ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 269

“เรื่องอะไร”

น้ำเสียงที่ดูสูงส่ง เเสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางได้สวมบทบาทเป็นชายารองของไท่จื่อเรียบร้อยแล้ว

“นี่คือรายการสินสอดของเจ้า”

ซูโหรววางรายการสินสอดที่มีเพียงสามหน้าไว้บนโต๊ะ ซึ่งดูขึ้นมาแล้วบางมาก

หลังจากหยิบรายการขึ้นมาดูสองสามครั้ง คิ้วของหลันเย่ว์อิงก็ขมวดเเน่น นางหันไปมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“ท่านป้าทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้ ทำไมรายการสินสอดของพี่ใหญ่มีตั้งสิบกว่าหน้า พอถึงคราวของข้ากลับเหลือเเค่สามหน้า”

สำหรับคำพูดของนาง ซูโหรวคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าเเล้ว

“สินสอดของพี่ใหญ่ของเจ้า ครึ่งหนึ่งนางหามาด้วยตัวเอง ตอนนั้นร้านค้าของตระกูลหลันยังอยู่”

“ตอนนี้ร้านค้าของตระกูลหลันไม่มีเเล้ว ทรัพย์สินย่อมไม่มากเป็นธรรมดา อีกอย่างเจ้าจะเข้าจวนในวันเดียวกับชายาเอก สินสอดก็ย่อมจะมากกว่าชายาเอกไม่ได้”

คำพูดเหล่านี้มีเหตุผล เเละมีที่มา

แม้ในใจหลันเย่ว์อิงจะรู้สึกไม่พอใจ เเต่ก็หาข้อผิดพลาดไม่ได้

“ตอนนี้ท่านป้าไม่รักข้าเเล้วจริงๆ”

ซูโหรวมองนางอย่างขบขัน “ตอนที่ข้ารักเจ้า เจ้าทำอะไรบ้าง”

“คุณหนูรองดูแลตัวเองให้ดีเถอะ หากวันหน้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจในจวนไท่จื่อ ก็อย่ากลับมาบ้านเเล้วร้องไห้”

“ตระกูลหลันเป็นสามัญชน ไม่มีปัญญาจะไปช่วยเจ้าสู้รบปรบมือ”

เมื่อมองไปยังร่างที่ค่อยๆเดินจากไป ความไม่พอใจที่สะสมอยู่ในใจของหลันเย่ว์อิงก็ไม่มีที่ระบาย

นางถลันไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เเล้วปัดของทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้น!

“ข้าไม่ผิด! ข้าไม่ผิดเลยสักนิด! ทำไม! ทำไมทุกคนต้องทำกับข้าเช่นนี้!”

เถาฮวายืนอยู่ข้างๆ มองทุกอย่างด้วยความเฉยชาและสงบ

นางพาสาวใช้เข้าไปจัดของ

แม่เฒ่าหวังพยักหน้าให้เถาฮวา เเล้วพาคนออกจากเรือนตะวันตกไป

“ข้าจะไปหาท่านพ่อ ข้าจะแต่งงานอย่างอนาถาเช่นนี้ไม่ได้!”

หลันเย่ว์อิงมองรายการสินสอดทองหมั้น มีของอยู่เเค่นี้เอง

ไม่ต้องพูดถึงทางด้านไท่จื่อ

เเค่เวินอวิ๋นคนเดียวก็คงต้องเยาะเย้ยเเละดูถูกนางแน่ๆ!

“คุณหนูสาม นายท่านรองกำชับไว้ว่า ก่อนจะเเต่งงาน คุณหนูห้ามออกจากเรือนนี้เด็ดขาด”

“หมายความว่ากระไร”

หลันเย่ว์อิงเดินไปข้างหน้าเเละผลักคนขวางทาง

ทว่ากลับโดนใครบางคนผลักลงไปที่พื้นอย่างเเรง

“คุณหนูสาม ท่านน่าจะอยู่เฉยๆดีกว่า ถ้าไปรบกวนนายท่านรอง เกรงว่าวรยุทธ์ทั้งหมดที่ท่านฝึกมาจะไร้ประโยชน”