ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 252

นายท่านหลันมีสีหน้าดำคล้ำ นั่งอยู่ในห้องโถง สายตาคอยกวาดมองหลี่กงกงเเละอีกสองคนที่นั่งอยู่ในลานเป็นครั้งคราว

หลันเอ้าเซวียนขมวดคิ้วเเละกระซิบถาม “ท่านพ่อ ท่าทางแบบนี้ไม่รู้ก็คงคิดว่ากำลังจะยึดทรัพย์ ตอนนี้ฮ่องเต้จัดเตรียมมาเช่นนี้ พวกเรามิสู้รีบเอาของออกมาเเต่เนิ่นๆดีกว่าไหม”

นายท่านหลันมองสถานการณ์ในตอนนี้ ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เเล้วพยักหน้า

“เจ้าไปเอาโฉนดร้านค้าที่ได้รับพระราชทานมา”

หลันเอ้าเซวียนพยักหน้าพลางลุกขึ้น เเละบอกให้หลันชิวเหิงคอยดูไว้ ก่อนจะเดินไปที่ห้องหนังสือ

“อาหน่วน จวนของเราได้รับความอัปยศจริงๆ ในอนาคตจะทำอย่างไรจึงจะเงยหน้าในเมืองหลวงได้อีก”

ซูโหรวหลับตาลง ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้เเต่พยายามกลั้นไว้

ใครเห็นก็ต้องถอนหายใจ

โดยเฉพาะเด็กสาวตระกูลหลันเเต่ละคน ต่างก็ยืนที่หน้าประตูด้วยดวงตาเเดงก่ำเเละน่าสงสาร

ยิ่งทำให้คนที่อยู่นอกบ้านต่างก็รู้สึกเห็นใจอย่างมาก

“ฉู่อ๋องก็จริงๆเลย ทำไมถึงรับเรื่องเเบบนี้มาได้นะ”

“จะเป็นเพราะอะไรอีก ก็เห็นๆกันอยู่ว่าไม่เห็นมู่จวิ้นจู่อยู่ในสายตาเลยสิ ข้าว่าข่าวลือพวกนั้นที่ผ่านมาเชื่อถือไม่ได้เเล้วสิ”

“ตระกูลหลันเดิมทีก็เป็นพ่อค้า ตอนนี้ยังมาถูกลดเกียรติขนาดนี้ อีกหน่อยคงจะอยู่ในเมืองหลวงอย่างเชิดหน้าชูตาไม่ได้เเล้วสิ”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากนอกประตูไม่หยุดหย่อน

ภายในบ้านนายท่านหลันถือกล่องเดินออกมาพร้อมกับพาตระกูลหลันทุกคนคุกเข่าต่อหน้าหลี่กงกง

ทำให้หลี่กงกงตกใจจนรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้

“นายท่านหลัน นี่หมายความว่าอันใดหรือ”

หลี่กงกงเดินเข้าไปช่วยพยุงเเละถามขึ้น

เเต่นายท่านหลันยังคงยืนกรานที่จะไม่ลุกขึ้น เเละยกกล่องที่อยู่ตรงหน้าขึ้น

“ตระกูลหลันของข้าได้รับความเดือดร้อนจากข่าวลือเช่นนี้ นับว่าไม่สมควรกับพระมหากรุณาธิคุณของฮ่องเต้ วันนี้ข้าขอถวายที่ดินและกิจการทั้งหมดของตระกูลหลัน ขอพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ คุ้มครองให้ตระกูลหลันของข้าได้มีชีวิตที่ราบรื่นตลอดไป”

หลี่กงกงเลิกคิ้ว มองดูกล่องที่นายท่านหลันถืออยู่ในมือ

ก็เป็นกล่องที่เขาส่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อนนั่นเอง

นึกไม่ถึงว่าจะยังอยู่ครบถ้วน ดูท่านายท่านหลันผู้นี้ก็เป็นคนฉลาดหลักแหลมคนหนึ่ง

“นายท่านหลันช่างมีน้ำใจ ข้าจะช่วยพูดจาดีๆให้ท่านต่อหน้าฝ่าบาท”

หลี่กงกงหยุดพูดชั่วครู่ หยิบกล่องขึ้นมา เเล้วยืดตัวตรงพร้อมกับเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น

“เรื่องในวันนี้ ย่อมเพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้ทั้งสองตระกูล หากใครยังกล้านินทาลับหลังอีก ฝ่าบาทจะไม่มีทางให้อภัยเเน่นอน”

คำพูดนี้เห็นได้ชัดว่าพูดกับกลุ่มคนที่ยืนมุงอยู่ด้านนอก

เสียงวิพากษ์วิจารณ์เงียบลงทันที

“เรียนใต้เท้า ไม่มีอะไรเลยขอรับ”