ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 257

เฉินเสวี่ยยังคงตกใจไม่หาย เมื่อนั่งลงตัวก็สั่นเทาด้วยความเดือดดาล

“ท่านแม่เคยบอกข้าตั้งแต่เล็กว่า ในวังหลวงนั้นเต็มไปด้วยความโหดร้ายอำมหิต ท่านไม่หวังให้ข้าต้องแต่งเข้าวังหลวง เพียงปรารถนาให้ข้ามีชีวิตที่สงบสุขราบรื่น”

“ดังนั้น ตั้งแต่เล็กท่านแม่จึงสอนให้ข้าหลีกเลี่ยงการเป็นจุดสนใจชั่วคราว ให้ข้าแสร้งทำเป็นโง่เขลาเบาปัญญาต่อหน้าผู้คน ข้านึกว่า ข้านึกว่าบัดนี้คงไม่มีเรื่องอันใดแล้ว...แต่คาดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่า...”

ยิ่งพูด ใบหน้าของเฉินเสวี่ยก็ยิ่งซีดเผือด

ตระกูลเฉินเคยมีคนเป็นถึงกุ้ยเฟย แต่กุ้ยเฟยสิ้นใจอย่างน่าอนาถเพราะยาพิษ

ปีนั้น เฉินเสวี่ยบังเอิญอยู่ในวังพอดี จึงได้เห็นท่านอาของตนเองกระอักเลือดสิ้นใจเพราะพิษในวังหลวงต่อหน้าต่อตา

ด้วยเหตุนี้ ตระกูลเฉินจึงไม่ยอมส่งบุตรสาวเข้าวังอีก

“พี่หญิง ในเมืองหลวงไม่มีผู้ใดเหมาะสมกับตำแหน่งไท่จื่อเฟยมากไปกว่าท่านอีกแล้ว”

แม้จะรู้ว่าวาจานี้ฟังดูเป็นสภาพที่เป็นจริง

แต่มันคือความจริง

เหล่าคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ของเมืองหลวงในยามนี้ แม้จะมีผู้ที่เปี่ยมด้วยความสามารถอยู่มากมาย

แต่ผู้ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ ทั้งยังสามารถส่งเสริมชื่อเสียงขององค์รัชทายาทได้ ย่อมมีเพียงเฉินเสวี่ยผู้เดียว!

“อาหน่วน ข้าควรทำเช่นไรดี?”

เฉินเสวี่ยเอ่ยถามเสียงสั่นพลางกุมมือของมู่เหยาไว้แน่น ในใจสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว

มู่เหยาจับมือนางพลางปลอบโยนอยู่ครู่ใหญ่ จึงทำให้ใจของเฉินเสวี่ยสงบลงได้

“พี่หญิง เรื่องนี้คงทำได้เพียงค่อยเป็นค่อยไป หากมีพระราชทานสมรส พวกเราก็มิอาจทำอันใดได้”

เฉินเสวี่ยเม้มริมฝีปาก นางย่อมเข้าใจความหมายของมู่เหยา

นางพยักหน้า “ไม่เป็นไร พวกเราค่อย ๆ ดูกันไปทีละขั้นก็พอ”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคุยกันจบแล้ว แม่เฒ่าก็พามู่เถาเถาเดินเข้ามา

“คุณหนูใหญ่ ลายมือของคุณหนูเถาเถางดงามยิ่งนัก บ่าวเฒ่าเห็นว่าสามารถรับเข้ามาเรียนในสำนักศึกษาของเราได้เจ้าค่ะ”

เฉินเสวี่ยหยิบกระดาษเซวียนจื่อขึ้นมาพิจารณา เมื่อเห็นตัวอักษรสองสามตัวที่เขียนไว้อย่างเป็นระเบียบ ในใจก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“ไม่เลวเลยจริง ๆ พรุ่งนี้ก็ให้คนพานางมาเถิด อาหน่วน เจ้าต้องหาบ่าวตัวน้อยที่ไว้ใจได้มาคอยดูแลเด็กคนนี้นะ”

มู่เหยาพยักหน้า นางพูดคุยกับเฉินเสวี่ยอีกสองสามประโยค จากนั้นจึงพามู่เถาเถาออกจากสำนักศึกษาไป

หลังจากส่งทั้งสองคนไปแล้ว เฉินเสวี่ยก็ให้แม่เฒ่าออกไปแจ้งแก่ผู้ที่ยังรออยู่ด้านนอก จากนั้นก็ขึ้นรถม้ากลับจวนตระกูลเฉิน

เฉินฮูหยินได้ยินเรื่องที่วันนี้มู่เหยาพาเด็กที่รับเลี้ยงมายังสำนักศึกษาแต่เนิ่น ๆ แล้ว นางกังวลว่าหากบุตรสาวปฏิเสธไปจะทำให้จวิ้นจู่ไม่พอใจ

เมื่อเห็นเฉินเสวี่ยกลับมา จึงรีบร้อนออกไปต้อนรับทันที

“เสวี่ยเอ๋อร์ เหตุใดสีหน้าไม่สู้ดีเช่นนี้?”

“หรือว่าจวิ้นจู่พูดอะไรให้เจ้าไม่สบายใจกัน?”

เฉินเสวี่ยส่ายหน้า แล้วเล่าเรื่องที่ตนวิเคราะห์กับมู่เหยาในวันนี้ให้ฮูหยินเฉินฟังจนหมดสิ้น

เฉินฮูหยินนิ่งอึ้งไป แต่บนใบหน้ากลับไม่มีความประหลาดใจ

เห็นได้ชัดว่านางคาดเดาเรื่องนี้ได้ตั้งนานแล้ว