ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 277

นางเผลอตัวหันหลังหมายจะจากไปในทันที

“หยุดอยู่ตรงนั้น! ข้าอนุญาตให้เจ้าไปแล้วหรือ!” ไทเฮาทรงตวาดเสียงกร้าว

สายตาคมกริบตวัดมองหลันเยว่อิงและมู่เหยาไปมา ก่อนจะถามเสียงเข้ม “พวกเจ้าอยู่กับองค์หญิงและไท่จื่อเฟย เหตุใดพวกนางจึงกระอักเลือดหมดสติไป แต่พวกเจ้ากลับไม่เป็นอะไรเลย?!”

มู่เหยาใจกระตุกวูบ นางคิดถึงปัญหานี้ตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

องค์หญิงซูหรงและไท่จื่อเฟยเกิดเรื่อง มีเพียงพวกนางสองคนที่มิได้รับอันตรายใดเลย

ผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมย่อมต้องสงสัยเป็นอันดับแรก

“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ ขอไทเฮาโปรดสืบสวนเรื่องนี้ให้กระจ่างด้วย” มู่เหยาก้มหน้าลงต่ำ แสร้งทำน้ำเสียงสั่นเทา

เพื่อทำให้ไทเฮาทรงคิดว่านางกำลังหวาดกลัวตื่นตระหนก

เพราะในสถานการณ์เช่นนี้ หากนางยังสงบนิ่งจนเกินไป มีแต่จะยิ่งทำให้คนสงสัยและจับผิดมากขึ้นเท่านั้น

หลันเยว่อิงใบหน้าซีดเผือด หากไม่มีเถาฮวาช่วยประคองไว้ เกรงว่าคงล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

“ไทเฮา หม่อมฉันไม่ทราบจริง ๆ นะเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่พูดคุยกับมู่จวิ้นจู่ในศาลาอุ่นเท่านั้น ไท่จื่อเฟยกับองค์หญิงออกไปชมดอกไม้ฤดูหนาวด้วยกัน ไม่ทราบว่าเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร”

ท่าทีหวาดหวั่นของหลันเยว่อิงนั้นชัดเจนจนเกินไป

ไทเฮาขมวดคิ้ว นัยน์ตาฉายแววมืดมนวูบหนึ่ง

รวดเร็วจนแม้แต่มู่เหยาก็มองตามไม่ทัน

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก่อนที่เรื่องราวจะสืบสวนจนกระจ่าง พวกเจ้าก็จงไปรออยู่ที่ตำหนักโซ่วคัง!”

ไทเฮารับสั่งชี้ขาด มิยอมให้ผู้ใดปฏิเสธหรือโต้แย้ง

มู่เหยามองหลันเยว่อิงแวบหนึ่ง ก่อนจำต้องก้าวเดินตามหลังไทเฮาไปยังตำหนักโซ่วคัง

เมื่อพวกเขามาถึงตำหนักโซ่วคัง เหล่าหมอหลวงที่รีบรุดมาก็วินิจฉัยสาเหตุที่องค์หญิงซูหรงและคนอื่น ๆ กระอักเลือดจนหมดสติได้แล้ว

ผู้ที่คุกเข่าอยู่กลางโถง และเป็นหัวหน้าหมอหลวงซึ่งมีผมขาวโพลนทั้งศีรษะ คือหมอหลวงฝีมือดีที่สุดในแผ่นดินแห่งยุคนี้

เวินชิง

อีกทั้งยังเป็นท่านปู่ของเวินอวิ๋น ชายารองในองค์รัชทายาท

“ทูลไทเฮา อาการขององค์หญิงและไท่จื่อเฟย เป็นเพราะ... เป็นเพราะถูกพิษพ่ะย่ะค่ะ”

ถูกพิษ!

ไทเฮาเบิกตากว้าง แล้วตบพนักเก้าอี้ “เจ้าว่ากระไรนะ!”

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเวินชิง น้ำเสียงสั่นเทาด้วยความประหม่า

“หลังจากพวกกระหม่อมตรวจสอบอย่างละเอียด พบว่าองค์หญิงและไท่จื่อเฟยน่าจะทานผงดอกเหมยที่ชาวบ้านนิยมใช้กันเข้าไปพ่ะย่ะค่ะ”

“ตามปกติแล้ว ผงดอกเหมยนี้เป็นสิ่งที่ชาวบ้านใช้กำจัดหนูและแมลง คนทั่วไปหากสัมผัสเพียงเล็กน้อยจะไม่เป็นอันตราย เพียงแค่ท้องเสียเท่านั้น”

“แต่บังเอิญว่าวันนี้ หลังจากที่องค์หญิงและไท่จื่อเฟยทานเข้าไปโดยไม่ตั้งใจแล้ว ยังทานขนมและผลไม้ที่ไม่ถูกกันตามเข้าไปอีก จึงทำให้พิษรุนแรงขึ้น ประกอบกับทั้งสองพระองค์สุขภาพไม่แข็งแรงอยู่แล้ว จึงไม่อาจต้านทานพิษได้ จึงกระอักโลหิตออกมาพ่ะย่ะค่ะ”

พอคำว่าผงดอกเหมยหลุดออกมา