ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 270

มู่เหยาพูดอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับวางหมากตัวหนึ่งลงบนกระดานหมากรุกที่อยู่ตรงหน้า

“พรุ่งนี้เป็นวันเเต่งงานใหญ่ เจ้าจะไปหรือไม่”

หลันอิ๋งมองไปที่กระดานหมากรุก หลังจากลังเลอยู่นานก็ค่อยวางหมากสีขาวลงไป

เมื่อมองดูรูปหมากบนกระดาน ก็รู้ได้ทันทีว่าวันนี้นางเเพ้เเล้ว

“พี่หญิงใหญ่จะไปหรือไม่”

น้ำเสียงของมู่เหยาเรียบเฉย เห็นได้ชัดว่านางไม่สนใจเรื่องนี้เลย

“ในฐานะสะใภ้ของตระกูลเจียง ข้าก็ต้องไปเหมือนกัน”

“ถ้าเจ้าไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไป”

หลันอิ๋งค่อยๆลุกขึ้นยืน มองดูเวลา เเละมองไปยังความวุ่นวายที่บ้านข้างๆทางทิศตะวันตก จากนั้นก็ส่ายหน้า

“ตกลง”

มู่เหยารับคำ

หลังจากส่งหลันอิ๋งกลับไปแล้ว เมื่อกลับมาถึงเรือนของตนเอง ก็ได้พบกับทังหลันที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ

“ทังฮูหยินพักผ่อนหายดีเเล้วหรือ”

มู่เหยาเหลือบมองนางอย่างเฉยชา เเละเดินผ่านนางไปนั่งบนเก้าอี้หลักในห้อง

สีหน้าท่าทางเช่นนี้ ทำให้ทังหลันไม่สามารถคาดเดาความคิดของคนที่อยู่ตรงหน้าได้

“พักผ่อนดีเเล้ว ต้องขอบคุณการดูเเลเอาใจใส่ของจวิ้นจู่ในช่วงสองสามวันมานี้ด้วย ตอนนี้ข้าถึงได้มีชีวิตชีวาเหมือนเดิม พอข้าลุกเดินได้ก็รีบมาหาจวิ้นจู่เลย”

น้ำเสียงของทังหลันไม่มีความไม่เคารพเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เเถมยังประจบประเเจงอีกด้วย

เเต่มู่เหยาไม่รีบร้อนที่จะพูดอะไร เพียงเเค่จิบชาเเละปล่อยให้นางรอ

หลังจากนั้นครู่ใหญ่

ในที่สุดทังหลันก็ทนไม่ไหว เเละเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

“ในเมื่อจวิ้นจู่รักษาข้าจนหายดีเเล้ว เช่นนั้นคงมีเรื่องที่ต้องให้ข้าช่วยเป็นเเน่”

“จวิ้นจู่บอกมาตรงๆได้เลย”

มู่เหยาเหลือบตามองนาง เเล้วยิ้มบางๆว่า “ข้าจะเชื่อใจทังฮูหยินได้อย่างไร”

ทังหลันชะงักไป

หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนเเล้ว นางก็คุกเข่าลงต่อหน้ามู่เหยา เเล้วยกมือขึ้นสาบานตน

“เเค่คำสาบาน จะเป็นจริงได้อย่างไร”

มู่เหยาพูดอย่างไม่รีบร้อน จากนั้นก็วางถ้วยชาลง สายตาที่ลึกล้ำของนางจับจ้องไปที่ตัวทังหลัน

“หากทังฮูหยินยอมตัดนิ้วตัวเองหนึ่งนิ้ว ข้าจะมอบความร่ำรวยตามที่เจ้าต้องการให้ เป็นยังไง”

มู่เหยาเห็นสีหน้าของทังหลันที่ซีดเผือดลงทันที จึงเเสร้งทำเป็นไม่พอใจเเล้วลุกขึ้นยืน

ในขณะนั้นเอง

ทังหลันตัดสินใจเด็ดขาด แล้วเอื้อมมือไปหยิบมีดสั้นที่ชิงอู้ยื่นให้