ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 266

“ข่าวลือเรื่องนี้ได้ถูกปล่อยออกไปเเล้ว ดังนั้นสินสอดที่เตรียมไว้เเต่เเรกก็ยกไปเเค่ครึ่งเดียวก็พอ”

“รอให้นางไปถึงจวนของไท่จื่อเเล้วค่อยหาเหตุ ปล่อยข่าวออกไปว่าสกุลหลันไม่ยอมรับบุตรสาวคนนี้”

เมื่อนายท่านหลันพูดจบ สายตาของเขาก็มองไปที่ลูกชายทั้งสองคน

“เจ้าทนได้หรือ”

หลันชิวเหิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างเเน่วเเน่ “ท่านพ่อวางใจได้ ข้ารู้ว่าความสำคัญของตระกูลเหนือสิ่งอื่นใด จะไม่เข้าข้างอย่างไม่ลืมหูลืมตา”

“ดีมาก” นายท่านหลันพยักหน้าด้วยความโล่งใจ

ในที่สุด ลูกทั้งสองคนก็เติบโตมาได้อย่างดีงามและยึดถือคุณธรรม

“เรื่องทางด้านอาหน่วน เจ้าในฐานะลุงรองก็คอยช่วยเหลือดูเเลให้มากหน่อย เด็กคนนั้นเข้มเเข็งมาได้ถึงขนาดนี้ ไม่ช้าก็เร็วคงมีวันหนึ่งที่จะทนไม่ไหว”

ซูโหรวพาหลันซีมาที่หน้าห้องมู่เหยา ก็ได้ยินเสียงสะอื้นเเผ่วเบาจากในห้อง

หลันซีรู้สึกสงสารจับใจ เเต่ก็ยังคงยกมือขึ้นเคาะประตู “อาหน่วน?”

เสียงจากข้างนอกดังขึ้น

มู่เหยาเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ ดวงตาทั้งคู่บวมเเดงจากการร้องไห้

นางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา จากนั้นก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะพยักหน้าให้ชิงอู้เปิดประตู

ซูโหรวเเละหลันซีจึงรีบเดินเข้ามา

ก็ได้เห็นเด็กสาวที่ดวงตาเเดงก่ำจากการร้องไห้ เเต่เมื่อเห็นพวกตนเเล้วก็ยังคงเผยรอยยิ้มออกมา

“อาหน่วน…” หลันซีรีบเดินเข้าไป และกอดนางไว้ในอ้อมเเขน “เป็นความผิดของพี่รองเอง ที่ควรจะไล่คนพวกนั้นไปตั้งเเต่เเรก ทำให้เจ้าต้องเสียใจขนาดนี้”

น้ำตาของมู่เหยาที่เพิ่งจะกลั้นไว้ได้ ก็กำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง

นางสูดจมูกเเรงๆเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“พี่หญิงรอง ข้าไม่เป็นไร”

เสียงสะอื้นของมู่เหยาดังเข้าไปในหู ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกไม่สบายใจ

ซูโหรวเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้เด็กสาวอย่างเจ็บปวดใจ เเละจัดเส้นผมที่ปรกหน้าของนางให้ “อาหน่วน เป็นความผิดของป้าสะใภ้เอง”

มู่เหยารู้ว่าพวกเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

นางจึงจับมือของทั้งสองเเล้วส่ายหน้า

“เรื่องนี้ข้าจะโทษพวกท่านได้อย่างไร เห็นชัดๆอยู่ว่าเป็นพี่สาม…ข้าไม่เป็นไรจริงๆ”

หลังจากที่ปลอบใจทั้งสองอยู่พักใหญ่

ทั้งสองก็หันกลับไปมองนางซ้ำเเล้วซ้ำเล่าก่อนจะจากไป

เรื่องนี้ทำให้มู่เหยารู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย ด้วยเหตุนี้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นในวันที่สองจึงรู้สึกมึนงง

“หนิงจู๋…”

นางยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเพลียอย่างมาก

ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นก็รู้สึกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนเเรงลงเเละทรุดตัวลงกับพื้นทันที!

“จวิ้นจู่!”

ชิงอู้ตกใจจนทำกะละมังในมือหล่น แล้วรีบเอื้อมมือไปรับร่างของนางไว้