ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 316

“ไม่จำเป็นต้องปิดประตูใหญ่ ให้คนอื่นได้มองเห็นชัด ๆ”

เยี่ยนสวินสั่งเสียงเย็นหนึ่งประโยค ก็ขี่ม้าจากไปอย่างรวดเร็ว

ฉางชิงรีบตามไปในทันที

เห็นท่านอ๋องตนอารมณ์ไม่ดี ระหว่างทางส่งข่าวไปที่จวนจงซู่โหว

เยี่ยนสวินขี่ม้ามาถึงสุสานแห่งหนึ่งที่ชานเมือง เขาลงมาม้า มือจับดาบยาวมาถึงหน้าหลุมฝังศพที่ใหญ่ที่สุด

ด้านบนที่สลักเอาไว้ ก็คือป้ายหลุมศพของฉู่อ๋องผู้เฒ่า

เพียงแต่ นี่เป็นหลุมฝังเสื้อผ้าและหมวกของผู้ตาย

อย่างไรก็ตามในเวลานั้นพวกเขาไม่เจอศพบนสนามรบจริง ๆ และพวกที่ส่งกลับมาเมืองหลวง ก็แค่เรื่องของความสง่างามต่อภายนอกเท่านั้น

แต่เยี่ยนสวินรู้แก่ใจดี ท่านพ่อตายแล้ว

ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ยอมทิ้งแม่กับตนเองแน่

“ตุบ”

เสียงหนัก ๆ ดังขึ้น เยี่ยนสวินคุกเข่าอยู่หน้าป้ายหลุมศพ

ความหนาวเย็นในฤดูหนาว แทงเข้าไปในเข่าโดยตรง แต่เยี่ยนสวินก็จ้องป้ายหลุมศพแบบนี้ ก็คุกเข่าแบบนี้ไปสองชั่วยาม

ค่อนวัน เขาถึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านพ่อ ลูกอกตัญญู เกรงว่าเรื่องแก้แค้นให้ท่าน คงต้องใช้เวลาอีกนาน”

“ท่านโปรดอภัยให้ลูก บางทีจะก่อความปั่นป่วนในเมืองหลวง แต่ความแค้นฆ่าพ่อ ลูกทนไม่ได้”

“ขอท่านโปรดอภัยให้ลูกที่ปรโลก”

หลังจากที่โขกศีรษะแรง ๆ เยี่ยนสวินลุกขึ้นภายใต้การประคองของฉางชิง

“ท่านอ๋อง ท่านตัดสินใจได้แล้วหรือ?”

ฉางชิงรู้สึกกังวลใจ ถึงอย่างไรเส้นทางนี้เสี่ยงและอันตรายจริง ๆ

หากพลาดครั้งเดียว ก็พลิกฟื้นไม่ได้อีก

เยี่ยนสวินเงียบ แต่ฝ่ามือค่อย ๆ กำแน่น แสดงถึงความคิดในใจของเขาตอนนี้

ฉางชิงเห็นจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่นกพิราบสื่อสารส่งข่าวมา บอกว่ามู่จวิ้นจู่ฟื้นแล้ว เรื่องนี้...ไม่สู้พบมู่จวิ้นจู่แล้วค่อยตัดสินใจอีกครั้งเป็นอย่างไร?”

ได้ยินว่ามู่เหยาฟื้นแล้ว ดวงตาที่เย็นชาของเยี่ยนสวินถึงมีความอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

“ตกลง”

ทั้งสองคนขี่ม้าเร็วกลับเมืองหลวง เหมือนกับตอนที่มา

ขี่ตรงไปที่จวนจงซู่โหว

“ฉู่อ๋อง…” ลุงหวังนิ่งไป ไม่นานก็เข้าใจในทันที “ตอนนี้จวิ้นจู่กำลังดื่มยา ท่านอ๋องเข้าไปได้เลยขอรับ”

เยี่ยนสวินพยักหน้า “ขอบคุณมาก”

เขาเดินมาถึงเรือนอย่างคุ้นเคย ยืนอยู่กลางลานก็ได้ยินเสียงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงข้างใน