ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 242

“คนที่คิดจะก่อกบฏจริง ๆ ก็คือพวกเจ้า! พวกเจ้านั่นแหละ!”

คำพูดของหวังรั่วเมิ่งทำให้คนที่ยืนอยู่รอบข้าง ตกใจกลัวอย่างห้ามไม่ได้

แต่ละคนหันหน้ามองกันและกัน สุดท้ายสายตาไปรวมอยู่บนตัวของมู่เหยา

มู่เหยาแทบจะแค้นหัวเราะเพราะความไร้สมองนี้!

“คุณหนูหวัง เจ้ากล้ารับผิดชอบต่อคำพูดของเจ้าหรือไม่? จวนจงซู่โหวของข้าตอนนี้มีแค่ข้าเพียงคนเดียว ถึงแม้พี่ใหญ่จะรับเป็นบุตรบุญธรรมอีกไม่กี่วัน ความหมายของเจ้า คือให้พี่ใหญ่ข้า ขุนนางฝ่ายบุ๋นคนหนึ่งไปทำเรื่องก่อกบฏหรือ?”

“เรื่องการก่อกบฏ เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงบริสุทธิ์ของตระกูลข้า ในเมื่อคุณหนูหวังพูดเช่นนี้ คิดว่าคงเจอหลักฐานแล้ว หากเป็นเช่นนั้น พวกเราไม่สู้ไปศาลต้าหลี่พร้อมกันสักครั้ง!”

“มาดูกันว่าเป็นใคร ที่อยากจะก่อกบฏกันแน่!”

ถึงแม้ว่าหวังรั่วเมิ่งจะบ้า ทว่าความฉลาดกลับหลบสายตาของมู่เหยาไม่พ้น

นางเพิ่งพูดจบ

หวังรั่วเมิ่งที่ยังตะโกนเมื่อครู่ ก็หยุดพูดในทันทีนี่ไง

“ทำไมไม่ตะโกนโวยวายแล้วล่ะ?”

มู่เหยาหัวเราะเยาะ หันไปมองชิงอิ่ง

ชิงอิ่งก็เข้าใจในทันที ก้าวเดินไปจับหวังรั่วเมิ่งที่คิดจะหนีกลับมาแล้ว

“ปล่อยข้า! ปล่อยข้า! เจ้าจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้!”

หวังรั่วเมิ่งดิ้นรนแบบไม่คิด แต่นางเอาชนะชิงอิ่งไม่ได้ ไม่นานก็สงบลง

ทำได้เพียงเบิกตาโต จ้องมู่เหยาเขม็งเท่านั้น

“คนชั้นต่ำ! เจ้ามันคนชั้นต่ำ! ข้าเป็นวิญญาณก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป!”

มู่เหยาฟังคำพูดของนาง รู้สึกเพียงไม่เจ็บไม่คัน

นางแค่ยิ้มบาง ๆ หันไปเอ่ยปากกับคนที่มาดูความสนุก “จวนจงซู่โหวของข้า จนถึงบรรพบุรุษตระกูลหลันคนตรงไม่กลัวเงาเอียง เกี่ยวกับการก่อกบฏที่คุณหนูหวังพูดมา ยิ่งเป็นคำพูดไร้สาระ!”

“ถึงแม้ทุกท่านจะนำเรื่องในวันนี้ ก่อให้เกิดปัญหาเล่ากันปากต่อปากจนรู้กันทั่ว คิดว่าศาลต้าหลี่ก็ไม่ใช่คนที่ทำตัวไร้ประโยชน์ จะต้องจบพวกคนพูดมั่ว ปล่อยข่าวลือ สร้างความไม่สงบให้ประชาชนแน่!”

เมื่อประโยคนี้ออกมา ทุกคนที่ยังซุบซิบกันเมื่อครู่นี้ เงียบกริบลงในทันที

ใครก็ไม่อยากหาเรื่องจนถึงศาลต้าหลี่

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่หัวรั้น ถึงขั้นไปปล่อยคำพูดก่อกบฏอะไร!

เห็นพวกเขาไม่ส่งเสียงพูดอีก มู่เหยาก็เก็บสายตา ไปหยุดบนตัวของหวังรั่วเมิ่ง

อีกฝ่ายเห็นนางมองมา ยังจ้องนางเขม็งด้วยสีหน้าโมโห

“เจ้าคิดจะทำอะไรกับข้า!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน