ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 289

“ไม่เป็นไร องค์หญิงกำลังสลบอยู่ไม่ใช่หรือ คนที่สลบจะไม่รู้สึกเจ็บปวด

เวินชิงจึงนึกถึงเรื่องนี้ได้ เเละพยักหน้า “ข้าน้อยลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท”

หมอเทวดาเลี่ยวลุกขึ้นยืน เเต่กลับมององค์หญิงซูหรงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างมีความหมาย

แม้ว่าองค์หญิงซูหรงจะดูเหมือนสลบไปเเล้ว เเต่ทุกสิ่งที่คนภายนอกพูด นางก็สามารถฟังได้อย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอเทวดาเลี่ยวเเละเวินชิงพูด คิ้วของนางก็กระตุกขึ้นเล็กน้อยจนเเทบมองไม่เห็น

เเต่จุดนี้ก็ถูกหลันซีเเละหมอเทวดาเลี่ยวจับได้เช่นกัน

ทั้งสองสบตากัน เเละการคาดเดาในใจของพวกเขาก็ได้รับการยืนยันโดยสมบูรณ์

องค์หญิงซูหรง กำลังเเกล้งทำเป็นสลบอยู่!

“หมอหลวงเวินลงมือฝังเข็มให้เเม่นยำ องค์หญิงจะได้หายเร็วๆ”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา เวินชิงซึ่งยังคงมีความกังวลอยู่บ้างก็มีความกล้าขึ้นมา

เข็มเงินถูกปักลงบนจุดฝังเข็มอย่างรวดเร็วเเละเเม่นยำ จนองค์หญิงซูหรงเกือบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เเต่ยาที่นางใช้จะทำให้นางรู้สึกตัว เเต่ไม่สามารถตอบสนองอย่างอื่นได้

ถึงเเม้จะเจ็บปวด ก็ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ ทำได้เพียงเเค่ทน

ดังนั้นเวินชิงเพิ่งฝังเข็มไปได้สามเล่มเท่านั้น เหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นที่หน้าผากขององค์หญิงซูหรงเป็นจำนวนมาก

เมื่อหลันซีเเละหมอเทวดาเลี่ยวเห็นภาพนี้ ทั้งสองคนก็เยาะเย้ยในใจ

ในเมื่อชอบเสเเสร้งกันนัก ก็ต้องทนรับมันไป!

“หมอหลวงเวิน การฝังเข็มยังต้องทำต่อไปอีกหลายวัน จนกว่าองค์หญิงจะฟื้นค่อยหยุด เเต่จากชีพจรที่ข้าตรวจดูเมื่อครู่ องค์หญิงจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามวันกว่าจะฟื้น”

“หากตื่นขึ้นมาก่อน ก็ต้องทำการฝังเข็มต่อไป ข้าจะเเจ้งเรื่องนี้ให้ฮ่องเต้ทราบเอง หมอหลวงเวินไม่ต้องกลัวว่าจะอธิบายไม่ได้”

เมื่อหมอเทวดาเลี่ยวพูดเช่นนี้ เวินชิงจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรเสียหมอเทวดาเลี่ยวก็เป็นคนสั่งให้เขาทำ หากไทเฮาเเละฮ่องเต้ทรงไต่สวน ก็จะไม่สามารถเอาผิดเขาได้

คำพูดของหมอเทวดาเลี่ยวนี้ เป็นการพูดเพื่อคนที่เเสร้งสลบอยู่บนเตียงโดยเฉพาะ

เมื่อเวินชิงฝังเข็มเสร็จ ทั้งสามคนก็ลุกขึ้นเเล้วจากไป

เมื่อประตูตำหนักปิดลง นางกำนัลที่ยืนอยู่รอบๆก็รีบเข้ามาถวายยาเเก้พิษให้องค์หญิงทันที

ไม่นานนัก องค์หญิงซูหรงก็ฟื้นขึ้นมา

สิ่งเเรกที่นางทำ คือตบหน้าเหล่านางกำนัลที่เข้ามาช่วยพยุงอย่างเเรงสองฉาด!

“ไอ้พวกสารเลว! ไม่รู้จักห้ามไว้หรือไง! สักวันข้าจะข้าพวกเจ้าให้หมดทุกคน!”

เหล่านางกำนัลภายในตำหนักคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว เกรงว่าจะถูกลงโทษ