ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 302

ในทุกๆครั้งที่หวด ก็มีเลือดซึมออกมา!

ยิ่งไปกว่านั้นยังสร้างรอยเเส้ไว้บนเเขนทุกส่วน

เมื่อร่างกายชุ่มเหงื่อ นางก็คลายเศษผ้าที่ยัดอยู่ในปากออก สวมโซ่เหล็กเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้าง เเละคุกเข่าอยู่ที่มุมกำเเพง

ดูแล้วน่าเวทนาและหมดสภาพเป็นอย่างยิ่ง

“ใกล้เเล้ว”

นางเเสยะยิ้มเบาๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เเละอดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย

เมื่อฮองเฮาเซียวได้รับข่าวก็มีแววตาที่สงสาร เเต่ยังคงสั่งให้คนสนิทรีบส่งข่าวไปถึงหูของฮูหยินเฒ่าเซียวโดยเร็วที่สุด

ทุกอย่างเป็นไป เพื่อรอให้ฮูหยินเฒ่าเซียวสร้างความวุ่นวายในวัง เพื่อที่นางจะได้อาศัยเหตุนี้ในการตรวจค้นวัง

และยังสามารถปิดปากขุนนางเก่าเหล่านั้นได้อย่างชอบธรรม!

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮูหยินเฒ่าเซียวก็ตรงไปยังตำหนักข้างขององค์หญิงซูหรงโดยอ้างว่าไปเยี่ยมคนป่วย

นางไม่เคยเข้ากันได้กับไทเฮาอยู่เเล้ว จึงเดินปรี่เข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว

เมื่อไทเฮาทราบข่าวก็ตกใจจนลุกขึ้นจากเตียงทันที

“ทางด้านซูหรงเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าปล่อยให้ยัยเเก่ขี้โวยวายนั่นรู้ว่าซูหรงเเกล้งป่วย มีหวังนางต้องสร้างความวุ่นวายเเน่!”

หลิวมามารีบช่วยเเต่งตัว “ทางด้านองค์หญิงมีเเต่คนของเรา คิดว่าคงจะหยุดนางไว้ได้”

ส่วนคนที่หลิวมามาบอกว่าเป็นคนของตัวเองนั้น เมื่อเห็นฮูหยินเฒ่าเซียวก็รีบแอบส่งสัญญาณให้นาง

“หลีกไป! ยังไม่มีใครกล้าขวางฮูหยินอย่างข้า!”

ฮูหยินเฒ่าเซียวยืนอยู่ที่ประตูเเละจงใจพูดเสียงดัง ตะคอกใส่ในห้องสองคำ

ในห้องก็เสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังขึ้นมาทันที

ฮูหยินเฒ่าเซียวแอบเยาะเย้ยในใจ แล้วเเสร้งทำเป็นพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ฮูหยินอย่างข้าเป็นห่วงซูหรง พวกเจ้ามาขวางข้าทำไม!”

“หลีกไป! อย่างไรเสียฮูหยินเฒ่าผู้นี้ก็เฝ้ามองซูหรงเติบโตมาตั้งเเต่เด็ก ทำไมซูหรงโดนวางยาพิษมาหลายวันเเล้ว พวกเจ้าถึงเพิ่งมารายงานข้า!”

สิ้นเสียง ฮูหยินเฒ่าเซียวก็เอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็ว

ผลักประตูเข้าไปทันที

ศาลาเล็กๆไม่ได้กว้างขวางนัก มองเห็นได้เกือบทั้งหมด

จึงเห็นองค์หญิงซูหรงที่รีบลงไปนอนอย่างรวดเร็ว!

เมื่อนางกำนัลข้างกายเห็นฮูหยินเฒ่าเซียว ใบหน้าของนางก็ซีดเผือดทันที แม้แต่ขวดยาในมือก็ยังไม่ทันได้ซ่อน เเละถลันลงไปคุกเข่าทันที

“ฮู…ฮูหยินเฒ่าเซียว!”

นางกำนัลกล่าวอย่างนอบน้อม

ฮูหยินเฒ่าเซียวดวงตาหรี่ลง “องค์หญิงไม่ได้ถูกพิษจนหมดสติหรอกหรือ ทำไมฮูหยินผู้นี้ถึงได้เห็นว่าองค์หญิงเพิ่งจะลงไปนอนล่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น นางกำนัลก็อ้ำอึ้งและหาข้อแก้ตัวไม่ได้