ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 280

“ได้”

ซูโหรวและคนอื่น ๆ พยักหน้า ความรู้สึกกระวนกระวายใจจึงได้สงบลง

ทุกคนลุกขึ้น แล้วแยกย้ายกันไปจัดการเรื่องต่าง ๆ อย่างเป็นระบบระเบียบ

ในไม่ช้า ภายในห้องโถงรับรองจึงเหลือเพียงนายท่านหลันและมู่เหยาอยู่กันตามลำพัง

นายท่านหลันเหลือบมองไปทางพ่อบ้าน เขารู้ความจึงพาบ่าวไพร่ออกไป เหลือพื้นที่ให้คนทั้งสองได้สนทนากัน

“อาหน่วน ข้ารู้ว่าเจ้ามองออกถึงความผิดปกติ เรื่องนี้แท้จริงแล้วมุ่งเป้ามาที่ผู้ใดกันแน่?”

มู่เหยาแย้มยิ้มอย่างขมขื่น นางลุกขึ้นไปนั่งลงข้างกายนายท่านหลัน

นางเอนกายพิงขาของท่านผู้เฒ่า ทำทีออดอ้อนเฉกเช่นวัยเยาว์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท่านตา

“ท่านตา เรื่องนี้เป้าหมายที่แท้จริงคือข้าเจ้าค่ะ หากหลังจากนี้ข้าต้องเผชิญกับสิ่งใด ท่านต้องใจแข็งนะเจ้าคะ”

หัวใจของนายท่านหลันบีบรัดอย่างรุนแรงเพราะคำพูดของนาง

ความรู้สึกไม่สบายใจทำให้เสียงของท่านผู้เฒ่าผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาค่อนชีวิตสั่นเทาขึ้นมา

“อาหน่วน เจ้าคิดจะทำอันใด?”

มู่เหยาบีบมือของท่านผู้เฒ่าแน่น “ท่านตา ข้าจะไม่มีอันตรายถึงชีวิต เพียงแต่เมื่อถึงเวลานั้น ท่านต้องช่วยตักเตือนท่านลุงทั้งสองและพี่หญิงให้ดี”

“อย่าได้ทำเรื่องขาดสติเพียงเพราะเรื่องของข้าเป็นอันขาด”

เมื่อมองใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้า ที่ยิ่งมายิ่งคล้ายคลึงกับบุตรสาวของตน

ความหวาดหวั่นในใจของนายท่านหลันก็ขยายใหญ่ขึ้นในทันใด และขอบตาแดงก่ำขึ้นมา

“อาหน่วน เจ้าจะเอาตัวเองเข้าเสี่ยงหรือ?”

มู่เหยานิ่งเงียบไม่เอ่ยคำใด เป็นการยอมรับโดยนัย

“ไม่ได้! จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร! เมื่อก่อนข้าปกป้องแม่ของเจ้าไว้ไม่ได้ หากตอนนี้แม้แต่เจ้าก็ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้อีก แล้วเจ้าจะให้ข้า จะให้ข้าเอาหน้าไปพบแม่ของเจ้าได้อย่างไรเมื่อถึงคราวที่ข้าต้องจากไป?”

เสียงของนายท่านหลันสั่นเครือ เขากำมือของมู่เหยาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เพราะเขารู้ดีถึงนิสัยของเด็กคนนี้

เมื่อตัดสินใจเรื่องใดแล้ว ย่อมไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

แต่ตัวเขา ไม่อาจทนรับความเจ็บปวดใด ๆ ได้อีกแล้ว!

“ท่านตา เรื่องราวที่ท่านพ่อท่านแม่ประสบในปีนั้น ต่อให้ท่านตาทุ่มเททรัพย์สินทั้งหมดที่มี ก็มิอาจต้านทานได้ นั่นคือราชอำนาจเจ้าค่ะ”

เพียงประโยคเดียวของมู่เหยา ก็ทำให้นายท่านหลันนิ่งงันไป

เขาใช้ชีวิตอย่างชาญฉลาดมาเกือบทั้งชีวิต มีหรือจะฟังความนัยที่ซ่อนอยู่ในวาจาของนางไม่ออก

มือที่กำมู่เหยาไว้แน่น ได้คลายออกอย่างหมดแรงในทันที

“เจ้าหมายความว่า…” นายท่านหลันสงวนคำพูด ทว่าในใจกระจ่างแจ้งแล้ว

“ท่านตาวางใจเถิด ข้ามีแผนการรับมืออยู่แล้ว และขอท่านตาโปรดจดจำคำพูดของข้าเมื่อครู่ให้ดี ตระกูลหลันสามารถเอาตัวรอดได้ แต่อย่าได้ถลำลึกลงไปในหล่มโคลนเพียงเพราะข้าเป็นอันขาด”

มู่เหยาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วโค้งคำนับนายท่านหลันอย่างลึกซึ้งหนึ่งครั้ง

จากนั้นจึงออกจากตระกูลหลันไปอย่างเด็ดเดี่ยว