ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 239

พวกเขาอยากจะยื่นจุดอ่อนมาให้เอง เช่นนี้นางจะไม่รับไว้ได้อย่างไรเล่า

“เจ้าไม่กลัวว่าพวกเขาจะทำให้ชื่อเสียงจวนจงซู่โหวเสียหายหรือ?”

เยี่ยนสวินนอนลงพร้อมรอยยิ้ม ปล่อยให้นางจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย

“ไม่กลัว ไม่ว่าเรื่องอะไรจะปะทุขึ้น ก็ไม่มีทางโยนความผิดมาถึงข้าได้แน่”

มู่เหยาจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย จากนั้นก็นอนพักบนตั่งข้างเตียง

แต่ผู้ที่นอนไม่หลับในคืนนี้ ยังมีอีกหนึ่งคน

นั่นก็คือหวังรั่วเมิ่งแห่งตระกูลหวัง ที่ฟื้นแล้วก็เป็นลม เป็นลมแล้วก็ฟื้นไม่หยุด

“ท่านพ่อ! ข้าจะไปหาไท่จื่อ! ฝ่าบาทต้องยอมช่วยพวกเราแน่!”

เห็นบุตรีถึงยามนี้แล้วยังไม่ตาสว่าง หวังฉี่ก็โกรธจนมือที่ชี้ไปยังตัวนางสั่นระริก

“หยุดอยู่ตรงนั้น! หากเจ้ายังไปหาไท่จื่อในตอนนี้ อย่าว่าแต่ขอความช่วยเหลือเลย อาจถึงขั้นทำให้ฝ่าบาทติดร่างแหด้วยซ้ำ!”

“เจ้ารู้บ้างหรือไม่ว่าเจ้าโง่อย่างหวังทงมู่ลักลอบซุกดินปืนไว้ในของที่ขนส่ง! ไท่จื่อยังหลบไม่ทัน ถ้าเจ้าไปหาฝ่าบาทตอนนี้ ก็เท่ากับผลักบ้านเราลงเหวเพลิง!”

ทันทีที่คำว่า “ดินปืน” หลุดออกมา

เสียงเอะอะโวยวายและสะอึกสะอื้นในเรือนก็พลันเงียบลง

หวังฮูหยินถึงกับลืมร้องไห้ ลุกพรวดจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าตกตะลึง ริมฝีปากสั่นระริกอยู่หลายครั้งกว่าจะเปล่งเสียงออกได้

“ท่านพี่ ท่านว่าอย่างไรนะ?”

“ไปพบอะไรมา?”

หวังรั่วเมิ่งก็เพิ่งรู้สึกตัวในตอนนั้น ใบหน้าซีดเผือดทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง “ท่านพ่อ ท่านพูดว่าอะไรนะ?”

“เป็นไปได้อย่างไรว่าเป็นดินปืน? ท่านพ่อ ท่านไม่ได้ฟังมาผิดใช่หรือไม่?”

ดินปืนเป็นของต้องห้าม เว้นแต่จะอยู่ในคลังทหาร

หากปรากฏในครอบครองของราษฎร นั่นหมายถึงการผลิตอย่างลับ ๆ ซึ่งเทียบเท่ากับโทษล้างตระกูล!

ไม่ว่าแท้จริงแล้วหวังทงมู่จะเป็นผู้ผลิตหรือไม่ แต่แค่มีสิ่งนั้นอยู่ในเรือขนส่งของเขา

ก็เพียงพอจะส่งหวังทงมู่ขึ้นแท่นประหารศีรษะ…

และตระกูลของพวกเขา… ก็หนีไม่พ้นจะโดนลูกหลงไปด้วย

โดนถอดตำแหน่ง ปลดยศ ยังถือว่าเบาที่สุด

ไม่แน่ว่าอาจจะต้องถูกเนรเทศทั้งตระกูลเสียด้วยซ้ำ!

หวังฮูหยินกับหวังรั่วเมิ่งต่างตระหนักถึงจุดนี้ จึงรีบเข้ามากุมชายแขนเสื้อของหวังฉี่แน่น

“ท่านพี่ ท่านต้องรีบตัดสินใจแล้วนะเจ้าคะ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน