ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 262

น้ำเสียงของเวินอวิ๋นดังไม่เบา ทำให้ผู้คนข้างนอกได้ยินกันทั่ว

เมื่อได้ยินว่าสตรีที่ลอบขึ้นเตียงเป็นถึงคุณหนูตระกูลหลัน ทุกคนต่างสูดหายใจเฮือกใหญ่

“ไหนว่ากันว่าคุณหนูตระกูลหลันเรียบร้อยสง่างามที่สุดมิใช่หรือ?”

“นั่นสิ นี่มัน...”

เยี่ยนสวินขมวดคิ้วมุ่น เดินออกจากมุมมืด พลางตวัดสายตาอันเย็นชาไปทั่วใบหน้าของทุกคน

“พวกเจ้าไม่มีอะไรทำกันหรือ?”

เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด ฝูงชนที่มุงอยู่หน้าประตูก็สลายตัวไปในทันที

ทว่าแม้จะแยกย้ายกันไปแล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่คอยชำเลืองมองมาจากที่ไกล ๆ เป็นระยะ

“เฝ้าไว้”

ฉางชิงพยักหน้า ก่อนจะหันไปยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู คอยปรามทุกสายตาที่สอดส่องเข้ามา

ภายในห้อง

หลันเยว่อิงเอาแต่ร่ำไห้เสียงสะอื้น เสียงร้องไห้นี้จะจริงหรือเสแสร้ง มู่เหยาก็ไม่มีเวลาจะใส่ใจแล้ว

นางมองพี่หญิงสามผู้นี้ด้วยความรู้สึกซับซ้อน รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

“ชายารองเวิน เรื่องราวยังไม่ทันได้สืบสวนให้กระจ่าง เหตุใดท่านจึงปักใจเชื่อว่าพี่หญิงสามของข้าเป็นผู้กระทำการมิดีมิชอบเช่นนี้?”

เวินอวิ๋นยกมุมปากขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความดูแคลน

“มู่จวิ้นจู่มิต้องรีบร้อนแก้ต่าง นิสัยขององค์รัชทายาทข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? พระองค์จะไปมองนังเด็กเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!”

“ต้องเป็นนางที่คิดไม่ซื่อ หวังจะไต่เต้าขึ้นสู่สวรรค์ จึงได้วางแผนการเช่นนี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลันเยว่อิงจึงเงยหน้าขึ้น

ดวงตาทั้งสองข้างแดงเล็กน้อย ไม่เหมือนกับท่าทีของคนที่เพิ่งร้องไห้อย่างหนักเมื่อครู่

“ชายารองเวิน วันนี้ข้าก็ถูกคนวางแผนใส่เช่นกัน!”

เวินอวิ๋นกลอกตามองอย่างไม่สบอารมณ์ “จะถูกวางแผนใส่หรือไม่ รอให้องค์รัชทายาทตื่นขึ้นมาก็ย่อมรู้ ก่อนหน้านั้น เจ้าจงคุกเข่าอยู่ตรงนี้ให้ข้า!”

หลันเยว่อิงเม้มริมฝีปากพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกแม่เฒ่าที่เวินอวิ๋นพามา กดตัวลงไป

นางทำได้เพียงหันไปมองมู่เหยา “อาหน่วน?”

มู่เหยาทอดมองนาง พลางถอนหายใจในใจ

“ชายารองเวิน ให้สาวใช้ของข้าพานางไปจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถิด”

เวินอวิ๋นเหลือบมองรอยที่คอของหลันเยว่อิง ไม่ต้องการให้องค์รัชทายาทมองเห็น จึงทำได้เพียงพยักหน้าให้แม่เฒ่า

หลันเยว่อิงจึงได้รับการปล่อยตัว ก่อนจะถูกชิงอู้พยุงไปยังห้องข้าง ๆ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อกลับมา องค์รัชทายาทก็ฟื้นขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ทันทีที่เห็นองค์รัชทายาทออกจากห้องด้านใน เวินอวิ๋นก็โผเข้าสู่อ้อมอกของเขาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “องค์ชาย สตรีตระกูลหลันผู้นี้ช่างไร้มารยาทสิ้นดี กล้าฉวยโอกาสที่ท่านเมามายลอบขึ้นเตียง หม่อมฉันเสียใจจนแทบจะขาดใจอยู่แล้วเพคะ”