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง คงจะสอนมาไม่น้อย

“ชื่อเสียงของจวนจงซู่โหวจะมาเสื่อมเสียด้วยน้ำมือของคนเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด แต่เมื่อหนทางนี้ใช้ไม่ได้ผลแล้ว เกรงว่าพวกเขาคงจะหาเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก”

ซูโหรวถอนหายใจอย่างจนปัญญา

เรื่องราวที่เกิดขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า ช่างทำให้จิตใจวุ่นวายไม่สงบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน