ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 273

หากเกิดอะไรขึ้นอีกในภายหลัง มันก็จะจัดการได้ยาก

หนำซ้ำ…มู่หยางคิดว่าในเมื่อทังหลันเป็นที่โปรดปรานของมู่เหยาขนาดนี้ บางทีอาจจะสืบข่าวได้มากขึ้น

เพียงเเค่ได้ข้อมูลมานิดหน่อย ก็เพียงพอที่จะให้พวกเขาใช้ประโยชน์จากมันได้เเล้ว

“หึ ถือว่าพวกเจ้าฉลาด”

ในที่สุดทังหลันก็ยื่นเเหวนทองคำที่สวมอยู่ใส่ในมือของมู่หยาง “ลูกสาวที่ดี เจ้าอยากไปร่วมงานชุมนุมกวีไม่ใช่หรือ เอาทองนี่ไปซื้อเสื้อผ้าสิ”

“ไปตกคุณชายตระกูลดังๆมา ครอบครัวเราก็จะไม่ต้องมาทนเห็นสีหน้าคนอื่นแบบนี้แล้ว!”

ขณะที่ทังหลันกำลังจินตนาการถึงชีวิตที่ดีในอนาคต มู่หยางก็ถือเเหวนทองคำเดินออกจากประตูไปพร้อมกับมู่จวินเหิง

เมื่ออยู่ห่างออกไปแล้ว มู่จวินเหิงจึงหันไปมองลูกสาวที่อยู่ตรงหน้า

“เจ้าคิดว่าไง”

มู่หยางส่ายหน้า “ดูอะไรไม่ออก เเต่เเม่ก็ไม่ใช่คนฉลาดอะไร เป็นไปไม่ได้ที่จะเสเเสร้งได้ดีขนาดนี้ ข้าว่ามู่เหยาไม่ได้ให้นางเป็นสายสืบจริงๆ”

มู่จวินเหิงเหลือบมองเข้าไปในเรือนอีกครั้ง เห็นทังหลันทำหน้าเซ่อซ่า ในแววตามีความรังเกียจอยู่ไม่น้อย

เเต่ก็ยังเห็นด้วยกับสิ่งที่มู่หยางพูด

“อีกไม่กี่วัน ทางราชสำนักจะจัดวันล่าสัตว์แล้ว คราวนี้เจ้าต้องพยายามให้มาก ที่ดีที่สุดคือต้องทำให้ฝ่าบาททรงโปรด”

มู่หยางกำเเหวนทองคำในมือเเน่น เม้มปากเล็กน้อยแล้วจึงเอ่ยถาม “ท่านพ่อ ข้าต้องเข้าวังจริงๆหรือ”

มู่จวินเหิงรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จึงทำหน้าเย็นชา “ดีที่สุดเจ้าอย่าคิดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่า เข้าวังคือปลายทางที่ดีที่สุดของเจ้า!”

“ไท่จื่อกับจิ้นอ๋อง ไม่ใช่คนที่พวกเราจะไปยุ่งเกี่ยวได้ เเละเจ้าก็อย่าคิดจะเข้าจวนฉู่อ๋อง จวนฉู่อ๋องไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะเข้าไปได้ง่ายๆ เเค่มู่เหยาคนเดียว เจ้าก็รับมือไม่ไหวแล้ว!”

แม้จะพูดอย่างนั้น เเต่ในใจของมู่หยางก็ยังคงไม่ยอมเเพ้

นางอายุน้อยขนาดนี้ เเต่กลับต้องเข้าไปในวังลึก เพื่อไปยั่วยวนฮ่องเต้เเก่ที่ได้ยินมาว่าเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว ในใจรู้สึกปวดร้าวเหลือเกิน

“วางใจเถอะ เมื่อเข้าวังไปเเล้ว จะมีคนช่วยเจ้าเอง”

มู่จวินเหิงยิ้มพร้อมตบไหล่ลูกสาว เมื่อคิดถึงหลังจากเรื่องสำเร็จเเล้ว ตนเองก็จะได้จวนจงซู่โหว สีหน้าก็เบิกบานขึ้นมาทันที

เเต่คำพูดของทั้งสองคน ทังหลันที่แอบพิงประตูอยู่ได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ

เมื่อเห็นทั้งสองคนขยับตัว นางก็รีบกลับเข้าไปในบ้าน ทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ในใจกลับรู้สึกเกลียดมู่จวินเหิง

เป็นสามีภรรยากันมาหลายปี เเต่มู่จวินเหิงกลับมองนางเเบบนี้!

เเม้เเต่เรื่องจะได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้นก็ไม่เคยพูดถึงเลย หากไม่ใช่เพราะครั้งนี้นางยืนกรานจะตามมา

เกรงว่าผู้ชายหมาๆคนนี้ คงจะไปหาหญิงชั่วที่ไหนไม่รู้ไปนานเเล้ว!

มู่จวินเหิงเดินเข้ามาในเรือน เห็นทังหลันกำลังเเต่งหน้าอยู่หน้ากระจกตามลำพัง ดวงตาฉายแววความมืดมิดวูบหนึ่ง เเล้วจึงหันไปยืนอยู่ข้างหลังนาง

“หลันเอ๋อร์ ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง”