ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 306

วาจาของเซี่ยหนี้ที่แฝงความห่วงใย ทำให้จิ้นอ๋องไม่มีช่องทางให้ตำหนิได้แม้แต่น้อย

เขาแค่นเสียงเย็นชา สายตาตวัดมองมู่หลันชงที่ยืนอยู่เบื้องหลัง เมื่อนึกถึงการปะทะคารมในท้องพระโรงเมื่อครู่ ดวงตาของเขาก็หรี่ลงอย่างอันตราย

“คุณชายใหญ่สกุลมู่ช่างไม่ธรรมดาเสียจริง กล้าหาญถึงเพียงนี้ ระวังศีรษะไว้ให้ดีเถิด!”

นี่คือคำข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง

แววตาของมู่หลันชงไหววูบ เขาก้มกายคารวะบุรุษอย่างนอบน้อม “ขอบพระทัยจิ้นอ๋องที่ทรงเตือนสติ ข้าน้อยจะขอพำนักที่ศาลต้าหลี่สักสองสามวัน คิดว่าคงไม่เกิดเหตุไม่คาดฝันพ่ะย่ะค่ะ”

จิ้นอ๋องชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเกือบพลิกตาขาวขึ้นไปบนฟ้า

ทำได้เพียงสะบัดแขนเสื้อจากไปอย่างหัวเสีย

เซี่ยหนี้จึงได้ยืดตัวตรง แล้วปรายตามองคนข้างกาย

“อย่าลืมจ่ายค่าอาหารด้วย”

มู่หลันชงแย้มยิ้ม “ใต้เท้าเซี่ยพูดถูกแล้ว”

ทั้งสองคนเดินตามจิ้นอ๋องจากไปติด ๆ ขันทีที่ลอบสังเกตการณ์อยู่ก็รีบหันกายกลับไปรายงานหลี่กงกงทันที

เมื่อได้รับข่าว หลี่กงกงก็รีบสาวเท้าตามราชรถให้ทัน

“ฝ่าบาท คุณชายใหญ่ที่ตระกูลมู่รับมาเป็นบุตรบุญธรรมผู้นี้ ดูท่าจะสนิทสนมกับใต้เท้าเซี่ยนะพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่าคนผู้นี้มีความรู้เป็นเลิศ และยังเป็นหนึ่งในผู้เข้าสอบรอบขุนนางฤดูใบไม้ผลิด้วย”

ฮ่องเต้ทรงตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนัก

หลี่กงกงจึงมิได้เอ่ยสิ่งใดต่อ เพียงมองไปยังเบื้องหน้า “เคลื่อนขบวนไปตำหนักโซ่วคัง!”

ทันทีที่ฮ่องเต้เสด็จเข้าสู่ประตูตำหนักโซ่วคัง ก็เห็นผู้คนมากมายคุกเข่าอยู่เต็มไปหมด

ส่วนไทเฮาซึ่งประทับอยู่เบื้องบน มีสีหน้าบึ้งตึงอย่างที่สุด

“ฝ่าบาท”

เซียวฮองเฮารีบก้าวขึ้นหน้ามาถวายพระพร “ฝ่าบาท หมอเทวดาเลี่ยวกับหมอหลวงเวินตรวจดูแล้ว ยานั่นมีปัญหาจริง ๆ เพคะ”

ฮ่องเต้พยักหน้า ก่อนจะหันไปประทับยังที่นั่งหลัก

ไทเฮาที่อยู่ด้านข้างกำลังจะพูดบางสิ่ง ก็ถูกขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

“หมอเทวดาเลี่ยวอยู่หรือไม่?”

เลี่ยวคังรีบเดินออกมา “กระหม่อมอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ในเมื่อองค์หญิงซูหรงใช้ยาแสร้งสลบ เจ้ามีวิธีทำให้นางฟื้นหรือไม่?”

เพียงประโยคเดียว ก็ทำให้สีหน้าของไทเฮาซีดเผือดลงในทันใด

“ฮ่องเต้ นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร! เจ้ากำลังสงสัยซูหรงงั้นหรือ?!”

ฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะปรายตามองไทเฮา เพียงมองไปยังเบื้องล่างเท่านั้น

เมื่อเห็นดังนั้น

หมอเทวดาเลี่ยวจึงรีบกล่าวว่า “กระหม่อมมีวิธีพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่วิธีนี้ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากหมอหลวงเวินด้วย”

“อืม ไปเถิด”

ฮ่องเต้ทรงโบกมือ