ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 29

คำพูดนี้ช่างสมบูรณ์แบบ แม้แต่จังซื่อยังหาข้อตำหนิติเตียนไม่ได้

ได้แต่ทำตามน้ำ ฝืนยิ้มแห้งๆ สองครั้ง

“นับเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม?”

มู่เหยามองไปที่หนิงจู๋ที่เดินเข้ามา เมื่อเห็นว่านางพยักหน้าให้ จึงหันไปมองจังซื่อและยิ้มบางๆให้ “นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าจะไปส่งฮูหยินที่หน้าประตูนะเจ้าค่ะ”

สีหน้าของจังซื่อเสียอย่างเห็นได้ชัด แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่อาจระบายออกมาได้ ทำได้เพียงลุกขึ้นส่งเสียงฮึดฮัดอย่างขุ่นเคือง แล้วสะบัดแขนเสื้อหนึ่งทีก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องหรอก! ข้าเกรงว่าจะไม่เป็นมงคล!”

แต่เดินไปได้สองสามก้าวแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามหรือเสียงขอโทษจากข้างหลัง จังซื่อก็หันกลับไปด้วยความสงสัย

และก็เห็นว่ามู่เหยายังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวไปไหนเลย!

คงเป็นเพราะเห็นนางมองมามู่เหยาจึงกะพริบตาปริบๆให้ “ในเมื่อฮูหยินบอกว่าไม่เป็นมงคล ข้าก็ไม่ควรเข้าใกล้จะดีกว่า ฮูหยินเชิญตามสบายเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้า!” จังซื่อโกรธจนพูดไม่ออก นางยกนิ้วชี้หน้านางด้วยมือที่สั่นระริกๆ ตอนที่หันหลังกลับก็เสียงฟึดฟัดอย่างไม่พอใจดังกว่าเดิม

รอจนกระทั่งฮูหยินจวนผิงหยางโหวที่โกรธเกรี้ยวเดินจากออกไปแล้ว มู่เหยาจึงนั่งลงจิบชาต่อ

ไม่นานลุงหวังก็เดินเข้ามา

“คุณหนู ส่งคนออกไปเรียบร้อยแล้ว ข่าวลือที่แพร่กระจายอยู่ข้างนอกพวกเราต้องชี้แจงหน่อยไหมขอรับ?”

มู่เหยาพยักหน้า “พูดอะไรสองสามคำก็พอ ที่เหลือไม่ต้องสนใจ”

“จริงสิ ทางฝั่งทางตาของข้ามีข่าวอะไรส่งมาบ้างไหม?”

เพื่อที่จะได้รับข่าวสารได้เร็วที่สุด นางใช้ม้าเร็วที่เร็วที่สุดในเมืองหลวงเชียวนะ ตามหลักแล้วตอนนี้ก็น่าจะมีข่าวตอบกลับมาบ้างแล้ว

ลุงหวังส่ายหน้า “พรุ่งนี้บ่าวไปถามดูให้ไหมขอรับ?”

มู่เหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจ “ไม่ต้องหรอก คาดว่าท่านตาคงยังไม่ได้รับ รออีกสองวันเถอะ”

ถ้าจดหมายไปถึงแล้วและท่านตาเห็นจดหมายของนางแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ตอบกลับ เกรงว่าคงจะยังไม่ได้รับ

เมื่อสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวมู่เหยาก็คลึงขมับตัวเอง และกลับไปยังเรือนหลังโดยมีหนิงจู๋คอยประคอง

“คุณหนู ปวดหัวอีกแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?”

หนิงจู๋พูดพลางกับจุดเครื่องหอม

กลิ่นหอมสดชื่นของต้นไผ่แผ่กระจายไปทั่วห้อง มันช่วยบรรเทาอาการปวดศีรษะของมู่เหยาให้ทุเลาลงไม่น้อย

“อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อยมากไปกระมัง” มู่เหยาถอนหายใจออกมา

ช่วงนี้มีเรื่องให้กังวลใจมากมาย หากนางจะปวดหัวก็เป็นเรื่องธรรมดา หลังจากหนิงจู๋จุดเครื่องหอมแล้ว ก็ถอยตัวออกจากห้องมาเงียบๆ ปล่อยให้มู่เหยาได้พักผ่อน

กลิ่นหอมของไม้ไผ่ค่อยๆทำให้มู่เหยาหลับตาลงช้า และก็หลับไปในที่สุด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน