ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 25

มิเช่นนั้นคนผู้นี้คงไม่ประพฤติตัวราวกับอันธพาลในตลาด มาเอะอะโวยวายที่จวนมู่เช่นนี้

“ในเมื่อคุณชายใหญ่ลู่เอ่ยถึงเรื่องสร้อยลูกปัดเมื่อวานถ้าเช่นนั้นข้าก็อยากจะถามคุณชายใหญ่ลู่หน่อยว่า สร้อยที่ข้าส่งไปนั้นยังอยู่หรือไม่?”

อาจเป็นเพราะคาดไม่ถึงว่านางจะเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ไม่ทะเลาะกับเขา

ลู่จื้อจึงชะงักไปครู่หนึ่ง และพลันนึกถึงสร้อยข้อมือนั้นขึ้นมา จึงรู้สึกร้อนตัว

“ข้าไม่เคยจำได้ว่าเจ้าเคยส่งสร้อยอะไรมาให้!”

“งั้นหรือ?”

มู่เหยาหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา แล้วส่งสัญญาณไปให้ลุงหวัง

ลุงหวังถือบัญชีรายการของขวัญที่เตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน และเดินก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “คุณชายใหญ่ลู่ สิ่งของที่คุณหนูของข้าน้อยส่งมอบให้ในช่วงหลายปีมานี้ ล้วนแต่มีจดบันทึกไว้ทั้งสิ้น ทุกชิ้นล้วนส่งมาจากโรงรับฝากเงิน หากท่านบอกว่าไม่เคยเห็น”

“ถ้าเช่นนั้นคงต้องไปตรวจสอบกับโรงรับฝากเงินดู หากขาดหายเกรงว่าต้องแจ้งต่อทางการ”

นับตั้งแต่บิดามารดาจากไป มู่เหยาเป็นห่วงว่าของในบ้านจะถูกขโมย

นอกจากค่าใช้จ่ายที่ใช้ประจำวันแล้ว ของมีค่าอื่นๆ ล้วนถูกส่งไปเก็บรักษาไว้ที่โรงรับฝากเงิน

ดังนั้นไม่ว่าจะส่งอะไรไป ก็จะเป็นคนจากโรงรับฝากเงินเป็นคนเบิกออกมาแล้วนำไปส่งออกให้โดยตรง

“แจ้งทางการเลยหรือ?!” ด้วยตาของลู่จื้อเบิกกว้าง และจ้องเขม็งหญิงสาวที่กำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์ด้วยความโกรธ “เจ้ากล้าแจ้งทางการหรือ!”

มู่เหยาจงใจทำเป็นมองเขาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “หากคุณชายใหญ่ลู่ไม่ได้ทำสร้อยหาย จะกลัวการแจ้งความไปทำไม?”

“ลุงหวัง ข้าจำได้ว่าสร้อยที่ส่งไปเส้นนั้น หากจะซื้อในตลาดก็คงต้องใช้เงินถึงสามพันตำลึงทองกระมัง?”

สามพันตำลึง!

ลู่จื้อเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้เขาลืมเรื่องที่จะมาตำหนิแล้ว

ในสมองปรากฏขึ้นเพียงสามคำ : สามพันตำลึง!

“ใช้แล้วขอรับคุณหนู เกรงว่าตอนนี้เงินสามพันตำลึงก็คงไม่พอ”

มู่เหยาค่อย ๆ เลื่อนสายตาไปมองลู่จื้อที่กำลังหน้าตาตื่นตะลึง

“ในเมื่อวันนี้คุณชายใหญ่ลู่มาเพื่อคืนของ พวกเรามาตรวจสอบกับบัญชีรายการบันทึกกัน หากมีสิ่งใดขาดหายไปก็ชดใช้เป็นเงินทั้งหมด เป็นอย่างไร?”

“ส่วนเรื่องที่คุณชายใหญ่ลู่กล่าวหาว่าข้ารังแกอนุของท่าน”

“ในวันนั้นมีหลายคนเห็นชัดเจนว่าเป็นอนุหลิ่วที่จงใจพุ่งเข้ามาชนข้า หากจะเอาผิดกันจริงๆ ควรจะเป็นข้าที่ไปเรียกร้องความเป็นธรรมจากจวนผิงหยางโหวเสียมากกว่า!”

เห็นได้ชัดว่าลู่จื้อไม่เชื่อคำพูดของนาง รู้สึกว่าคำพูดกล่าวอ้างของมู่เหยาจเหมือนเป็นการเยาะเย้ยถากถางกันเข้าไปอีก

“เจ้าก็แค่เห็นข้ามอบสร้อยลูกปัดให้กับซีอิน เลยรู้สึกเสียหน้า เกิดความรู้สึกริษยา ยังจะมีหน้าไปทวงถามความยุติธรรมอะไรอีกงั้นหรือ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน