ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 30

ดูหมือนว่า...จะต้องหาวิธีจัดการคนในเรือนหว่านชุนเสียหน่อย!

ผ่านพ้นช่วงเวลาที่สงบสุขไปได้ช่วงหนึ่ง พริบตาเดียวก็ถึงวันงานชุมนุมกวีแล้ว

มู่เหยาตั้งใจเลือกใส่ชุดกระโปรงผ้าไหมสีเขียวอ่อน และสวมเสื้อคลุมที่ปักลวดลายใบไผ่ห้าใบ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคุณหนูมาจากตระกูลขุนนาง

ที่ใบหน้าแต้มแต่งแค่เพียงเล็กน้อย ก็งามพอที่จะทำให้สาวใช้ในจวนต้องตะลึง

“ข้าว่าสวมผ้าคลุมไปดีกว่า”

เมื่อมองดูตัวเองในกระจก มู่เหยารู้สึกว่ามันดูโดดเด่นเกินไปหน่อย ถึงแม้จะสวมผ้าคลุมหน้าแล้ว แต่ดวงตาที่สดใสคู่นั้นก็ยังคงตรึงสายตาของผู้คนอยู่ดี

ขณะที่กำลังจะขึ้นรถม้า ลุงหวังก็ถือจดหมายมาให้ด้วยความรีบร้อน “คุณหนู จดหมายจากหลันซื่อมาแล้วขอรับ”

ดวงตาของมู่เหยาฉายความดีใจขึ้นมาทันที หลังจากรับจดหมายมาแล้วก็เข้าไปในรถม้า

ระหว่างทางที่ไปนางก็แกะจดหมายอ่านอย่างละเอียด แต่กลับต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ ทำไมสีหน้าถึงเป็นเช่นนี้?” หนิงจู๋แสดงความกังวลออกมา เพราะนางเพิ่งเคยเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดเช่นนี้ของคุณหนูเป็นครั้งแรก

แม้แต่ตอนที่จะไปถอนหมั้น ก็ยังไม่เคยมีสีหน้าเช่นนี้มาก่อน

“ท่านตาจะยกครอบครัวย้ายเข้ามาอยู่ที่เมืองหลวง อีกห้าวันก็จะมาถึง ท่านบอกข้าว่าเจอกันแล้วค่อยคุยกันอย่างรายละเอียดอีกที”

มือที่มู่เหยาถือจดหมายอยู่กำแน่นขึ้นเล็กน้อย ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นเรื่องดีแท้ๆ แต่ในใจของนางกลับรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

“นี่เป็นเรื่องดีนี่เจ้าค่ะ ทำไมคุณหนูถึงไม่ดีใจล่ะ?”

หนิงจู๋เป็นสาวใช้ที่มารดาของมู่เหยาพามาด้วยจากตระกูลหลันเมื่อตอนนั้น ย่อมมีความผูกพันกับทางตระกูลหลันอยู่แล้ว

“ตอนนี้ก็เหลืออีกเพียงไม่กี่เดือนก็จะถึงสิ้นปีแล้ว ตามหลักแล้วช่วงเวลานี้ควรจะเป็นช่วงที่กิจการของตระกูลกำลังไปได้ดีที่สุด ทว่าท่านตากลับทุ่มทั้งเวลาและกำลังพลในการย้ายครอบครัวเข้ามาในเมืองหลวง นั่นก็หมายความว่าการค้าของหลันซื่อที่เจียงหนาน อาจจะประสบปัญหาใหญ่ขึ้นแล้วก็เป็นได้”

เดิมทีหลันซื่อเป็นตระกูลพ่อค้า บรรพบุรุษรุ่นทวดยังเคยเป็นถึงพ่อค้าหลวง ต่อมาด้วยเหตุผลบางประการทำให้ตำแหน่งพ่อค้าหลวงก็ตกไปอยู่ในมือผู้อื่น

แต่ถึงกระนั้นรากฐานของหลันซื่อในแถบเจียงหนานจะเรียกได้ว่ามั่นคงแข็งแรงอย่างยิ่งก็ว่าได้ ตอนนี้จะย้ายเข้าเมืองหลวง เกรงว่าจะต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้นเลยหรือเปล่า?

หนิงจู๋เองก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้แล้วเช่นกัน จึงเริ่มกระวนกระวายใจ “คุณหนู จะให้บ่าวไปสืบข่าวดูไหมเจ้าคะ?”

มู่เหยาพยักหน้าแล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงพูดว่า “ท่านอ๋องต้องเดินทางผ่านไปแถบเจียงหนาน คืนนี้ข้าจะเขียนจดหมายฝากท่านอ๋องไปช่วยสืบถาม”

คนที่ตัวเองหามาเอง เกรงว่าจะสืบอะไรไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเยี่ยนสวินจะต้องทำได้แน่!

อย่างน้อยก่อนที่ท่านตาจะเข้าเมืองหลวงมา นางก็ต้องรู้ก่อนให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลันซื่อตอนที่อยู่ที่เจียงหนาน!

“หากท่านอ๋องได้รับจดหมายที่คุณหนูเขียน คงจะดีพระทัยอย่างยิ่ง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน