ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 32

“คุณชายใหญ่ลู่ช่างมีวาสนานัก”

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเหล่าบุรุษมิได้เบาเลย เพียงมีฉากกั้นอยู่ชั้นเดียว

ย่อมทำให้ฝ่ายสตรีได้ยินอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

แววตาของมู่เหยาเคร่งขรึมลง

ทว่ารู้สึกถึงสายตาเร่าร้อนคู่หนึ่งทอดมองมาที่นาง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นใคร

“ก็ดีเหมือนกัน อย่างไรเสียก็ต้องมีคนทำให้บรรยากาศครึกครื้นขึ้นบ้าง”

องค์หญิงใหญ่กวาดสายตามองไปยังฝั่งบุรุษ ลอบจดจำคนกลุ่มที่พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะไว้ในใจ

“เริ่มประชันพิณกันก่อนเถิด”

สิ้นเสียงองค์หญิงใหญ่ ก็มีนางกำนัลผู้หนึ่งก้าวออกมาจัดเตรียมสิ่งของให้เข้าที่

“ปีก่อน ๆ มักจะผลัดกันมาทีละคน ข้าเห็นว่าน่าเบื่อยิ่งนัก ปีนี้จึงขอเปลี่ยนกติกาเสียหน่อย ให้พวกเจ้าสองคนบรรเลงพร้อมกัน ผู้ใดบรรเลงเพี้ยนไปก่อน ผู้นั้นเป็นฝ่ายแพ้”

บ้างก็สูดลมหายใจเข้าลึก บ้างก็จับจ้องมู่เหยาด้วยสายตาเยาะหยัน

หลิ่วซีอินก้าวออกมาอย่างมั่นใจ แล้วจึงนั่งลงอย่างสง่างาม

ปลายนิ้วเรียวงามดุจต้นหอมพรมนิ้วลงบนสายพิณแผ่วเบา ก็บังเกิดเสียงอันไพเราะจับใจ

“มู่เสี้ยนจู่ ซีอินขอแสดงฝีมืออันน้อยนิดเพคะ”

หลิ่วซีอินเริ่มบรรเลงด้วยความมั่นใจ บทเพลงพื้นบ้านเจียงหนานอันอ่อนหวานค่อย ๆ เข้าสู่โสตประสาทของทุกคนตามการเคลื่อนไหวของปลายนิ้ว

แววตาของมู่เหยาฉายประกายประหลาดใจเล็กน้อย

วินาทีต่อมา นิ้วของนางก็ดีดลงบนสายพิณเบา ๆ ท่วงทำนองหยาบกระด้างอันแตกต่างจากเพลงพื้นบ้านเจียงหนานที่อ่อนหวานพลันดังขึ้น ทำให้ทุกคนขมวดคิ้ว

มิทันที่พวกเขาจะได้เอ่ยปากวิพากษ์วิจารณ์

สีหน้าของมู่เหยาเปลี่ยนไป รังสีรอบกายพุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหันตามท่วงทำนองของเพลงทะลวงค่ายกล!

“นั่นมันเพลงทะลวงค่ายกลรึ?”

องค์หญิงใหญ่พึมพำกับตนเอง ขณะมองแผ่นหลังของมู่เหยา แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม

เพลงทะลวงค่ายเน้นความรุกร้าวและหนักหน่วง หากนิ้วช้าไปเพียงนิด ก็จะทำให้บทเพลงทั้งเพลงเสียความกลมกลืนไปทันที

ทว่าทุกคนต่างมองออกว่ามู่เหยาบรรเลงได้อย่างคล่องแคล่วชำนาญยิ่ง

หลิ่วซีอินมิอาจเทียบได้เลยแม้แต่น้อย!

เป็นไปได้อย่างไร!

หลิ่วซีอินตื่นตระหนกอย่างยิ่ง ท่วงทำนองที่ดุดันก้องอยู่ในหูทำให้นางสับสนว้าวุ่นใจ

ท่วงทำนองที่นางพยายามประคองไว้ด้วยความยากลำบาก สุดท้ายก็ถูกเพลงทะลวงค่ายกลบจนสิ้น

“เพล้ง!”

เสียงสายพิณที่ขาดผึงทำให้ทุกคนตื่นจากภวังค์ในทันใด

มู่เหยาก็ชะงักมือในบัดดล นางมิได้ชายตามองหลิ่วซีอินที่หน้าซีดเผือดจ้องมองสายพิณที่ขาดสะบั้นอยู่ข้างกายนางด้วยซ้ำ

“องค์หญิง จะทรงประกาศผลหรือไม่เพคะ?”

ริมฝีปากขององค์หญิงใหญ่แย้มยิ้มขึ้น แววตาฉายความภาคภูมิใจอยู่หลายส่วน “ดูท่าข่าวลือคงมิได้เกินจริง คุณหนูมู่สมเป็นนักดีดพิณอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงโดยแท้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน