ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 286

ดูเหมือนมู่จวินเหิงจะซ่อนความเจ้าเล่ห์ของตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว

เมื่อมองดูมู่เหยาที่ถูกพาตัวไป มู่จวินเหิงก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงสิ่งที่มู่เหยาพูดกับเขาก่อนจากไป หัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างทุบตีอย่างเเรงถึงสองครั้ง

เมื่อนึกถึงมู่หลันชงที่ยังอยู่ในจวนอ๋อง แววตาของมู่จวินเหิงก็ฉายแววความหมายลึกซึ้ง

หลังจากมู่จวินเหิงออกจากวังหลวง ก็หันไปเปลี่ยนทิศทางทันที หลังจากเเน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตุเห็น ก็ตรงไปที่เรือนจู๋เซียง

ไม่นานหลังจากที่เขาเข้าไปในเรือนจู๋เซียง เงาร่างของฉางชิงก็หายไปที่หัวมุมถนน

ในเวลาไม่นาน ชิงอิ่งก็เข้าไปที่เรือนจู๋เซียงอย่างเงียบๆ

ก้าวเข้าไปในห้องน้ำชาที่อยู่ติดกับห้องของมู่จวินเหิง และชี้ไปที่เด็กสาวตัวเล็กๆที่มีใบหูใหญ่กว่าคนทั่วไปที่อยู่ด้านหลัง

เด็กสาวตัวเล็กก้าวไปข้างหน้า นั่งลงบนเก้าอี้เเละหลับตา เพื่อตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวจากห้องตรงข้ามอย่างละเอียด

จากนั้นก็หยิบพู่กันที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา เเล้วเขียนไปพลางฟังไปพลาง

ชิงอิ่งยืนดูอยู่ข้างๆโดยไม่ส่งเสียง เพื่อไม่ให้รบกวนเด็กสาวผู้ทำหน้าที่เป็นนักสืบเสียง

อีกด้านหนึ่ง ที่คุกของศาลต้าหลี่ซื่อ

เนื่องจากมีคำสั่งของฮองเฮาเหนียงเหนียง ห้องขังของมู่เหยาเเละหลันเย่วอิงจึงถูกเปลี่ยนไปอยู่ในที่ที่สะอาดกว่าเดิม เเม้กระทั่งผ้าห่มก็ยังเป็นของใหม่

มู่เหยานั่งอยู่บนเตียงฟางเเห้ง ลูบผ้าห่ม แล้วก็ได้ยินเสียงประชดประชันของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างหู

“มู่เหยา เจ้าเก่งเเค่ไหนสุดท้ายก็ต้องเข้ามาอยู่ในคุกอยู่ดี!”

นางหันไปมองตามเสียง เเละสายตาก็จับจ้องไปที่หลันเย่ว์อิง

เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของหลันเย่ว์อิง มู่เหยาก็เอ่ยขึ้นอย่างเฉยเมย “คนที่มาหาเจ้าคือมู่หยางสินะ”

รอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของหลันเย่ว์อิงหายไปในทันที

สีหน้าตกใจของนางทำให้มู่เหยามั่นใจว่าเดาได้ถูกคนแล้ว

“หมายความว่ายังไง เจ้ารู้?”

หลันเย่วอิงขมวดคิ้วเเล้วขยับเข้ามาใกล้ทันที โดยมีเพียงลูกกรงกั้นอยู่ระหว่างคนทั้งสอง

มู่เหยาไม่ได้ขยับ ยังคงนั่งอยู่บนฟางเเห้ง “ข้าเเค่คาดเดา เเต่ไม่คิดว่าจะเดาถูก”

ความไม่สบายใจในใจของหลันเย่ว์อิงจึงลดลงไปบ้าง

จากนั้นเมื่อนึกถึงบางอย่างได้ ก็เอ่ยถึงอย่างเยาะเย้ย “เจ้าเดาถูกแล้ว คนที่มาหาข้าคือมู่หยาง ใครใช้ให้เจ้าทำตัวต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างกันล่ะ”

“ถ้าเจ้าทำดีกับพวกเขา พวกเขาจะมาเหยียบย่ำเจ้าในตอนนี้ได้ยังไง! เจ้าสมควรเเล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลันเย่วอิง มู่เหยาอยากจะผ่าสมองของนางดูว่าข้างในมีอะไรกันเเน่

“เจ้ามองข้าทำไม!”

หลันเย่ว์อิงตะโกนออกมาอย่างไม่สบายใจ