ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 246

ถึงตอนนั้นคงได้อับอายขายหน้ากันยกใหญ่

มิหนำซ้ำแผนการของพวกเขาก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า ทั้งลาภยศสรรเสริญที่หวังไว้ก็คงจะหลุดลอยไป

พอคิดได้ดังนั้น เมื่อสบเข้ากับสายตาของบุตรสาวตนเอง ทังหลานก็พลันตัวสั่นสะท้านขึ้นมา สร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง

นางยิ้มเจื่อนพลางมองไปยังมู่เหยา “หลานสาว ดูข้าสิ คืนนี้คงจะดื่มหนักไปหน่อย จึงเมามายทำเรื่องเลอะเลือนลงไปมากมาย เจ้าอย่าได้ถือสาเลยนะ”

เมื่อเห็นว่ามู่เหยาไม่ตอบสนอง

ทังหลานกลัวว่าจะถูกไล่ออกไปจริง ๆ จึงรีบยกมือขึ้น “ถ้าเจ้ายังโกรธอยู่ ข้า... ข้าจะตบหน้าตัวเองสักสองสามฉาด”

เมื่อเห็นนางยกมือค้างไว้นาน มู่เหยาก็ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดอีก

เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนความสงบของพี่ใหญ่

“ฮูหยิน เหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้ด้วยเจ้าคะ ในเมื่อเป็นเพราะเมาสุรา เช่นนั้นวันหลังก็รอให้สร่างเมาก่อนแล้วค่อยออกมาจากเรือนจะดีกว่า”

“จะได้ไม่สร้างความขุ่นเคืองใจให้ใครต่อใคร ท่านว่าจริงหรือไม่เจ้าคะ?”

มู่เหยามองทังหลานที่ใบหน้าย่ำแย่ด้วยรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้ม

เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างอับอายและฝืนยิ้ม นางจึงหันไปมองมู่หยาง

“น้องหญิงเองก็ควรตักเตือนให้มาก หากมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งหน้า ก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้า”

“ถึงเวลานั้นหากถูกขับไล่ออกไป ก็อย่าได้เที่ยวกล่าวหาข้า”

เมื่อได้ยินคำเตือนเช่นนั้น มู่อยางก็ได้แต่ยิ้มกระอักกระอ่วน ในใจยิ่งรู้สึกรำคาญทังหลานมากขึ้น

นางกระตุกแขนเสื้อของมารดาตนเอง แล้วลากคนออกจากเรือนไปอย่างเร่งรีบ

ครั้นเมื่อเดินออกมาไกลแล้ว มู่อหยางจึงสะบัดมือที่จูงทังหลานอยู่ออกอย่างหัวเสีย

“ท่านดูสิว่าทำเรื่องอะไรลงไป? แผนการไม่สำเร็จไม่พอ ยังหาความเดือดร้อนใส่ตัวจนได้!”

ทังหลานขมวดคิ้ว “หยางเอ๋อร์ นี่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร เริ่มรังเกียจแม่คนนี้ว่าไร้ประโยชน์แล้วใช่หรือไม่?”

“ก็เจ้ามิใช่หรือที่เป็นคนพูดว่า ทำเช่นนี้จะยั่วยุมู่เหยาให้โกรธได้ พอนางลงมือกับพวกเรา ก็จะทำให้จวนจงซู่โหวเสียชื่อเสียงได้!”

“ข้าว่าพอถึงเวลาสำคัญเข้าจริง เจ้าต่างหากที่แสร้งทำเป็นบอบบางไร้เดียงสา!”

ทังหลานไม่ชอบบุตรสาวคนนี้มาแต่ไหนแต่ไร

นางถูกมู่จวินเหิงใช้เงินเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก ให้เรียนดีดพิณ วาดภาพ เล่นหมากอะไรต่อมิอะไรน่ารำคาญ ท่าทีหยิ่งผยองทะนงตนอยู่ทั้งวัน

คิดว่าตัวเองเป็นถึงพระสนมในวังหลวงหรืออย่างไร?

“ท่านแม่ นี่ท่านพูดอะไรของท่าน?” มู่หยางขมวดคิ้วอย่างขัดใจ เดินเข้าไปส่งสัญญาณให้มารดาเบาเสียงลงหน่อย เกรงว่าใครจะได้ยินเข้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน