ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 27

“ช่วงนี้ถ้าเจ้ายังออกไปข้างนอกอีก ข้าจะตีขาของเจ้าให้หักจริง ๆ ค่อยดู!”

“ใครก็ได้! พาคุณชายใหญ่กลับไปขังไว้ในห้องหนังสือ จนกว่าจะถึงวันงานชุมนุมกวีห้ามปล่อยออกมาเป็นอันขาด”

เมื่อมีคำสั่งลงมาก็มีคนลากลู่จื้อออกมาจากอ้อมอกของจังซื่อ แล้วพาตัวไปยังประตูเรือน

“ท่านพ่อข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!”

ที่ลู่จื้อร้องโวยวายด้วยความหวาดกลัว ไม่ใช่เพราะอะไรอื่น แต่เป็นเพราะเมื่อครู่ตอนที่กำลังเดินเฉียดไหล่ผิงหยางโหว เขาได้เห็นแววตาแห่งความผิดหวังข้างในนั้น

และยังบังเอิญเข้าไปอีก เพราะเพิ่งเดินออกจากประตูเรือนได้ไม่ทันไร ก็เจอเข้ากับลู่ยวนที่กำลังเดินผ่านมาพร้อมหนังสือพอดี

“พี่ใหญ่นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือ?” ลู่ยวนแสดงสีหน้าประหลาดใจ แล้วเมื่อตระหนักได้ถึงบางอย่าง แววตาก็เป็นประกายทันที “พี่ใหญ่ต้องการให้ข้าไปขอร้องกับท่านพ่อให้ไหม?”

พอถูกศัตรูเห็นสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ ลู่จื้อจะยังสงบใจต่อได้อย่างไร

เขาสะบัดตัวและพุ่งเข้าใส่ลู่ยวนพร้อมกับด่าทออย่างไม่ไว้หน้า “ไอ้คนชั้นต่ำ เจ้าเห็นสภาพข้าเช่นนี่รู้สึกสะใจมากใช่ไหม! ข้าบอกเจ้าไว้เลยนะ ตำแหน่งซื่อจื่อต้องเป็นของข้าเท่านั้น!”

ลู่ยวนทำสีหน้าสลดใส่ “พี่ใหญ่ ท่าน ท่านพูดกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“ถุย! ไอ้คนชั้นต่ำจอมเสแสร้ง! แม่ของเจ้ามันก็แค่คนชั้นต่ำที่คลานขึ้นเตียง เจ้ามันก็ไม่ใช่...”

“เพี๊ยะ!”

ผิงหยางโหวตบหน้าเขาอย่างแรงหนึ่งที จนลู่จื้อเงียบเสียงไปทันที

“เจ้าด่าน้องชายว่าเป็นคนชั้นต่ำ ถ้าเช่นนั้นเจ้าคิดว่าเจ้าสูงส่งนักหรือ!”

เมื่อสบสายตาเข้ากับสายตาที่โกรธเกรี้ยวของผิงหยางโหว ลู่จื้อจึงตระหนักได้ว่าคำพูดเมื่อครู่ที่พูดออกไปคงถูกได้ยินหมดแล้ว อยากจะอธิบายแต่ก็กลัวจนตัวสั่น พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

แต่กลับเป็นลู่ยวนที่รีบเดินไปคุกเข่าต่อหน้าทุกคน และพูดวิงวอนอย่างน่าสงสาร “ขอท่านพ่ออย่าโกรธพี่ใหญ่เลย เป็นความผิดของลูกเอง ลูกไม่ควมาปรากฏตัวต่อหน้าพี่ใหญ่จนทำให้พี่ใหญ่โกรธขึ้นมา ขอท่านพ่อโปรดให้อภัยพี่ใหญ่ด้วยขอรับ”

ผิงหยางโหวมองไปยังลูกชายคนเล็กที่คุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วมองไปยังลูกชายคนโตที่ถูกเขาโกรธจนไม่กล้าพูดอะไรอีกครั้ง

เมื่อลองเปรียบเทียบทั้งสองคนดู ในใจของเขาก็ยิ่งผิดหวังในตัวลู่จื้อมากขึ้นไปอีก

แต่จังซื่อกลับจ้องมองไปที่ลู่ยวนด้วยสายตาอาฆาตแค้น

“เจ้าดูน้องชายของเจ้าสิ! แล้วลองดูตัวเจ้าดู! ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย! ช่วงนี้ก็สำนึกตัวให้ดีๆ”

ผิงหยางโหวตวาดเสียงดัง แล้วโบกมือให้คนรับใช้พาลู่จื้อไป

จังซื่อเป็นห่วงลู่จื้อ จึงตั้งใจจะตามไปดู

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน