ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 33

แม้แต่ตอนนี้เมื่อมู่เหยาเย้ยหยันกลับมา ก็ได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองนี้ลงไปเท่านั้น!

หลิ่วซีอินกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ ได้แต่กลั้นใจกลับไปนั่งที่ของตน

เพียงแต่สายตายังคงเหมือนอสรพิษที่จ้องมองไปยังร่างของมู่เหยา!

“คุณหนูมู่มีความรู้มากมายเช่นนี้ ไม่ทราบว่การประพันธ์บทกวีเป็นอย่างไรบ้าง?”

เสียงสอบถามจากบุรุษโต๊ะข้าง ๆ ทำให้บรรยากาศครึกครื้นขึ้นอีกครั้ง

“มู่เสี้ยนจู่มีความสามารถด้านดนตรี หมากล้อม การเขียนอักษร และการวาดภาพเป็นเลิศถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าการแต่งโคลงกลอนย่อมไม่ด้อยกว่าเป็นแน่”

“อย่างไรเสียก็เป็นธิดาของขุนนางฝ่ายบุ๋น มู่เสี้ยนจู่ย่อมไม่ทำให้ชื่อเสียงอันโด่งดังของจงซู่กงต้องมัวหมอง”

“คุณชายใหญ่ลู่ถามเช่นนี้ หรือว่าต้องการแก้แค้นแทนอนุภรรยากัน?”

“หุบปาก คำพูดเช่นนี้เจ้ากล้าพูดออกมาได้อย่างไร!”

บ้างก็ชื่นชม บ้างก็รอดูเรื่องสนุก

คำพูดเหล่านี้ ล้วนเข้าหูของมู่เหยาทั้งสิ้น

แววตาของนางฉายแววรำคาญใจ เอ่ยปากปฏิเสธไปว่า “ข้าไม่ถนัดด้านบทกวี เกรงว่าจะต้องทำให้คุณชายใหญ่ลู่ผิดหวังแล้ว”

ลู่จื้อไม่คิดว่านางจะปฏิเสธอย่างเด็ดขาดและตรงไปตรงมาเช่นนี้ รู้สึกว่านางกำลังดูแคลนตน

จึงได้แต่บีบคั้นต่อไป

“อย่างนั้นหรือ? แต่ข้าจำได้ว่าเมื่อเยาว์วัยมู่เสี้ยนจู่เคยร่ำเรียนกับมู่ฮูหยินแห่งสำนักศึกษาชิงซาน มู่ฮูหยินเคยกล่าวไว้ว่ามู่เสี้ยนจู่คือจอหงวนในหมู่สตรี หรือว่ามู่ฮูหยินกล่าวเกินจริงไป?”

มือของมู่เหยาที่ถือจอกชาอยู่บีบแน่นขึ้น

มู่ฮูหยินเป็นบุคคลเช่นไร เป็นผู้ก่อตั้งสำนักศึกษาสตรี

แม้ว่านางจะล้มป่วยเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน แต่ชื่อเสียงของนางยังคงเลื่องลือมาจนถึงทุกวันนี้

ลู่จื้อจงใจเอ่ยถึง หากมู่เหยายังคงปฏิเสธต่อไป

ก็เท่ากับเป็นการสร้างมลทินให้แก่ท่านอาจารย์ที่มู่เหยาเคารพรักที่สุด

“ไม่ทราบว่าคุณชายใหญ่ลู่ต้องการให้ข้าประพันธ์บทกวีด้วยสิ่งใดหรือ?”

น้ำเสียงเย็นชาของมู่เหยาลอดผ่านฉากกั้นไปยังที่นั่งของเหล่าบุรุษ

หากไม่ใช่คนโง่เขลา ก็ย่อมฟังออกถึงความขุ่นเคืองที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของนาง

ทันใดนั้น ผู้คนจำนวนไม่น้อยก็ยิ่งไม่พอใจลู่จื้อมากยิ่งขึ้น บางคนถึงกับแค่นเสียงเย็นชา ลุกขึ้นขยับไปนั่งห่างออกไป

เพียงแต่ในใจของลู่จื้อนั้นเต็มไปด้วยความต้องการที่จะทำให้มู่เหยาต้องอับอาย จึงไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งเหล่านี้

ทว่าในมุมห้องนั้น ลู่ยวนเหลือบมองไปยังทิศทางที่ลู่จื้ออยู่ด้วยแววตาพึงพอใจ ก่อนจะส่งสายตาเป็นนัยให้แก่เด็กรับใช้

เป็นเชิงให้เขาไปยังลานหน้า เพื่อแจ้งแก่ผิงหยางโหวและคนอื่น ๆ ที่กำลังรออยู่

งานชุมนุมกวีนี้เน้นที่เหล่าเยาวชน หากผู้ใหญ่ในบ้านให้ความสำคัญก็จะมาร่วมด้วย

เพียงแต่ว่าองค์หญิงใหญ่ไม่ต้องการให้เรื่องของผู้ใหญ่เข้ามาปะปนกับเรื่องของคนหนุ่มสาว จึงได้แบ่งเป็นลานหน้าและลานหลัง

ลานหน้า ย่อมเป็นสถานที่สำหรับบรรดาท่านโหวและฮูหยินทั้งหลาย

วันนี้ ผิงหยางโหวก็มาด้วยเช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน