ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 34

เมื่อฟังมามาเห็นว่าเป็นแม่ทัพเฒ่า ก็รีบค้อมกายคารวะ

“มิต้องมากพิธีแล้ว รีบบอกมาว่าปีนี้ใครคือผู้ชนะเลิศ?”

ฟังมามาขานรับ พลางคลี่กระดาษแดงในมือออก กระแอมเล็กน้อยก่อนจะประกาศด้วยน้ำเสียงกังวานว่า “ผู้ชนะเลิศในปีนี้คือ ธิดาของจงซู่กง คุณหนูใหญ่สกุลมู่ มู่เหยา”

ทันทีที่ชื่อของมู่เหยาถูกประกาศออกมา

ทั่วทั้งลานหน้าเงียบสงัดไปอย่างน่าประหลาด

ครู่ใหญ่ ผิงหยางโหวจึงได้สติกลับคืนมาอย่างงุนงง

“ฟังมามาอ่านผิดหรือเปล่า เหตุใดจึงเป็นคุณหนูสกุลมู่ไปได้? การประลองของชายหญิงมิได้แยกจากกันหรอกหรือ?”

คำถามนี้ตรงกับใจของคนอื่น ๆ เช่นกัน ต่างก็ขมวดคิ้วรอฟังคำอธิบาย

ฟังมามาเหลือบมองผิงหยางโหวด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงแฝงความระอาเล็กน้อย “การประลองของชายหญิงแยกจากกันนั้นถูกต้องแล้ว เพียงแต่คุณชายใหญ่ของท่านผิงหยางโหวคิดจะระบายความแค้นให้แก่อนุภรรยาของตน ยืนกรานจะประลองกวีกับคุณหนูสกุลมู่ให้ได้”

“ทั้งยังกล่าวถึงมู่ฮูหยินผู้ล่วงลับไปแล้วอย่างไม่มีเหตุผล กล่าวว่าหากคุณหนูสกุลมู่ไม่ยอมรับการประลอง ก็เท่ากับว่าคำพูดของมู่ฮูหยินในอดีตเป็นเรื่องโกหก”

“คุณหนูสกุลมู่ระลึกถึงบุญคุณของอาจารย์ จึงแต่งกวีออกมาสิบบทต่อเนื่องกัน คุณชายใหญ่ของท่านนิ่งอึ้งแต่งกลอนตอบไม่ได้แม้แต่บทเดียว ส่วนคนอื่น ๆ ก็แต่งตอบได้เพียงสองสามบทอย่างยากลำบาก ตำแหน่งผู้ชนะเลิศในงานชุมนุมกวีนี้จึงเป็นของคุณหนูสกุลมู่”

เมื่อฟังคำอธิบายยืดยาวนี้จบ

ผิงหยางโหวขบกรามแน่น พยายามสะกดกลั้นไม่ให้ตนเองกระอักเลือดออกมา

คนอื่น ๆ แม้จะประหลาดใจ แต่ก็ทราบดีว่าองค์หญิงใหญ่ทรงเป็นที่เคารพยิ่ง จึงไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมีอะไรไม่ชอบมาพากล

เพียงแต่... เมื่อนึกถึงชื่อเสียงของลู่จื้อที่อวดอ้างตนเองว่าเป็นปราชญ์กวีแห่งเมืองหลวงมาโดยตลอด

มาบัดนี้ ช่างน่าขันสิ้นดี!

“ไม่ทราบว่าผู้ที่แต่งกวีตอบได้นั้นเป็นคุณชายจากสกุลใดกัน?”

บางคนคาดหวังว่าจะเป็นบุตรชายของตน อย่างน้อยก็ยังได้หน้าอยู่บ้าง

ทว่าเมื่อฟังมามาได้ยินคำถามนี้ สายตาที่มองไปยังผิงหยางโหวก็ดูแปลกประหลาดยิ่งขึ้น

“คุณชายรองแห่งจวนผิงหยางโหว มีพรสวรรค์ทางกวีมิใช่น้อย แม้แต่องค์หญิงใหญ่ยังทรงชื่นชมยิ่งนัก”

เมื่อได้ยินว่าเป็นคุณชายรองแห่งจวนผิงหยางโหว ทุกคนต่างมองไปยังผิงหยางโหวด้วยสายตาที่ซับซ้อน

แม้แต่ผิงหยางโหวเองก็คาดไม่ถึง ความอึดอัดในใจพลันมลายหายไปไม่น้อย

“ขอบคุณฟังมามา”

ฟังมามาคารวะ แล้วจึงพากลุ่มคนกลับไปยังลานหลัง

ส่วนในลานหลังนั้น

ลู่จื้อรู้สึกราวกับสมองว่างเปล่าไปหมด ในปากก็พร่ำแต่คำว่า “เป็นไปไม่ได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน