ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 279

ทว่าบัดนี้

ที่หลันเยว่อิงเอ่ยเรียกนางเช่นนั้น เป็นเพราะนางหวาดกลัวต่อเรื่องที่เกิดขึ้น

มู่เหยาหาได้เอ่ยวาจาใด นางมิได้แม้แต่จะปรายตามองหลันเยว่อิง

นางเพียงรอจนองครักษ์ลากคนออกไปแล้ว จึงลุกขึ้นถวายความเคารพกลางท้องพระโรง

“หม่อมฉันทูลขอความเมตตาจากฝ่าบาท โปรดทรงอนุญาตให้หม่อมฉันร่วมตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยเพคะ”

ไทเฮาแค่นเสียงเย็นชา “เจ้ากับชายารองเยว่มาจากสกุลเดียวกัน หากอนุญาตเจ้าจริง เกรงว่าคงคิดเล่นตุกติกอยู่เบื้องหลังเป็นแน่!”

ฮ่องเต้มองมู่เหยาที่คุกเข่าอยู่ในท้องพระโรง แล้วทรงหรี่ตาลง

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราอนุญาตเจ้า แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงองค์หญิงและไท่จื่อเฟย เจ้าทำได้เพียงร่วมรับฟัง ห้ามยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยว”

เพียงได้ร่วมรับฟัง ก็นับว่าดีมากแล้ว

มู่เหยาถอนหายใจโล่งอก คุกเข่าขอบพระทัยแล้วรีบออกจากวังหลวงไป

ข่าวที่องค์หญิงและไท่จื่อเฟยถูกชายารองเยว่วางยาพิษนั้น ราวกับติดปีกบิน

แพร่สะพัดไปทั่วทุกคุ้มในเมืองหลวง

เมื่อมู่เหยากลับมาถึงจวนโหว ข่าวนี้ก็ได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว

ที่หน้าประตูจวนสกุลหลันถึงกับถูกชาวบ้านบางคนขว้างปาด้วยเศษผักเน่าและไข่เหม็น จนต้องปิดประตูจวนอย่างแน่นหนา

“ข่าวลือข้างนอกนั่นเป็นเรื่องจริงหรือ?”

ซูโหรวกล่าวขณะเดินมาถึงหน้าประตูจวนโดยมีหลันซีคอยประคอง

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกค่อย ๆ ห่างไกลออกไป ใบหน้าที่ซีดขาวของนางจึงค่อยคลายลงได้บ้าง

“บัดนี้ยังมิอาจรู้ได้ว่าจริงหรือเท็จ แต่เมื่อดูจากท่าทีของคนเหล่านั้นเมื่อครู่... เกรงว่าคงจะเป็นเรื่องจริงแล้ว”

หลันเฉินนวดคลึงหว่างคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

ตระกูลหลันของพวกเขานับตั้งแต่ย้ายมาเมืองหลวง ดูเหมือนจะยังไม่เคยได้อยู่อย่างสงบสุขอย่างแท้จริงเลย

“วันนี้อาหน่วนก็เข้าวังไปด้วย เรื่องนี้จะลุกลามมาถึงอาหน่วนหรือไม่” หลันเฉินพลันนึกถึงจุดนี้ขึ้นมาได้ ในน้ำเสียงเจือไปด้วยความร้อนใจ

ซูโหรวพลอยตึงเครียดขึ้นมาด้วย นางหันขวับคิดจะไปหาสามี เพื่อให้เขาหาทางไปสืบข่าว

ทันใดนั้นก็เห็นพ่อบ้านจางแห่งตระกูลหลันเดินกระหืดกระหอบเข้ามา

หลังจากทำความเคารพทุกคน แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “จวิ้นจู่กลับมาแล้วขอรับ ตอนนี้อยู่ที่ห้องโถงรับรอง ขอเชิญนายท่านทุกท่านไปที่นั่นขอรับ”

เมื่อรู้ว่ามู่เหยากลับมาแล้ว ทั้งสามจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่พอหวนนึกถึงเรื่องของหลันเยว่อิงขึ้นมาอีกครั้ง ก็รีบเร่งฝีเท้าไปยังห้องโถงรับรองทันที

เพียงแรกเห็นก็พบเด็กสาวกำลังนั่งจิบชาอยู่ข้างกายนายท่านหลัน เมื่อเห็นว่านางมิได้มีร่องรอยบาดเจ็บใด ๆ จึงค่อยวางใจลงได้

“อาหน่วน สถานการณ์ในวังเป็นอย่างไรบ้าง เรื่องนี้เป็นฝีมือของเยว่อิงจริงหรือ?”