ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 311

“ฮองเฮาโปรดวางพระทัย หม่อมฉันจะพามู่จวิ้นจู่กลับไปก่อน ไม่รบกวนพระองค์ต่อแล้ว”

หลังจากที่ฮูหยินเฒ่าเซียวพามู่เหยาจากไป

เซียวฮองเฮาก็เหลือบมองรายชื่อในมือ นางจงใจใช้กระดาษสีเหลืองที่เตรียมไว้นานแล้ว

เพียงแต่หมึกนี่...

ฮองเฮาเก็บสายตาลง ท้ายที่สุดก็นำไปที่ห้องทรงพระอักษร

“เซียวฮองเฮา ใต้เท้าเซี่ยกำลังถวายรายงานอยู่ด้านในพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวฮองเฮาพยักหน้า “รบกวนหลี่กงกงนำของสิ่งนี้ไปมอบให้ฝ่าบาท ช่วยทูลฝ่าบาทด้วยว่าข้ามา”

หลี่กงกงรีบยื่นมือไปรับด้วยความระมัดระวัง แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

ก็เห็นเซียวฮองเฮาออกจากประตูตำหนักแล้ว

ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

เซียวฮองเฮาผู้นี้ เหตุใดถึงได้มีนิสัยที่เย็นชาเช่นนี้อีก

ทำไมถึงไม่รู้จักเข้าหาฝ่าบาทบ่อยๆ บ้าง

เฮ้อ

ทว่า หลี่กงกงก็อาจหาญคิดแค่ในใจเท่านั้น

เมื่อนึกขึ้นได้ถึงสิ่งที่อยู่ในมือ หลี่กงกงจึงรีบก้มตัวนำเข้าไปข้างใน

“กระหม่อมได้สอบปากคำท่านเซียนจังจนได้ความมาไม่น้อยว่า คนผู้นี้ติดตามจิ้นอ๋องเข้ามาในเมืองหลวง เชี่ยวชาญการปรุงยาประหลาดนานาชนิด แล้วก็มักจะนำไปขายให้กับขุนนางชนชั้นสูง เพื่อใช้เป็นช่องทางในการหาข่าวสาร”

ฮ่องเต้ปรายตามองหลี่กงกง แล้วหยิบยาที่เซี่ยหนี้ยึดมาจากท่านเซียนจังขึ้นมา

“เจ้าหมายความว่า จิ้นอ๋องอาศัยยาของท่านเซียนจัง สอดแนมข่าวจากตระกูลต่างๆ น่ะหรือ”

หัวใจของเซี่ยหนี้บีบรัด ทำได้เพียงตอบอย่างระมัดระวัง “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมรับรู้จากการสอบปากคำท่านเซียนจังมาเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ”

นิ้วของฮ่องเต้ถูขวดยาในมืออยู่ครู่หนึ่งโดยไม่พูดอะไร

เซี่ยหนี้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรู้สึกถึงบรรยากาศที่กดดันลงมา จึงเผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

“ไปบอกจิ้นอ๋อง ให้เขากักตัวสำนึกผิดหนึ่งเดือน ของพวกนั้นของท่านเซียนจัง ให้ยึดมาทั้งหมด”

เซี่ยหนี้รับบัญชา แล้วรีบลุกขึ้น ล่าถอยออกไป

ฮ่องเต้ค่อยๆ คลี่กระดาษในมือออก

เมื่อเห็นรายชื่อที่อยู่บนนั้น เขาค่อยๆ หยิบพู่กันสีแดงขึ้นมากากบาทลงบนชื่อของคนคนหนึ่ง

“พวกขุนนางเฒ่าเหล่านี้ อาศัยว่าตัวเองเคยติดตามอดีตฮ่องเต้แค่วันสองวัน ก็หลงทึกทักคิดว่าตัวเองแน่ เจ้าว่า...เราควรให้ใครไปบุกยึดทรัพย์มาดี"

หลี่กงกงโค้งตัวลงข้างๆ “กระหม่อมคิดว่า ในเมืองหลวงแห่งนี้ ไม่มีใครทำตัวเกะกะระรานได้ดีไปกว่าฉู่อ๋องอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

คำตอบนี้ทำให้ฮ่องเต้พึงพอใจมาก

เขายกยิ้มที่มุมปาก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าช่วยเป็นธุระให้เราหน่อยสิ”