ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 237

“พวกข้าเพียงได้รับบัญชามาเพื่อตามหาของสิ่งหนึ่ง ขอถามเจ้าว่า ของสิ่งนั้นหาเจอหรือยัง?

หลันเฉินนึกถึงคำที่น้องสาวเอ่ยไว้ก่อนไป จึงจงใจแปลงเสียงถามด้วยท่าทีเย็นชา

และเป็นดังคาด สายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นของหวังทงมู่กลับกลายเป็นความสับสนและฉงนในบัดดล

“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่? ไฉนถึงถามเช่นกัน…แม้ไท่จื่อก็ยัง…”

ครึ่งหลังของคำพูดหวังทงมู่หยุดลงทันที แต่คำว่าไท่จื่อที่เปล่งออกมาเบาแผ่วกลับมิอาจรอดหูสองผู้ฝึกยุทธ์อย่างเยี่ยนสวิน

ทั้งสองแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพียงยังคงสอบถามเสียงดุดัน “ของหาเจอหรือยัง!”

หวังทงมู่ส่ายหน้าอย่างตื่นตระหนก “ไม่เจอ! ไม่เจอจริง ๆ ! ข้าไล่ตรวจร้านค้าในตระกูลหลานหมดแล้ว ก็ยังไม่เจอแผนที่เหมืองทองคำ!”

เมื่อเห็นว่าคำของมู่เหยาถูกยืนยัน หลันเฉินก็กำมือข้างลำตัวแน่น

เยี่ยนสวินยกมือโปรยผงยา พอคนหมดสติแล้วจึงตบไหล่หลันเฉินเบา ๆ

“ไปกันเถิด”

หลันเฉินสูดลมหายใจลึก กดอารมณ์โทสะในใจ นำเยี่ยนสวินออกไปอย่างรวดเร็ว

พอสองคนจากไป เซี่ยหนี้จึงก้าวมาเพ่งพินิจหวังทงมู่อย่างละเอียด

พอแน่ใจว่าคนยังมีชีวิต ก็ไม่ใส่ใจอีก หันหลังกลับไปยังประตู

ผู้ที่ออกไปกินข้าวเมื่อครู่ก็กลับมาในจังหวะพอดี

วิขาตัวเบาของหลันเฉินไม่เลวเลย แต่เห็นได้ชัดว่าเพราะคำพูดของหวังทงมู่ทำให้จิตใจว้าวุ่น

ระหว่างแบกเยี่ยนสวินกลับวัดชิงซาน หลายครั้งเกือบเสียหลัก

โชคดีที่ถึงที่หมายโดยปลอดภัย

มู่เหยามองใบหน้าเคร่งเครียดของหลานเฉิน พอส่งเยี่ยนสวินให้กับนางแล้วก็ออกไปทุบต้นไม้ด้วยความโมโห นางจึงหันไปมองคนที่พยุงอยู่ข้างตัวด้วยแววตาฉงน

“ปล่อยให้พี่รองเจ้าระบายไปเถิด พวกเราเข้าไปคุยในห้องกัน”

มู่เหยาพยักหน้า มองหลันเฉินอย่างเป็นห่วงเล็กน้อยก่อนหันไปพยุงเยี่ยนสวินเข้าห้อง

พอพยุงถึงเตียง หมอเทวดาเลี่ยวก็มาตรวจอาการบาดเจ็บพลางหาว

พอแน่ใจว่าแผลไม่มีปริแตก จึงเดินเซด้วยความง่วงงัน

“ขอรบกวนจวิ้นจู่เฝ้าไว้ หากมีเรื่องใดค่อยไปเรียกข้าที่ห้องข้าง ๆ”

เห็นหมอเทวดาเลี่ยวเดินโซเซ มู่เหยาก็พยักหน้ารับปาก

เมื่อภายในห้องเหลือเพียงสองคน

เยี่ยนสวินจึงจิบชาแล้วเล่าทุกถ้อยคำที่สอบถามหวังทงมู่ในคุกหลวงออกมาทั้งหมด

เมื่อได้ยินว่าไท่จื่อก็เคยไปถามเรื่องเหมืองทองคำกับหวังทงมู่ แววตาของมู่เหยาก็ฉายความแปลกใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน