ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 255

ทังหลันถูกเฆี่ยนจนใบหน้าซีดเผือด

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ นางก็ถ่มน้ำลายทันที “นังสารเลวมู่เหยานั้นถ้ามันใจดีจริงๆ ก็คงไม่เฆี่ยนข้าหรอก!”

“ตอนนี้มาทำเป็นคนดีอะไร!”

ชิงอู้ส่ายหน้า เเละมองไปที่ทังหลันด้วยความจนปัญญา

“ฮูหยินทัง การทำคุณไสยเป็นความผิดร้ายเเรง หากในภายหลังผู้อื่นรู้เรื่องเข้า ท่านจะต้องโทษถึงขั้นประหารชีวิต คุณหนูเป็นคนใจอ่อนที่สุด เมื่อทราบว่าท่านถูกปรักปรำ การเฆี่ยนสามสิบครั้งจึงยังไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ”

“ใครที่ดีต่อท่านจริงๆ ท่านต้องคิดดูให้ดีแล้ว”

พูดจบ ก็ไม่สนใจว่าทังหลันจะตอบสนองอย่างไร

ชิงอู้ส่งสัญญาณให้หญิงรับใช้

เมื่อเห็นทังหลันถูกหญิงรับใช้พาตัวไป ชิงอู้จึงหันหลังกลับไปรายงานผล

เมื่อเห็นชิงอู้กลับมา มู่เหยาก็รู้ว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีเเล้ว

“ดูเเลนางให้ดีนะ ทังหลันไม่ใช่คนโง่ นางจะเข้าใจเอง”

ดังที่มู่เหยาพูดไว้

เมื่อทังหลันมองดูเรือนพักตรงหน้า ซึ่งดีกว่าที่เคยอยู่มาหลายเท่า หัวใจของนางก็เริ่มหวั่นไหว

เเต่เมื่อนึกถึงความคับเเค้นใจที่ได้รับมาตลอดหลายวันนี้ นางก็ยังคงเกลียดชังทุกคนอยู่

เวลาใช้ให้หญิงรับใช้ทำอะไร นางก็มักจะวางท่าเป็นคุณนาย และมักจะเรียกร้องอะไรที่ไม่มีเหตุผล

เเต่บรรดาหญิงรับใช้ก็ปรนนิบัติรับใช้ด้วยความอดทน ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองในใจของทังหลันลดลงไปบ้าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาหารที่ได้รับก็ดีกว่าเดิมมาก ทำให้นางยิ่งคิดไปต่างๆนาๆ

“มู่เหยาคนนี้ต้องการอะไรกันเเน่ หรือว่านางจะสงสารข้าจริงๆ”

ตลอดทั้งคืน ทังหลันใช้เวลาครุ่นคิด

จนกระทั่งเช้าตรู่วันรุ่งขึ้นถึงได้นอนหลับไปอย่างยากลำบาก

เมื่อหญิงรับใช้เห็นว่านางหลับไปแล้ว จึงรีบไปรายงาน

มู่เหยากำลังลองเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เพิ่งส่งมากับมู่เถาเถา เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงรับใช้ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ดูเหมือนว่าทังหลันจะไม่ได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายมานานเท่าไรเเล้วตอนที่อยู่กับมู่จวินเหิง เจ้าจำไว้ว่าจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกให้นางได้ยิน เเต่ก็อย่าตั้งใจมากเกินไปนัก เดี๋ยวจะทำให้นางสงสัยอีก”

หญิงรับใช้รับคำ เเละรับรางวัลด้วยความดีใจก่อนจะไปที่เรือนพักของตัวเอง

มู่เหยาจูงมือมู่เถาเถา ยิ้มพลางลูบเเก้มเล็กๆของนาง

“พี่จะพาเถาเถากับเซิงเซิงไปดูสำนักศึกษาดีไหม”

มู่เถาเถาเอียงคอมองนาง “สำนักศึกษาคืออะไร”

ท่าทางที่ดูไร้เดียงสาด้วยดวงตากลมโตนั้น ทำให้มู่เหยารู้สึกเอ็นดูเป็นอย่างมาก

นางยิ้มพร้อมกับบีบเเก้มของเด็กน้อย “สำนักศึกษาก็คือสถานที่ทำให้เถาเถาสามารถอ่านหนังสือได้เยอะๆเหมือนพี่ชายไง”

พอได้ยินดังนั้น ดวงตาของมู่เถาเถาก็พลันเปล่งประกายขึ้น

“งั้นเถาเถาอยากไปสำนักศึกษา!”

มู่เหยายิ้มพลางพยักหน้า ก่อนจะจูงมือนางออกไปข้างนอก