ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 265

น้ำเสียงของซูโหรวเย็นชา นางหันไปกล่าวกับแม่เฒ่าหน้าตาดุดันที่อยู่ด้านหลัง

เดิมทีหลันเยว่อิงยังไม่ใส่ใจเท่าใดนัก แต่เมื่อได้ยินซูโหรวเรียกหาแม่เฒ่าหวัง หัวใจของนางก็หล่นวูบ

“ท่านปู่! ท่านปู่! ท่านมิใช่รักข้าที่สุดหรอกหรือ ข้าผิดไปแล้ว ท่านช่วยพูดกับท่านอาสะใภ้เร็วเข้าเถิดเจ้าค่ะ!”

แม่เฒ่าหวังผู้นี้เป็นคนที่เคร่งครัดในกฎระเบียบอย่างยิ่ง หากให้นางมาเป็นผู้ควบคุมดูแลแล้ว

นางจะลอบเกียจคร้านได้หรือ?

หากต้องคุกเข่าทุกวัน เช่นนี้เข่าของนางจะไม่พังหรือไร!

“ตระกูลหลันของข้า ไม่มีลูกหลานที่ไม่เห็นแก่หน้าตาของวงศ์ตระกูล เห็นแก่ตัว กระทั่งกล่าววาจาทำร้ายผู้อื่นเช่นเจ้า!”

นายท่านหลันแค่นเสียงเย็นชา แววตาที่มองไปยังหลันเยว่อิงปราศจากความรักใคร่เอ็นดูดังเช่นวันวานอีกต่อไป

หากเรื่องในวันนี้บานปลายออกไป

ตระกูลหลันย่อมไม่มีวันสงบสุขเป็นแน่

แม้จะมีคำเตือนจากองค์รัชทายาทและฉู่อ๋องก็ตาม แต่ข่าวลือเหล่านั้นก็ยังคงถูกหยิบยกขึ้นมาวิพากษ์วิจารณ์กันทั่วทั้งเมืองหลวง

ตระกูลหลันมิได้มีเพียงหลัยเยว่อิงเป็นลูกหลานเพียงคนเดียว

จากการกระทำของนางในวันนี้ เกรงว่าแม้แต่หลันอิ๋งที่แต่งเข้าไปยังจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋ว ก็อาจจะถูกนางลากเข้าไปพัวพันด้วย

ต้องถูกผู้คนนินทาลับหลัง!

ชื่อเสียงที่ตระกูลหลันหลายชั่วอายุคนพากเพียรสั่งสมมาในเจียงหนาน ต้องมาพังทลายลงในพริบตาเพราะหลันเยว่อิง!

“ท่านปู่?”

สีหน้าของหลันเยว่อิงตื่นตระหนก นางคุกเข่าคลานเข้าไปเบื้องหน้า แล้วคว้าชายเสื้อของนายท่านหลันไว้แน่น

“ท่านปู่ คำพูดของท่านหมายความว่าไม่ต้องการเยว่อิงแล้วหรือเจ้าคะ?”

นายท่านหลันยังคงมีใบหน้าเย็นชาไม่ตอบรับ ทว่ากลับสะบัดชายเสื้อออกจากมือนางอย่างแรง

เป็นการยอมรับโดยนัยแล้ว

ความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจของหลันเยว่อิง นางมองไปยังคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ข้างกายนายท่านหลันโดยสัญชาตญาณ

แต่ทั้งหลันเอ้าเซวียนและซูโหรวกลับมีสีหน้าเฉยชา ยามเห็นนางมองมาถึงกับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าต้องการตัดขาดความสัมพันธ์

เมื่อเห็นเช่นนั้น

นางจึงมองไปยังหลันชิวเหิงอย่างสิ้นไร้หนทาง น้ำตาไหลรินด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านพ่อ ท่านก็ไม่ต้องการเยว่อิงแล้วหรือเจ้าคะ?”

แววตาของหลันชิวเหิงฉายแววความเศร้าอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหลับตาลง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เยว่อิง ครอบครัวนี้ไม่ได้มีเจ้าเป็นลูกเพียงคนเดียว การกระทำของเจ้าในวันนี้ ไม่เพียงแต่จะส่งผลกระทบต่อพวกเราตระกูลหลัน แต่ยังรวมถึงตระกูลหลันที่เจียงหนานด้วย”

“เกียรติยศชื่อเสียงที่สั่งสมมาหลายชั่วอายุคน มาวันนี้ถือว่าจบสิ้นลงที่เจ้าแล้ว”

“พ่อเพียรสั่งสอนเจ้ามาตั้งแต่เล็ก ว่าเรื่องใดที่ไม่ควรกระทำก็อย่าได้ยุ่งเกี่ยวแม้เพียงครึ่งส่วน แต่เจ้าก็ยังทำลงไป เจ้ามิใช่ไม่รู้ แต่เจ้าทำไปเพื่อตนเอง โดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมาต่อวงศ์ตระกูลอีกต่อไป”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รอจนเจ้าออกเรือนไปแล้ว วันหน้าก็อย่าได้ไปมาหาสู่กันอีกเลย”

มาถึงขั้นนี้แล้ว หลันชิวเหิงยังคงพยายามอธิบายเหตุผลให้บุตรสาวผู้นี้ฟัง