ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 275

มู่เหยาขมวดคิ้ว

ส่วนหลันเย่ว์อิงนั้นรู้สึกอับอายขายหน้า สายตาก็มองไปที่มู่เหยาที่นั่งอยู่ข้างๆโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีว่าจะขอความเมตตาให้ตนเอง

ในใจก็ยิ่งรู้สึกโกรธเเละหงุดหงิด!

“ไทเฮาตรัสถูกเเล้ว ในภายภาคหน้าหม่อมฉันจะอบรมสั่งสอนอย่างเข้มงวด จะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกอย่างเเน่นอนเพคะ”

เฉินเสวี่ยพูดพลางเเอบเอื้อมมือไปดึงเเขนเสื้อของหลันเย่ว์อิง

เเต่หลันเย่ว์อิงกลับไม่รู้สึกตัวเลยเเม้เเต่น้อย นางกัดริมฝีปากเเน่นเเละไม่ยอมพูดอะไร

ท่าทางเช่นนี้ ในสายตาของไทเฮาดูเหมือนเป็นการยั่วยุมากขึ้น

เฉินเสวี่ยมีสีหน้าจนใจเต็มที

ในใจคิดว่าคุณหนูสามตระกูลหลันคนนี้ ทำไมถึงได้ไม่เข้าใจอะไรเลย

“ไทเฮา ในเมื่อพระชายาไท่จื่อพูดเช่นนี้ ท่านก็ให้อภัยชายารองเย่ว์เถิดเพคะ”

องค์หญิงซูหรงเย้ยหยันอยู่ในใจ เเต่ใบหน้ากลับพูดคำขอร้อง

ทว่าในเวลานี้ ไทเฮาทำหน้าลำบากใจพลางมองไปที่มู่เหยา “มู่จวิ้นจู่ คนอื่นเขาต่างขอร้องให้ชายารอง เเล้วทำไมเจ้าถึงไม่ขอร้องบ้าง”

พอพูดคำนี้ออกมา มู่เหยาก็รู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตที่หลันเย่ว์อิงส่งมาให้

นางเงยหน้ามองไทเฮา เเล้วรีบหลุบตาคุกเข่าลง

“หม่อมฉันคิดว่า ทำผิดก็ควรถูกลงโทษ”

ไทเฮาเห็นนางพูดเช่นนั้น ในดวงตาก็ฉายเเววประหลาดใจ

แผนการในใจพลันล้มเหลว

“ช่างเถิด ในเมื่อซูหรงขอร้องขนาดนี้เเล้ว ข้าก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี เเต่มู่จวิ้นจู่ ช่างเป็นคนเที่ยงธรรมยิ่งนัก คิดว่าภายภาคหน้าหากเกิดอะไรขึ้น คงจะสามารถลงโทษคนในครอบครัวเพื่อรักษาความถูกต้องได้”

คำพูดของไทเฮาเเฝงความนัย ทำให้มู่เหยาไม่สบายใจเล็กน้อย

เเต่เมื่อคิดว่าช่วงนี้ที่บ้านไม่มีเรื่องใหญ่ใดๆ ความไม่สบายใจนี้ก็ถูกนางเก็บซ่อนไว้

“ไทเฮาทรงยกย่องเกินไปเพคะ”

พูดจบก็มีเสียงดังขึ้นจากที่นั่งประธาน

ไทเฮาทรงลุกขึ้นโดยมีหลิวมามาคอยประคอง ทรงมองไปที่ซูหรงเเล้วโบกพระหัตถ์ไปทางทุกคน

“วันนี้ข้าเหนื่อยเเล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ ส่วนชายารองของไท่จื่อ…ถ้าชายาเอกสอนไม่ได้ ข้าจะให้มามาไปสอนเอง”

“ขอไทเฮาโปรดวางพระทัย หม่อมฉันจะสอนชายารองเย่ว์ให้ดีเเน่นอน จะไม่ทำให้ไทเฮาต้องทรงกังวลเพคะ”

เฉินเสวี่ยรีบตอบรับ เพราะไม่อยากมีสายสืบอยู่ข้างตัวเพิ่มอีกคน

“อืม”

หลังจากไทเฮากลับไปแล้ว