ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 276

แล้วจึงหันไปมองมู่เหยาที่เดินตามหลังองค์หญิงซูหรงเข้ามา

“มู่จวิ้นจู่”

ต่อหน้าผู้อื่น ทั้งสองย่อมแสร้งทำเป็นไม่คุ้นเคยกัน

ทว่าองค์หญิงซูหรงที่ดึงตัวหลันเยว่อิงมานั่งในศาลาอุ่น เมื่อเห็นทั้งสองทักทายกันเช่นนั้น ก็มีประกายลึกลับวูบผ่านดวงตา

“จวิ้นจู่และไท่จื่อเฟยก็เข้ามานั่งข้างในเถิด ข้างนอกลมแรง”

ทั้งสองเดินตามกันเข้าไปในศาลาอุ่น ความหนาวเย็นโดยรอบก็คลายลงไปมาก

“ข้าเติบโตมาโดยไม่มีสหายเล่นข้างกายเลย อิจฉานิสัยร่าเริงสดใสเช่นชายารองเยว่ที่สุด ต่อไปชายารองเยว่ต้องเข้าวังมาพูดคุยกับข้าบ่อย ๆ เล่า”

องค์หญิงซูหรงจับมือของหลันเยว่อิงพลางแย้มยิ้ม วาจาสนิทสนมอย่างยิ่ง

หากผู้ใดไม่รู้ คงคิดว่าพวกนางเป็นพี่น้องที่รู้จักกันมานานแล้ว

ไหนเลยจะดูออกว่านี่คือการพบกันครั้งแรก?

หลันเยว่อิงได้ยินดังนั้นก็พองโตด้วยความภาคภูมิใจ หันหน้าไปทางมู่เหยาโดยเจตนา “หม่อมฉันกับองค์หญิงรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานาน รู้สึกว่าองค์หญิงดีต่อหม่อมฉันยิ่งกว่าคนที่ได้ชื่อว่ามีความสัมพันธ์เป็นญาติเสียอีก!”

คำพูดนี้ตั้งใจพูดให้มู่เหยาได้ยินอย่างชัดเจน

มู่เหยาแค่นยิ้มในใจ แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

ภาพนั้นทำให้หลันเยว่อิงรู้สึกอึดอัดในอก

อาศัยช่วงที่องค์หญิงและไท่จื่อเฟยออกไปเด็ดดอกไม้นอกศาลาอุ่น นางจึงเงยหน้าขึ้นมองมู่เหยาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เจ้าอยากเห็นข้าขายหน้านักใช่หรือไม่ ถึงไม่ยอมทูลขอความเมตตาแทนข้าต่อหน้าไทเฮา!”

มู่เหยาขมวดคิ้ว ในแววตามีเพียงความไม่เข้าใจ

“ปกติชายารองเยว่อยู่ที่จวน ก็น่าจะทราบดีว่าไทเฮาไม่โปรดข้า หากข้าเอ่ยปากขอความเมตตาให้ท่าน เกรงว่าไทเฮาจะยิ่งตำหนิท่านหนักขึ้น เรื่องง่าย ๆ เช่นนี้ ชายารองเยว่มองไม่ออกเชียวหรือ?”

หลันเยว่อิงถึงกับพูดไม่ออกกับคำโต้กลับของนาง

นางจ้องมู่เหยาอยู่เนิ่นนาน ก็นึกหาคำมาโต้แย้งไม่ได้

ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องที่ไทเฮาตำหนินางในวันนี้ จึงมองไปยังมู่เหยาอีกครั้ง “ข้าก็ว่าทำไมวันนี้ตอนพบไทเฮาครั้งแรก ไทเฮาถึงทรงมีท่าทีเกรี้ยวกราดกับข้านัก”

“ที่แท้ก็เป็นเพราะมู่จวิ้นจู่นี่เอง ในเมื่อไทเฮาไม่โปรดเจ้า ย่อมไม่โปรดข้าไปด้วย ต่อไปเส้นทางของข้าต้องยากลำบาก จวิ้นจู่ช่างมีแผนการที่หลักแหลมยิ่งนัก!”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้มู่เหยาโกรธจนเจ็บหน้าอก

นางลุกขึ้นยืน แล้วตวาดด้วยสีหน้าเย็นชา

“ท่านก็มีเหตุผลที่ไม่เข้าท่าของท่านเสมอ เพียงเพราะในใจท่านเกลียดชังข้า ก็เลยโยนความผิดทุกอย่างมาให้ข้า”

“คำสั่งสอนของท่านลุงรองและป้าสะใภ้ตั้งแต่เล็ก ท่านลืมไปหมดจริง ๆ หรือ!”

เมื่อพูดถึงตระกูลหลัน หลันเยว่อิงก็นึกถึงข่าวลือที่ได้ยินในวันนี้ขึ้นมาได้ จึงตบโต๊ะลุกขึ้นยืนทันที

“ตระกูลหลันนับว่าเป็นอะไร บัดนี้ข้าเป็นถึงชายารององค์รัชทายาทเชียวนะ!”

“มู่เหยา ข้าจะถามเจ้า เรื่องที่ตระกูลหลันบอกว่าจะตัดขาดกับข้า เป็นเจ้าที่ยุยงส่งเสริมใช่หรือไม่!”