ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 308

องค์หญิงซูหรงก็มีคนช่วยพยุงลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ เช่นกัน นางกุมหน้าอก แล้วมองไปที่ฮ่องเต้ด้วยสีหน้าซีดเผือด “เสด็จพี่ ต่อไปอย่ามาล้อเล่นเช่นนี้กับซูหรงอีกเลย ซูหรงกลัวจริง ๆ เพคะ”

ฮ่องเต้ยิ้ม แต่ไม่กล่าวสิ่งใด

หลี่กงกงผลักประตูเข้ามา

“ทูลฝ่าบาท พบคนในห้องลับจริงพ่ะย่ะค่ะ”

ใจของคนทั้งสองที่เพิ่งจะสงบลงได้เพียงเล็กน้อย ก็กลับเต้นระทึกขึ้นมาอีกครั้ง

เซียวฮองเฮาก้าวเข้ามาในท้องพระโรงก่อนเป็นคนแรก ด้านหลังคือมู่เหยาที่ถูกประคองโดยเฉินมามา

เส้นผมของมู่เหยานั้นยุ่งเหยิง ใบหน้ามอมแมมขาวซีดไร้สีเลือด มือสองข้างที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาดูราวกับได้รับบาดเจ็บ ทั้งแดงทั้งบวม

“เหตุใดจึงบาดเจ็บถึงเพียงนี้!”

ฮูหยินเฒ่าเซียวที่ได้รับข่าวและมาจากห้องอุ่น เมื่อเห็นสภาพของมู่เหยา ก็เปล่งเสียงสูงขึ้นไม่น้อย

ดวงตาของมู่เหยาเลื่อนลอยว่างเปล่า ดูปราดเดียวก็รู้ว่าหลายวันที่ผ่านมาคงถูกทรมานมาไม่น้อย

“เป็นไปไม่ได้! นางจะมาอยู่ในวังได้อย่างไร!”

องค์หญิงซูหรงตกใจจนลุกขึ้นยืน ลืมสิ้นซึ่งท่าทีอ่อนแอที่เสแสร้งมาตลอด

“องค์หญิงซูหรงหมายความว่าอย่างไร หรือจะบอกว่าจวิ้นจู่สกุลมู่เดินเข้ามาในวังเอง ทั้งยังลอบเข้าไปในห้องลับในตำหนักของท่านอย่างนั้นรึ!”

ฮูหยินเฒ่าเซียวตวาดเสียงเย็น ก่อนจะหันไปคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ “ฝ่าบาท เด็กคนนี้สูญเสียบิดามารดาไปตั้งแต่ยังเล็ก หม่อมฉันสงสารในชะตาชีวิตอันยากลำบากของนาง จึงดูแลนางประดุจลูกในไส้มาโดยตลอด”

“ยิ่งไปกว่านั้น นางยังเป็นว่าที่พระชายาฉู่แห่งจวนฉู่อ๋องของหม่อมฉัน บัดนี้กลับถูกคนรังแกถึงเพียงนี้ ซ้ำยังถูกลงทัณฑ์ส่วนตัวอีก! ขอฝ่าบาททรงโปรดตัดสินด้วยความเป็นธรรม คืนความเป็นธรรมให้แก่ตระกูลมู่และจวนฉู่อ๋องด้วยเพคะ!”

ถ้อยคำของฮูหยินเฒ่าเซียวนั้นหนักแน่นทุกตัวอักษร ประโยคสุดท้ายถึงกับกัดฟันพูดออกมา

เห็นได้ว่าโกรธเกรี้ยวเพียงใด

“เสด็จพี่! ไม่ใช่หม่อมฉันจริง ๆ นะเพคะ!”

องค์หญิงซูหรงเหลือบมองฮูหยินเฒ่าเซียวทีหนึ่ง มองมู่เหยาทีหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง

“จะใช่หรือไม่ใช่ เพียงดูว่าบนตัวองค์หญิงมีกุญแจหรือไม่ก็รู้”

เซียวฮองเฮากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

องค์หญิงซูหรงนิ่งงันอยู่กับที่ สายตาตวัดมองผ่านใบหน้าของฮูหยินเฒ่าเซียว มู่เหยา และเซียวฮองเฮาไปตามลำดับ พลันเข้าใจในทันใด

นี่คือแผนการ ส่วนนางก็คือเต่าในไหที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา!

“เป็นพวกเจ้า! เป็นพวกเจ้าที่คิดร้ายต่อข้า!”

บัดนี้องค์หญิงซูหรงไม่สนใจแล้วว่าธาตุแท้จะถูกเปิดโปงหรือไม่ นางสะบัดเฉินมามาที่เข้ามาขวางออกไป

แล้วตรงเข้าไปกระชากเสื้อคลุมบนตัวของมู่เหยา

“มู่เหยา เจ้าอย่ามาแสร้งทำเป็นน่าสงสารอยู่ที่นี่!”

“ข้าไม่ได้จับตัวเจ้ามาเลย! บาดแผลบนตัวเจ้ามาจากที่ใดกัน!”

มู่เหยาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะลงมือกับนางโดยตรง แต่นี่ก็นับเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่น่ายินดี