ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 3

แม้หลิ่วซีอินจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ ทว่าผู้มีสายตาแหลมคมย่อมมองออกว่านางกำลังโอ้อวดถึงความโปรดปรานที่ลู่จื้อมีต่อนาง

แต่เรื่องเช่นนี้มีกระไรให้น่าโอ้อวดกัน?

สตรีเมื่อออกเรือน แม้จะมีศักดิ์สูงส่งเป็นถึงฮองเฮาหรือองค์หญิง ก็ล้วนต้องเย็บปักชุดแต่งงานด้วยตนเอง เพื่อแสดงถึงฝีมือสตรี

มีเพียงสตรีที่ไร้ฝีมือเท่านั้น จึงจะจ้างวานช่างฝีมือมาตัดเย็บชุดแต่งงานให้

เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ เหตุใดจึงกล้าปริปากออกไปได้?

ดูท่าทางแล้ว ผู้น้องคนนี้ของลู่จื้อคงมิได้ร่ำเรียนมาสักเท่าใดนัก

ท่ามกลางสายตาใคร่รู้ของคนรอบข้าง มู่เหยาเพียงก้มหน้าลงหัวเราะเบา ๆ

“ข้าจะมีฐานะใดน่ะหรือ ท้ายที่สุดแล้วตระกูลมู่ก็เหลือเพียงข้าผู้เดียว ความเป็นอยู่จึงขัดสน จำต้องลงมือเย็บปักด้วยตนเอง”

“ไม่เหมือนน้องหญิงที่ได้รับความโปรดปราน แต่งงานก็ยังได้ขบวนเกี้ยวแปดหาม แม้แต่ข้าก็ยังไม่มีแปดหามเลย”

มู่เหยาแสร้งถอนหายใจ ยามก้มหน้าจึงดูอับจนยิ่งนัก

เมื่อหลิ่วซีอินเห็นท่าทางหดหู่ของนาง ก็ดีใจจนแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

การข่มขู่ของลู่จื้อได้ผลจริง ๆ มู่เหยาถึงกับก้มหัวอ่อนข้อให้นาง!

หลิ่วซีอินเม้มริมฝีปาก อดไม่ได้ที่จะเอ่ยโอ้อวดต่อไปตามคำยกยอของมู่เหยา

“อย่างไรเสีย ข้ากับผู้พี่ก็เป็นคู่ที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก”

“ผู้พี่บอกแล้วว่า เขาจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดในใต้หล้าแก่ข้า หากเป็นไปได้ เขายังคิดจะมอบขบวนเกี้ยวสิบสองหามให้ข้าด้วยซ้ำไป!”

หลิ่วซีอินโอ้อวดด้วยความภาคภูมิใจ ทว่าสิ้นเสียงนาง ทั่วทั้งอุทยานก็พลันเงียบสงัดลง

แทบทุกคนเบิกตากว้าง มองไปยังหลิ่วซีอินด้วยสายตาประหลาดใจยิ่ง

แม้แต่มู่เหยาเองก็ยังนิ่งอึ้งไป

ที่นางยกยอหลิ่วซีอิน ก็เพียงต้องการให้ทุกคนรู้ว่าตนเองได้รับขบวนเกี้ยวเพียงหกหามเท่านั้น

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า หลิ่วซีอินจะกล้าเอ่ยถ้อยคำอุกอาจเช่นนี้ออกมา

ขบวนเกี้ยวสิบสองหาม นั่นมันราชพิธีโอรสสวรรค์เชียวนะ

นางคู่ควรรึ?

หลิ่วซีอินซึ่งเดิมทีกำลังลำพองใจ เมื่อเห็นสายตาที่แปลกไปของผู้คนรอบข้าง ในที่สุดก็ตระหนักถึงความไม่เหมาะสม

“น้องหญิงพูดสิ่งใดผิดไปหรือเจ้าคะ?”

หลิ่วซีอินตื่นตระหนก เอ่ยถามมู่เหยาเสียงเบา

นางเคยแต่ทำงาน และยุ่งอยู่กับการปรนนิบัติลู่จื้อในห้อง เรื่องพิธีรีตองต่างเหล่านี้ นางไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย

แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน ลู่จื้อก็พูดเช่นนั้นจริง ๆ นี่นา…

ยังไม่ทันที่มู่เหยาจะได้พูด ก็มีเสียงบุรุษหัวเราะแผ่วเบาดังมาจากด้านหลังกลุ่มคน

“ฮ่องเต้พระราชทานราชพิธีโอรสสวรรค์ให้แก่ข้า โปรดให้ใช้เกี้ยวสิบสองหาม ข้าก็นึกว่าเป็นของล้ำค่าหายากอันใด”

“ที่แท้สตรีใดออกเรือนก็สามารถใช้ขบวนเกี้ยวสิบสองหามได้ แสดงว่าฮ่องเต้เพียงแค่พระราชทานของดาษดื่นให้ข้างั้นรึ?”

บุรุษในชุดคลุมมังกรคาดเข็มขัดหยกก้าวออกมาจากกลุ่มคน คำพูดดูเหมือนจะถ่อมตน แต่ระหว่างคิ้วเรียวยาว กลับเต็มไปด้วยความสง่างามที่ดูแคลนผู้คนทั้งปวง

การปรากฏกายของบุรุษ ทำให้ทุกคนชะงักงันไปชั่วขณะ

ปกติเยี่ยนสวินมิได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน จึงมีน้อยคนนักที่จะรู้จักเขา

ทว่ามู่เหยาจำได้ในทันทีที่เห็น

นางรีบลุกขึ้นย่อกายคารวะในทันใด “ถวายบังคมฉู่อ๋อง”

เมื่อได้ยินคำพูดของมู่เหยาผู้คนรอบข้างจึงได้สติ รีบทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น

แม้แต่องค์หญิงเจ้าภาพงานเลี้ยงในวันนี้ ก็ยังต้องถวายความเคารพต่อท่านอ๋องต่างสกุลผู้นี้

หลิ่วซีอินตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก นางคุกเข่าอยู่ข้างกายมู่เหยาเนิ่นนานอยู่นานก็ยังจัดท่าทางไม่ถูกต้อง ได้แต่กัดริมด้วยความคับข้องใจขอบตาแดงก่ำ

มู่เหยาผู้นี้ เหตุใดจึงไม่คิดจะสอนนางบ้างเล่า?

ทำให้นางต้องขายหน้าต่อหน้าทุก รอให้นางกลับไปแล้วจะให้ผู้พี่จัดการนางเสีย!

“ลุกขึ้นเถิด”

เยี่ยนสวินสะบัดสายหยกที่ประดับอยู่ตรงเอว เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก ท่าทีดูราวกับไม่แยแส ทว่าหางตากลับกวาดมองมู่เหยา

ขณะที่มู่เหยาลุกขึ้น นางเผลอสบตากับเยี่ยนสวินแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบก้มหน้าลง

ผู้อื่นอาจไม่เคยเห็นเยี่ยนสวินมาก่อน แต่นางเคยเห็นมาแล้ว

บิดามารดาของนางสิ้นชีพเพื่อจัดการอุทกภัยที่ดินแดนฉู่ ตัวนางเองก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นเสี้ยนจู่ดินแดนฉู่

เดิมทีดินแดนฉู่นั้นอุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก เพียงแต่ถูกมองข้ามไปเพราะประสบอุทกภัย

เมื่ออุทกภัยได้รับการแก้ไข ดินแดนฉู่ก็เป็นที่หมายตาของแคว้นศัตรูมากมาย

เป็นเยี่ยนสวินที่ใช้เวลาถึงห้าปีในการพิชิตดินแดนฉู่ ขยายอาณาเขต ทำให้แผ่นดินของแคว้นอวิ๋นกว้างใหญ่ไพศาลขึ้นทุกขณะ

