ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 264

หนิงจู๋ประคองลี่จื่อด้วยความสงสาร เมื่อเห็นว่าหลันเยว่อิงไม่มีแม้แต่คำปลอบโยนสักคำ จึงอดรู้สึกไม่คุ้มค่าแทนลี่จื่อมิได้

“อาหน่วน เรื่องในวันนี้เจ้ามองเห็นอะไรหรือไม่?” ซูโหรวไม่ได้ให้หลันเยว่อิงลุกขึ้น ทว่ากลับหันไปมองมู่เหยาที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“เจ้าค่ะ จวนฉู่อ๋องได้รับข่าวแต่เนิ่น ๆ ผู้ที่ไปคือหมิงจูคนสนิทของฮูหยินเฒ่าเซียว นางถูกคนจงใจตีสลบและขังไว้ในห้องเก็บฟืน ส่วนกำยานในห้องนั้นเมื่อมีกลิ่นดอกตู้เจวียนเจือปน ก็จะทำให้ผู้คนเคลิบเคลิ้ม”

มู่เหยาเล่าเรื่องที่ตนรู้มาอย่างไม่รีบร้อน

จากนั้น นางก็หันไปมองหลันเยว่อิง ในแววตาเหลือเพียงความเย็นชา “พี่หญิงสาม ท่านย่อมรู้ว่ากำยานในห้องนั้นมีปัญหาใช่หรือไม่”

หลันเยว่อิงชะงักงัน ในแววตาฉายแววร้อนตัวอย่างปิดไม่มิด

น้ำเสียงตะกุกตะกักขึ้นมาทันที “ไม่ ขะ ข้าไม่รู้”

ซูโหรวขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นยืน มองไปยังมู่เหยาอย่างไม่เข้าใจ

“อาหน่วน เหตุใดเจ้าจึงพูดเช่นนี้?”

มู่เหยาไม่ได้มองซูโหรว สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หลันเยว่อิง “พี่หญิงสาม ท่านไม่รู้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?”

“ท่านอยู่ข้างกายพี่หญิงรองมาตั้งแต่เล็ก ย่อมไวต่อเรื่องเครื่องหอมเป็นพิเศษ กลิ่นบุปผาที่อบอวลเข้มข้นถึงเพียงนั้น แม้แต่ฉู่อ๋องยังสังเกตเห็นความผิดปกติ แล้วนับประสาอะไรกับท่านเล่า?”

สายตาของซูโหรวตวัดไปจับจ้องที่หลันเยว่อิงทันที

นางย่อมเห็นความลนลานในแววตาของหลันเยว่อิง น้ำเสียงที่สูงขึ้นเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เยว่อิง? เจ้ารู้แต่ก็ยังกล้าทำอย่างนั้นรึ? เจ้าคิดจะลากตระกูลหลันของพวกเราทั้งตระกูลไปตายด้วยกันหรืออย่างไร?”

คำถามเชิงตำหนิของซูโหรว บังเอิญดังไปถึงหูของหลันเอ้าเซวียนและคนอื่น ๆ ที่เพิ่งกลับมาพอดี

“ว่ากระไรนะ?”

หลันชิวเหิงหน้าดำคล้ำ รีบก้าวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

ซูโหรวรีบมองไปทางสามีของตน

หลันเอ้าเซวียนได้รับสัญญาณทางสายตาจากภรรยา ก็รีบเข้าไปรั้งเขาไว้ทันที

เพื่อป้องกันไม่ให้พลั้งมือทำร้ายลูกอีก

“ข้า ข้าไม่รู้จริง ๆ มู่เหยา เจ้าเห็นว่าที่บ้านวุ่นวายไม่พออีกหรือไร? ข้าก็แค่คนที่อยู่ข้างกายพี่หฯิวรอง ไม่ได้หมายความว่าข้าจะต้องรู้ทุกเรื่องนี่ เจ้า เจ้าก็แค่เห็นข้าได้ดีไม่ได้ใช่หรือไม่!”

หลันเยว่อิงลุกพรวดขึ้นอย่างตื่นตระหนก แล้วตวาดใส่มู่เหยา

มู่เหยามองนางอย่างเย็นชา ในแววตาไม่มีความอบอุ่นอ่อนโยนให้แก่ผู้เป็นพี่สาวอีกต่อไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเฉยชา

“ข้าเห็นท่านได้ดีไม่ได้งั้นหรือ? หากข้าไม่อยากเห็นท่านได้ดีจริง ป่านนี้ข้าคงปล่อยให้ท่านกระโจนเข้าสู่ถ้ำเสือและหมาป่าไปนานแล้ว ท่านทำเพื่อเรื่องของตนเอง แต่กลับลากคนทั้งบ้านไปตายเป็นเพื่อน ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าต่อไปภายภาคหน้า พี่สาวน้องสาวคนอื่น ๆ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนในเมืองหลวงนี้?”

“ท่านคิดว่า การใช้แผนสกปรกเช่นนี้เพื่อเข้าไปเป็นชายารองในจวนองค์รัชทายาท แล้วผู้อื่นจะมองท่านสูงขึ้นมาอย่างนั้นหรือ?”

“ในเมื่อท่านรู้สึกว่าคนทั้งบ้านคอยฉุดรั้ง ไม่ให้ท่านได้ปีนป่ายขึ้นกิ่งไม้สูง เช่นนั้น หลังจากออกเรือนไปก็ตัดขาดความสัมพันธ์กับที่บ้านเสียเลยดีหรือไม่?!”

มู่เหยาไม่เคยกล่าววาจาด้วยถ้อยคำรุนแรงและสีหน้าเย็นชาถึงเพียงนี้กับหลันเยว่อิงมาก่อน

แต่ทุกถ้อยคำของนาง ล้วนมีเหตุผลทั้งสิ้น