ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 249

“ได้ รบกวนหลี่กงกงแล้ว”

หลี่กงกงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

“กลับมาแล้วรึ”

ฮ่องเต้กวาดสายตาไปมองหลี่กงกง พลางเก็บฎีกาในมือ

บนนั้นคือฎีกาของตระกูลเฉินที่กล่าวโทษข่าวลือในเมืองหลวง พร้อมทั้งทูลขอให้สืบสวนอย่างถึงที่สุด

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมยืนดูอยู่ครู่ใหญ่ จิ้นอ๋องและฉู่อ๋องดูผิวเผินแล้วเหมือนจะปรองดองกันดี แต่แท้จริงแล้ววาจาแต่ละประโยคล้วนแฝงหนามคม คอยทิ่มแทงจุดอ่อนของอีกฝ่ายพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้ากำลังจะบอกว่า ทั้งสองคนบาดหมางกันมานานแล้วใช่หรือไม่?”

ฮ่องเต้กล่าวอย่างไม่รีบร้อน ลุกขึ้นแล้วมองไปยังร่างเงาที่ยืนอยู่ด้านนอกตำหนัก มุมปากยกขึ้นอย่างเย็นชา

เมื่อหลี่กงกงได้รับสัญญาณทางสายตา ก็หันไปเรียกเยี่ยนสวินที่ยืนอยู่ด้านนอกให้เข้ามาข้างใน

ฮ่องเต้กลับไปประทับบนบัลลังก์มังกร ยกชาขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วปลายตามองเยี่ยนสวินที่กำลังคุกเข่าคำนับอยู่บนพื้น

“อย่างไรเสียก็เป็นคนที่จะออกเรือนแล้ว กิริยาท่าทางก็ดูมีระเบียบแบบแผนขึ้นไม่น้อย เอาล่ะ ลุกขึ้นเถิด”

เยี่ยนสวินจึงลุกขึ้นอย่างอิดออด พร้อมกับยิ้มประจบประแจงให้ฮ่องเต้บนบัลลังก์ “กระหม่อมก็ต้องรักษากฎระเบียบหน่อยสิพ่ะย่ะค่ะ”

“ข่าวลือในเมืองหลวง เจ้ารู้เรื่องแล้วหรือยัง”

เยี่ยนสวินกะพริบตาปริบ ๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนระทวย “ข่าวลืออันใดกันพ่ะย่ะค่ะ? หรือว่ามีใครทูลฟ้องเรื่องที่กระหม่อมไปหอชุนเซียงอีกแล้ว? กระหม่อมไปเพื่อสืบราชการ ฝ่าบาทจะทรงลงโทษกระหม่อมมิได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้จ้องมองเขาอย่างแนบเนียน สายตาจับจ้องปฏิกิริยาของเขาพร้อมฉายแววมืดมิดในแววตา

แล้วจึงทรงโยนฎีกาของตระกูลเฉินบนโต๊ะลงไปแทบเท้าของเขา

“เจ้าดูเองเถิด แล้วจงอธิบายให้เราฟัง!”

เยี่ยนสวินจึงเลิกทำท่าทีเหลาะแหละ ก้มลงเก็บฎีกาบนพื้นขึ้นมา เมื่อเห็นข้อความบนนั้นชัดเจน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

เขารีบคุกเข่าลงกลางท้องพระโรง “ขอฝ่าบาททรงโปรดพิจารณา กระหม่อมมิเคยมีใจคิดคดเป็นอื่นเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

เยี่ยนสวินคุกเข่าอยู่กลางท้องพระโรง ทั่วทั้งร่างแผ่ประกายแห่งความเคารพนอบน้อมออกมา

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น ร่างที่ประทับอยู่บนบัลลังก์สูงก็ยังคงไร้ซึ่งปฏิกิริยาใด ๆ

เยี่ยนสวินสัมผัสได้ถึงสายตาที่กำลังพินิจพิเคราะห์จับจ้องมายังตน เขายังคงคุกเข่าอยู่เช่นนั้น บนใบหน้าปรากฏเพียงความหวาดหวั่น มิได้มีอารมณ์อื่นใดอีก

ผ่านไปเนิ่นนาน ผู้ที่ประทับอยู่เบื้องบนจึงมีรับสั่งออกมา

“เราย่อมรู้ดีถึงความภักดีของเจ้า เพียงแต่ตอนนี้ขุนนางร้อยคนต่างพากันยื่นฎีกาประณามเจ้าด้วยเรื่องข่าวลือนี้ เราเองก็มิอาจเพิกเฉยได้”

“หากฝ่าบาทไม่เชื่อใจกระหม่อม จะค้นจวนของกระหม่อมตามใจก็ได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่มีใจคิดคดต่อฝ่าบาทเป็นอันขาด!”

ทุกถ้อยคำของเยี่ยนสวินล้วนหนักแน่นจริงจัง ใบหน้าไม่หลงเหลือแววล้อเล่นดังเช่นแต่ก่อน

ที่ทำไปก็เพื่อหวังให้ฮ่องเต้พระองค์นี้ทรงคลายความระแวงลง

เขาเอาแต่ก้มหน้า แม้มองไม่เห็นสีหน้าของฮ่องเต้ แต่เพียงสัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา

ก็พอจะคาดเดาได้หลายส่วน

ฮ่องเต้ไม่ทรงเชื่อเขา!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน