ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 281

หลันเยว่อิงมองไปรอบกายด้วยความรังเกียจ พยายามขยับกายไปอยู่ในมุมที่สะอาดที่สุด ในใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังต่อมู่เหยา

“มู่เหยาสารเลว เหตุใดจึงไม่ช่วยข้าขอความเมตตา เหตุใดถึงไม่ยอมเอ่ยปากช่วยข้าสักคำ!”

“ผงดอกเหมยอะไรกัน เหตุใดถึงมาอยู่บนตัวข้าได้!”

นางพร่ำบ่นด้วยความขุ่นเคือง จนกระทั่งมีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าห้องขัง

เมื่อมองเห็นใบหน้าของสตรีใต้ผ้าคลุมหน้าชัดเจน แววตาของนางก็ฉายแววประหลาดใจ

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!”

อีกฝ่ายเพียงยิ้มแต่ไม่พูดจา ก่อนจะโยนจดหมายฉบับหนึ่งให้นาง

แล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

หลันเยว่อิงขมวดคิ้วมุ่น มองจดหมายที่ตกอยู่บนพื้นสกปรก

นางลังเลอยู่ครู่ใหญ่ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คุมเดินมา จึงรีบปรี่เข้าไปเก็บจดหมายขึ้นมาซ่อนไว้ในแขนเสื้อ

“ได้เวลาอาหารแล้ว”

ผู้คุมปรายตามองนาง วางชามข้าวต้มใสกับหมั่นโถวสองลูกไว้ให้ แล้วเดินไปส่งอาหารให้คนถัดไป

เมื่อเห็นข้าวต้มที่มีเม็ดข้าวอยู่เพียงน้อยนิด หลันเยว่อิงก็บันดาลโทสะปัดถ้วยชามทิ้ง!

“ข้าเป็นถึงชายารององค์รัชทายาท พวกเจ้ากล้าดียังไงถึงให้ข้ากินของพรรค์นี้!”

ผู้คุมที่นำอาหารมาให้เมื่อครู่แค่นเสียงหยัน ดวงตาที่มองมายังหลันเยว่อิงเต็มไปด้วยความดูแคลน

“ต่อให้เจ้าเป็นฮองเฮา แต่เมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็ไม่ต่างกัน”

“จะกินก็กิน ไม่กินก็ไม่ต้องกิน!”

ผู้คุมแค่นเสียงเย็นชา หันไปเก็บหมั่นโถวที่ตกอยู่บนพื้น

แม้จะเปรอะเปื้อนสิ่งสกปรก แต่เมื่อยื่นให้คนถัดไป อีกฝ่ายกลับรับไปอย่างทะนุถนอมพร้อมกล่าวขอบคุณ

ภาพที่เห็นทำให้ความโกรธเกรี้ยวบนใบหน้าของหลันเยว่อิงค่อย ๆ เลือนหายไป

แทนที่ด้วยความหวาดกลัวและไม่สบายใจ

“ไม่นะ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากมีสภาพเช่นนี้!”

“ข้าต้องออกไป ข้าจะไม่มีวันกลายเป็นเช่นนี้เด็ดขาด!”

นางส่ายหน้าพึมพำ มือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำจดหมายแน่น

เมื่อผู้คุมเดินไปจนหมดแล้ว หลันเยว่อิงจึงนำจดหมายออกมา

นางอ่านเนื้อหาที่อยู่บนจดหมายโดยอาศัยแสงเทียนสลัวจากด้านนอก

แววตาของนางปรากฏความลังเลอยู่ชั่วขณะ

แต่ความลังเลนั้น ก็แปรเปลี่ยนเป็นความเหี้ยมเกรียมในเวลาอันรวดเร็ว

“ถูกต้อง ทั้งหมดเป็นความผิดของมู่เหยา! หากไม่ใช่นางที่เคยไปล่วงเกินไทเฮามาก่อน ไทเฮาจะปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!”

“ใช่แล้ว ต่อให้ข้าทำเช่นนี้ ก็ไม่เป็นไร!”

“เดิมทีข้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด!”

ถ้อยคำเหล่านั้นราวกับกำลังปลอบประโลมความรู้สึกไม่สบายใจของนาง