ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 268

หมอเทวดาเลี่ยวเก็บคืนผ้าเช็ดหน้า เเล้วกำชับอย่างละเอียด

เขาเหลือบมองไปที่หลันซีโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เเม้เเต่จะชายตามองเขา หัวใจก็รู้สึกขมขื่น

“ท่านอ๋องเป็นบุรุษต่างเพศ ควรพาหมอเทวดาเลี่ยวกลับไปก่อนเถอะ”

น้ำเสียงของหลันซีเย็นชา คนที่ตาดีก็สามารถมองเห็นความผิดปกติบางอย่างได้

ร่างของหมอเทวดาเลี่ยวหยุดนิ่ง มือที่กำลังจัดกล่องยาอยู่ก็เเข็งทื่อไป

เยี่ยนสวินมองออกถึงบรรยากาศที่ซับซ้อนระหว่างคนทั้งสอง

“ได้ ต้องรบกวนพี่รองเเล้ว”

คำว่าพี่รองนี้ เรียกได้อย่างนอบน้อมมาก

เยี่ยนสวินเหลือบมองไปที่มู่เหยา เเล้วพาหมอเทวดาเลี่ยวออกไปก่อน

หลังจากที่คนทั้งสองเดินจากไป

มู่เหยาพิงหัวเตียงเเล้วเอื้อมมือไปจับมือของหลันซี “พี่รอง ตอนที่ข้าหมดสติไป เกิดอะไรขึ้น”

หลันซีมองนาง ไม่คิดจะปิดบัง

“เจ้ายังจำได้ไหม หลายปีก่อนข้าเคยช่วยชีวิตคนๆหนึ่งไว้ทางเจียงหนาน”

เรื่องนี้มู่เหยาเองก็เคยได้ยินมาบ้าง นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเเล้วกล่าวว่า “คนที่หายตัวไปก่อนวันนัดพบครอบครัวตามที่จดหมายของป้าสะใภ้ตกลงกันไว้ใช่ไหม”

หลันซีพยักหน้า “ตอนนั้นข้าช่วยเขาไว้ เเล้วพาไปพักฟื้นที่จวนในนามชื่อของข้า”

“ต่อมา ข้าได้พบกับเขาอยู่ทุกวัน จนเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ เขาเองก็ให้ความเคารพข้า บอกว่าหากได้พบกับครอบครัวเมื่อไรก็จะเเต่งงาน”

“เเต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะหายไปในชั่วข้ามคืน ข้าให้คนออกตามหาทั่วเจียงหนาน ราวกับว่าเขาหายตัวไปจากโลกนี้เลย”

“ตอนนี้ ข้าเจอเขาเเล้ว”

มู่เหยาสัมผัสได้ถึงเสียงที่สั่นเครือในประโยคสุดท้ายของหลันซี

นางคิดอย่างถี่ถ้วนเเล้ว ในดวงตาฉายแเววประหลาดใจ “หรือว่าคนที่พี่รองตามหาคนนั้น ก็คือหมอเทวดาเลี่ยว?”

หมอเทวดาเลี่ยวสามคำนี้ ทำให้คิ้วเเละตาของหลันซีเต็มไปด้วยความขมขื่น

“อาหน่วน แม้เเต่ชื่อเขาก็ยังหลอกข้า”

ทันทีที่พูดจบ มู่เหยารู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่ร้อนผ่าวร่วงลงบนหลังมือ

หัวใจของนางบีบรัด เเละกอดพี่รองของนางเอาไว้ด้วยความปวดใจ

“พี่วางเเผนจะทำอย่างไร”

สักพักใหญ่ หลันซีถึงได้หยุดร้องไห้

เเล้วกลับมามีท่าทางที่สงบเยือกเย็นเช่นเดิม

“อาหน่วน ข้ากับหมอเทวดาเลี่ยวไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

คำพูดนี้คือคำตอบ

มู่เหยาพยักหน้า “ไม่ว่าพี่รองตัดสินใจอย่างไร ข้าก็สนับสนุน”

หลันซีรู้สึกอบอุ่นในใจ นางเอื้อมมือไปจัดปอยผมให้มู่เหยา “อาหน่วนเป็นหญิงสาวที่ดีที่สุดในใต้หล้าจริงๆ”

ทั้งสองสบตากัน ต่างก็รู้สึกอบอุ่นในใจ

…