ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 278

“ทูลไทเฮา หม่อมฉันเข้าใจเพคะ”

ไทเฮาปรายตามองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงแล้วนวดคลึงหว่างคิ้ว

ขณะที่รอหลิวมามาออกมานั้นเอง

ข่าวที่ว่าองค์หญิงซูหรงและไท่จื่อเฟยทรงถูกพิษก็แพร่สะพัดไปถึงตำหนักเฟิ่งอี๋แล้วเช่นกัน

เป็นเวลาเดียวกับที่ฮ่องเต้กำลังเสวยอาหารกลางวันอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งอี๋พอดี เมื่อได้ยินขันทีน้อยทูลรายงาน ก็รีบเสด็จมายังตำหนักโซ่วคังพร้อมกับเซียวฮองเฮาทันที

“ฝ่าบาทและฮองเฮาเสด็จ!”

เสียงแหลมเล็กของหลี่กงกงดังมาจากหน้าประตูตำหนัก

มู่เหยาพลันลุกขึ้นคุกเข่าทำความเคารพ

เมื่อเห็นฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จมาด้วยกัน ไทเฮาก็ขมวดคิ้วแล้วเสด็จไปด้านหน้า “ฝ่าบาทมาแล้ว”

ฮ่องเต้มองมู่เหยาที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ก่อนจะเสด็จไปประทับยังตำแหน่งหลัก

ไทเฮาและเซียวฮองเฮาจึงนั่งลงที่นั่งสองฟากฝั่งของฮ่องเต้

“เราได้ยินว่าที่ตำหนักโซ่วคังเกิดเรื่องขึ้น จึงรีบมาดู องค์หญิงกับไท่จื่อเฟยเป็นอย่างไรบ้าง?”

เวินชิงรีบเดินออกมาจากด้านใน แล้วทูลรายงานเรื่องราวเมื่อครู่ซ้ำอีกครั้งหนึ่งอย่างละเอียด จากนั้นจึงกล่าวว่า “นางกำนัลกำลังช่วยกันทำให้อาเจียนพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่พิษร้ายแรงนัก เกรงว่าร่างกายขององค์หญิงและไท่จื่อเฟยจะทนไม่ไหว”

“เกรงว่าคงต้องสลบไปหลาายวันกว่าจะฟื้นพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวฮองเฮาถอนหายใจโล่งอก “ไม่มีอันตรายถึงชีวิตก็ดีแล้ว แล้วสืบหาตัวผู้ลงมือวางยาได้หรือไม่?”

ทันทีที่สิ้นเสียง

หลิวมามาก็เดินออกมาจากห้องด้านข้างพอดี

นางคุกเข่าลงกลางท้องพระโรงด้วยใบหน้าตื่นตระหนก สองมือชูขึ้นเหนือศีรษะ

บนฝ่ามือปรากฏห่อยาผงสีแดงกุหลาบวางอยู่อย่างชัดเจน

มู่เหยารู้สึกตกใจ

“ทูลฝ่าบาท ฮองเฮา และไทเฮา ของสิ่งนี้ค้นเจอจากบนกายของชายารองเยว่เพคะ ดูคล้ายกับผงดอกเหมยที่ท่านหมอหลวงกล่าวถึงเพคะ”

เมื่อได้ยินว่าของสิ่งนั้นค้นเจอจากบนกายของหลันเยว่อิง มือของมู่เหยาที่วางอยู่บนหัวเข่าก็กำแน่นขึ้น

“หมอหลวงเวิน เจ้าลองดูว่าใช่หรือไม่”

ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง

เวินชิงรีบเข้าไปตรวจสอบทันที หลังจากพินิจพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงลองดมกลิ่นดู

จากนั้นจึงประสานมือคารวะต่อเบื้องบน “ทูลฝ่าบาท ใช่ของที่ทำให้องค์หญิงและไท่จื่อเฟยทรงถูกพิษพ่ะย่ะค่ะ!”

“นำตัวคนมา!”

ไทเฮาตวาดลั่นด้วยความพิโรธ

องครักษ์หลายนายจึงคุมตัวหลันเยว่อิงเข้ามาในท้องพระโรง