วันที่เยี่ยนสวินได้รับชัยชนะกลับสู่เมืองหลวง มู่เหยาไปรออยู่ที่ประตูเมืองตั้งแต่รุ่งสาง

แต่ทันทีที่ก้าวพ้นจวนองค์หญิง ยังไม่ทันที่มู่เหยาจะได้ขึ้นรถม้า ก็มีร่างสองร่างเดินออกมาจากด้านหลังเรือน

“ช้าก่อน”

ลู่จื้อเรียกนางด้วยสีหน้าถมึงทึง แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและเหี้ยมเกรียม

“ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ วางหลุมพรางล่อลวงให้ซีอินพลั้งปากต่อหน้าผู้คน!”

คำตำหนิอย่างขุ่นเคืองของลู่จื้อ ทำเอามู่เหยาแค่นหัวเราะออกมา

“ข้าวางหลุมพลางงั้นรึ? ไม่ใช่ว่านางอดใจไม่ไหวอยากอวดอ้างเองหรอกหรือ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องขบวนเกี้ยวสิบสองหามนั่น ไม่ใช่ท่านพูดเองกับปากหรอกหรือ?”

เมื่อเคาะใจถามตนแล้ว มู่เหยาไม่ได้ต้องการให้ตระกูลลู่สงบสุข

ทว่าวันนี้ นางมิได้มีเจตนาล่อลวงให้หลิ่วซีอินกระทำผิด นางเองก็คาดไม่ถึงว่าหลิ่วซีอินจะโง่เขลาได้ถึงเพียงนี้!

เห็นได้ชัดว่าหลิ่วซีอินต้องการอวดอ้างเอง และลู่จื้อเองก็เคยกล่าวคำพูดที่ไม่บังควรออกมาเป็นการส่วนตัว!

ลู่จื้อถูกย้อนถามจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

คำพูดนี้เขาเคยกล่าวจริง…

แต่นั่นเป็นเพียงความสุขในห้อง เขาพูดคุยเรื่องส่วนตัวกับหลิ่วซีอินในห้อง ใครเลยจะคิดว่านางจะนำมาพูดต่อหน้าผู้คน?

ท้ายที่สุดแล้ว ก็ต้องโทษมู่เหยาที่หยิบยกเรื่องขบวนเกี้ยวแปดหามขึ้นมา!

ลู่จื้อไม่รู้สึกว่าเลย ยังคงเชื่อว่าเป็นเพราะมู่เหยาเกิดความริษยา

“คนที่ต้องการมอบขบวนเกี้ยวแปดหามให้ซีอินคือข้า เจ้ามิต้องมาระบายความไม่พอใจกับนาง”

“เจ้าริษยาถึงเพียงนี้ ต่อไปเมื่อเข้าจวนแล้วเกรงว่าจะไม่สงบ ข้าเห็นว่าแม้แต่ขบวนเกี้ยวหกหาม เจ้าก็ยังไม่คู่ควร”

“ขบวนเกี้ยวสี่หามก็ถือว่าให้เกียรติเจ้ามากแล้ว!”

กล่าวจบ ลู่จื้อสะบัดแขนเสื้ออ ก่อนจะพาหลิ่วซีอินจากไปด้วยโทสะ

ขบวนเกี้ยวสี่หาม น้อยกว่าของหลิ่วซีอินถึงครึ่งหนึ่ง

ทว่าในใจของมู่เหยากลับสงบนิ่ง

แม้แต่หนิงจู๋เองก็มิได้รู้สึกโกรธเคืองแล้วเช่นกัน

ขบวนเกี้ยวสี่หามกับหกหาม จะต่างกันอย่างไรเล่า?

ล้วนน่าอัปยศพอกัน!