ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 323

“ขอจวิ้นจู่ช่วยข้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถิด ข้าต้องการหย่าขาดกับมู่จวินเหิง ต่อให้เป็นหนังสือหย่าก็ได้! ข้าไม่อยากถูกลากเข้าไปติดคุกกับเขาด้วย!”

เมื่อได้ยินว่านางมาด้วยเรื่องนี้ มู่เหยาก็นึกถึงมู่จวินเหิงคนผู้นี้ขึ้นมาได้

“ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

ทังหลานนั่งลงข้าง ๆ มู่เหยา แล้วโบกมืออย่างรังเกียจ “จะเป็นอย่างไรได้อีกเล่า ก็ถูกขังอยู่ในคุกหลวงน่ะสิ ตอนนี้ต้องโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง เห็นว่าจะถูกประหารชีวิต!”

“ข้าไม่อยากต้องมาตายเพราะถูกร่างแหไปด้วย ขอจวิ้นจู่ได้โปรดช่วยเหลือข้าด้วยเถิด?”

มู่เหยาจิบชาไปหนึ่งคำ “ข้าช่วยเจ้าได้ แต่เจ้าก็ต้องช่วยข้าเรื่องหนึ่งเช่นกัน”

ทังหลานกะพริบตา แทบจะเข้าใจในทันที

“จวิ้นจู่วางใจเถิด หากข้าได้ข่าวคราวของบุตรชายบุตรสาวคู่นั้นเมื่อใด ข้าจะรีบแจ้งแก่จวิ้นจู่ทันที จะไม่ปิดบังแน่นอน!”

มู่เหยามองนางพลางยิ้มบาง ๆ “ในเมื่อทังฮูหยินเข้าใจแล้ว ข้าก็จะรอข่าวดีจากท่าน ส่วนเรื่องหนังสือหย่าหรือหนังสือแยกทาง ท่านก็รอไปก่อนเถิด”

เมื่อเห็นว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว ทังหลานก็ตอบรับด้วยความยินดี

จากนั้นหนิงจู๋จึงได้ส่งนางออกไป

เมื่อสาวใช้กลับเข้ามา ก็ทำหน้าจนปัญญา “จวิ้นจู่ มู่จวินเหิงจะยอมเขียนหนังสือแยกทางหรือเจ้าคะ?”

“เขาย่อมต้องเขียน… ต่อให้เป็นเพื่อมู่หยางและมู่เทียนชื่อ เขาก็ต้องเขียน เพื่อที่จะได้ไม่พัวพันไปถึงบุตรทั้งสองคน ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับเขา มู่หยางและมู่เทียนชื่อย่อมสำคัญกว่า”

เมื่อนึกถึงข่าวที่สืบมาก่อนหน้านี้ มู่เหยารู้ดีว่ามู่หยางอยู่ที่ใด

ยามเทศกาลล่าสัตว์วสันตฤดู จะต้องได้เห็นเงาของมู่หยางอย่างแน่นอน

กลับเป็นมู่เทียนชื่อที่ดูเหมือนจะหยิ่งผยองโอหังและไร้สมองคนนั้น ที่ทำให้มู่เหยาวางใจไม่ลงที่สุด

“น่าเสียดายที่ตอนนั้นซูฮูหยินไหวตัวทันเป็นคนแรก รีบนำคนมาจับกุม แต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง”

ชิงอู้ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้นอย่างทอดถอนใจ

มู่เหยาไม่ได้ประหลาดใจ “ในเมื่อมู่จวินเหิงนำของไปเก็บไว้ในห้องตำรา ย่อมต้องวางแผนส่งตัวเด็กทั้งสองออกไปก่อนนานแล้ว เป็นเรื่องปกติที่ป้าสะใภ้จะจับคนไม่ได้”

มู่เหยามองดูสีของท้องฟ้าด้านนอก แล้วเอ่ยขึ้นช้า ๆ “ให้ลุงหวังกับพี่ใหญ่ไปที่เรือนจำหลวงเถิด ไปเอาหนังสือแยกทางมาให้เร็วที่สุด”

สำหรับเรื่องนี้ ฮ่องเต้จะทรงเห็นชอบด้วยหรือไม่ แท้จริงแล้วไม่ได้สำคัญถึงเพียงนั้น

เพราะฮ่องเต้มีราชกิจรัดตัวมากมาย ย่อมไม่ใส่ใจกับคนเล็ก ๆ อย่างมู่จวินเหิง

สิ่งที่ต้องการก็เป็นเพียงข่าวการตายของมู่จวินเหิงเท่านั้น

“เจ้าค่ะ”

……

ณ ตำหนักโซ่วคัง