ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 234

เมื่อจุดธูปหอม เยี่ยนสวินก็ไม่ร้องเพราะเจ็บปวดเฉกเช่นเมื่อคืนอีก

นางใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากหาวหลายครั้ง รู้สึกง่วงเหงาหาวนอน ฟุบหลับข้างเตียง

ยามแสงเทียนในห้องมืดสลัวลง เยี่ยนสวินที่นอนบนเตียงก็ลืมตาขึ้นช้าๆ

เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อย ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดของแผลฉีกขาดบนร่างกาย

เขากลืนน้ำลาย ฝืนขยับได้เพียงศีรษะ

รู้สึกได้ว่ามีคนหลับข้างเตียง เยี่ยนสวินขมวดคิ้ว ผินหน้าไปมองเห็นใบหน้าด้านข้างที่คุ้นเคยของหญิงสาว

เขาตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มมุมปากบางๆ

“อาหน่วน?”

เขากระซิบเบาๆ มองราวกับกำลังยืนยันว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตา

เยี่ยนสวินไม่รู้ว่าเขาหลับไปกี่วัน จำได้เพียงว่าในความฝันมู่เหยาคอยเรียกเขาตลอด ให้เขาสู้ต่อไป

หลายครั้งหลายคราที่ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้เยี่ยนสวินรู้สึกเหมือนถูกไฟเผาผลาญ

เกือบจะทนไม่ไหวแล้ว...

“อาหน่วน?”

มู่เหยาที่กำลังสะลึมสะลือได้ยินเสียงอีกครั้ง ก็ตระหนักว่าไม่ใช่ภาพลวงตา

นางเงยหน้าขึ้นทันที สบสีดำที่เปล่งประกายราวกับดวงดาราของชายหนุ่ม ก็ตกตะลึงพรึงเพริด

“เยี่ยนสวิน?”

นางได้สติก็เรียกชื่อเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“ข้าเอง”

เยี่ยนสวินมองสายตาเหลือเชื่อของสาวน้อยก็ยิ้มกว้างขึ้น คิดจะยกมือขึ้นกลับเจ็บจนเหงื่อตก

ทันใดนั้นมู่เหยาก็ได้สติเต็มที่!

“ท่านอย่าเพิ่งขยับ บาดแผลยังไม่หายสนิท ข้าจะไปเรียกหมอเทวดาเลี่ยวมา อย่าเพิ่งขยับเด็ดขาด”

นางพูดอย่างวิตกกังวล แต่ไม่ทันสังเกตว่ารอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากแล้ว

มองตามหลังหญิงสาวที่เร่งฝีเท้าออกไป เยี่ยนสวินโล่งใจ ขณะเดียวกันกลิ่นหอมแตะจมูกพลันทำให้เขาเหม่อลอย

ควันที่ลอยขึ้นจากบนโต๊ะทำให้หัวใจของเขาสงบลงไม่น้อย

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากนอกห้อง

หมอเทวดาเลี่ยวเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงมองมาที่ตนเอง น้ำตาก็เกือบจะร่วงเผาะลงมา

“ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!”

หมอเทวดาเลี่ยวร้องออกมา รีบช่วยพยุงเยี่ยนสวินให้พิงหัวเตียง สอบถามอย่างละเอียดว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง

ถึงค่อยให้ยาเยี่ยนสวิน

“อาหน่วน เจ้าไปพักผ่อนเถิด”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน