ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 230

ซูโหรวมีปฏิกิริยามากที่สุด นางเกือบจะอุทานออกมาด้วยความตระหนก

โชคดีที่หลันชงรั้งเอาไว้ จึงไม่เป็นที่สังเกตของผู้ใด

“อาหน่วน เรื่องนี้สำคัญยิ่งนัก เจ้าได้ให้ท่านเจ้าอาวาสช่วยจัดแจงทุกอย่างแล้วหรือยัง?”

มู่เหยาพยักหน้า “หลายวันนี้คงต้องรบกวนพี่ใหญ่กับป้าสะใภ้ช่วยปิดบังเรื่องนี้ไปก่อน เขาจะหายดีเมื่อไหร่ยังมิอาจรู้ได้ แต่คงต้องพยายามให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปให้ได้ก่อนเจ้าค่ะ”

แม้ในจดหมายจะบรรยายไว้เพียงคร่าว ๆ แต่แค่เห็นคำว่าบาดเจ็บจากผงดินปืน

มู่เหยาก็รู้ได้ในทันทีว่าอาการไม่ได้เบาบางอย่างที่พี่รองบรรยายไว้เลย

“แน่นอนอยู่แล้ว อาหน่วนเจ้าก็อย่ากังวลไปเลย คุณชายเป็นคนดีฟ้าคุ้มครอง ย่อมไม่เป็นอันตราย” ซูโหรวเองก็เก็บงำเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่เอ่ยชื่อของเยี่ยนสวินออกไปข้างนอก

หากมีใครได้ยินเข้าโดยไม่ตั้งใจแล้วนำไปพูดต่อ คงเป็นเรื่องยุ่งยากแน่!

มู่เหยาแย้มยิ้มที่มุมปากบางเบา ส่งรอยยิ้มให้ป้าสะใภ้เพื่อปลอบประโลม

หลังจากมองส่งคนทั้งสองที่เดินไปยังโถงหลักเพื่อทำนายดวงชะตา นางก็นั่งลงในลานบ้าน มือทั้งสองข้างกำขอบโต๊ะหินไว้แน่น

จนปลายนิ้วขาวซีดเพราะออกแรงมากเกินไป

“จวิ้นจู่หิวหรือยังเพคะ? บ่าวจะไปยกบะหมี่เจมาให้สักชาม...”

หนิงจู๋เป็นห่วงว่ามู่เหยาไม่ได้รับประทานอะไรมาตลอดช่วงเช้า แล้วจะทนไม่ไหว

พูดจบนางก็เตรียมจะเดินจากไป

ทว่ากลับถูกมู่เหยาเอ่ยเรียกไว้ด้วยเสียงแผ่วเบา “หากเจ้าหิวก็ไปกินเถิด ข้ายังไม่หิว”

เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ นางจะกินอะไรลงได้อย่างไร

พอคิดถึงภาพที่เห็นในความฝันวันนั้น คิ้วของนางก็ยิ่งขมวดลึกขึ้น

ความฝันนั้น…

“เช่นนั้นบ่าวก็จะอยู่เป็นเพื่อนจวิ้นจู่ก่อนเพคะ จวิ้นจู่หิวเมื่อใด บ่าวค่อยกินพร้อมกับจวิ้นจู่”

เสียงของหนิงจู๋ ดึงมู่เหยาให้หลุดออกจากภวังค์

เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของนาง มู่เหยาก็ยิ้มอย่างจนปัญญา “ช่างเถิด เช่นนั้นเจ้าไปยกมาสองชาม พวกเรามากินด้วยกัน”

“เพคะ จวิ้นจู่รออยู่ที่นี่นะเพคะ บ่าวไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา!”

มู่เหยาพยักหน้ มองดูท่าทางของนางที่เดินไปสามก้าวหันกลับมามองหนึ่งครั้ง ความหม่นหมองในใจก็คลายลงไปหลายส่วน

นางนั่งอยู่ในลาน มองใบไม้ที่ค่อย ๆ ร่วงหล่นจากต้นไม้

ในใจของนางก็อดรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้

ขณะที่กำลังคิดว่าหลังจากเยี่ยนสวินกลับมาแล้วควรจะทำอย่างไรดี ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง

นางหันกลับไปมองอย่างสงสัย “เหตุใดจึงกลับมาเร็วนัก...”

คำพูดที่เหลือติดอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นใคร

“เหตุใดจึงเป็นท่าน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน